Την έκθεση επιμελείται ο Πάρης Καπράλος, ενώ το κείμενο τεκμηρίωσης της έκθεσης υπογράφει ο Ανδρέας Φιλιππόπουλος, Επιμελητής Τέχνης, και δημιουργός του picpoet.net.
“Τι θα γινόταν αν θα μπορούσατε να κάνετε μία selfie που θα αποκάλυπτε τον πραγματικό σας εαυτό; Μία selfie που δεν θα προσπαθούσε να απεικονίσει τις συνηθισμένες ευτυχισμένες στιγμές ενός εξωραϊσμένου lifestyle, αλλά αυτό που πραγματικά είναι ο εαυτός: ένα συνονθύλευμα σκέψεων, φόβων, ανασφαλειών, επιθυμιών, στιγμών ευχαρίστησης και πόνου, στιγμών ύπαρξης; Αυτό, βεβαίως, ήταν και μια από τις βασικές λειτουργίες του πορτρέτου από την Αναγέννηση και πέρα.
Το πορτρέτο ήταν η μελέτη μιας συγκεκριμένης προσωπικότητας όπως εντασσόταν στο κοινωνικό περιβάλλον της εποχής της και συνοδευόμενη από τις διάφορες προσδοκίες για δόξα, εξωραϊσμό, ρομαντισμό. Η Χριστίνα Μιχαλοπούλου μας παρουσιάζει τώρα το νέο πορτρέτο. Ορμώμενη από την παράδοση του ψυχογραφικού πορτρέτου του Λούσιαν Φρόιντ και του φωτορεαλισμού του Γκέρχαρντ Ρίχτερ, η καινούργια δουλειά της Μιχαλοπούλου είναι μια κραυγή προσωπικής αγωνίας μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον έντονης κρίσης ταυτότητας.
Η σειρά των έργων που παρουσιάζεται εδώ ενσαρκώνει μπροστά στα μάτια μας τις ατέλειες ενός σώματος που έχει μεγαλώσει, ενός δέρματος που φέρει τις ουλές του χρόνου και μιας χειρονομίας που ψιθυρίζει τις βαθύτερές μας επιθυμίες. Μας αναγκάζει να τοποθετηθούμε μπροστά σε άβολες αλλά οικείες αλήθειες για τον εαυτό μας και τη σύνδεσή μας με το περιβάλλον μας. Οι πίνακες, με την τελειομανιακή προσοχή τους στη λεπτομέρεια, τον εξαιρετικό χρωματισμό και τη μελετημένη σύνθεση, ξεσκεπάζουν ένα σύνολο προκαταλήψεων για την ομορφιά, την επιθυμία, τη θηλυκότητα, το ανθρώπινο δέρμα και την κίνηση ενός σώματος στο χώρο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αυτό είναι το νέο πορτρέτο: όχι πια η αποθανάτιση της ανθρώπινης μορφής ενδεδυμένη σε αψεγάδιαστη ομορφιά, αλλά ένα απελπισμένο φλερτ με τη θνησιμότητα. Οι πίνακες της Μιχαλοπούλου είναι στιγμιότυπα της καθημερινής μας προσωρινότητας. Είναι εφήμερα πλαίσια μιας απόλυτα ανθρώπινης αποσύνθεσης, χειρονομίες μιας πολιτικής γήρανσης που παρόλα αυτά διακατέχονται από πάθη και πυρακτωμένους πόθους. Καλώς ήλθατε στη νέα selfie, καλωσορίσατε στον παλιό σας, κουρασμένο εαυτό! Αυτό είναι και το επίκεντρο αυτής της δουλειάς: μία ανελέητη selfie που παρουσιάζει μια ιστορία πόνου και επιθυμίας, ένα βάρος οστρακισμένης και χαμένης ταυτότητας, μια καταγραφή ανεκπλήρωτων ονείρων αλλά και εκπληρωμένων εφιαλτών. Η Μιχαλοπούλου μας ωθεί βαθύτερα στις πιο οικείες μας μάχες. Δημιουργεί ένα χώρο συνάντησης που αντιστέκεται σε ταμπού και κοινωνικές λεπτότητες.
Η δουλειά αυτή είναι ωμή. Και ωστόσο, αυτή η ωμότητα είναι το κύριο επίτευγμα της ζωγράφου. Όλη αυτή η αγριότητα, η έλλειψη εξωραϊσμού και η σχολαστική ρεαλιστική απεικόνιση μετατρέπουν την συνάντησή μας με τους πίνακες σε κάτι απροσδόκητο: η ομορφιά αναδύεται, σαν να ξεπηδά από τις στάχτες της ανθρώπινης θνησιμότητας. Μια άγρια, υπερήφανη, προκλητική ομορφιά που φωνάζει την ανάγκη για αυτο-αποδοχή και καταδεικνύει το επείγον της αγάπης του εαυτού μας. Ο θεατής βγαίνει με μία αίσθηση κάθαρσης μετά από τη συνάντηση με αυτούς τους πίνακες, λίγο πιο καλά με τον εαυτό του, ίσως τελικά με μεγαλύτερη διάθεση για αυτοσυγχώρεση”, σημειώνει ο Επιμελητής Τέχνης Ανδρέας Φιλιππόπουλος – picpoet.net (ο picpoet είναι καλλιτέχνης, επιμελητής τέχνης, ακαδημαϊκός και συγγραφέας. Εργάζεται σε θέματα του σώματος και της επιθυμίας)
Σε καλλιτεχνική δήλωση που συνοδεύει την σειρά, η εικαστικός γράφει: “Επέστρεψα στην ζωγραφική μετά από ένα τεράστιο διάστημα αποφυγής. Απομνημόνευα, πιθανά, μανιωδώς εικόνες, φόρμες, υφές. Εδώ και μερικά χρόνια, οι μνήμες εκρήγνυνται με λάδια και ακρυλικά, σε αφαιρετικά περιβάλλοντα και υπερρεαλιστικές μορφές, σε χρωματικούς κατακλυσμούς ή ασφυκτικές μονοχρωμίες, χωρίς να μπορώ πάντα να τις ελέγξω. Οι μορφές μου ταλαντεύονται ανάμεσα στην επιθυμία, την αγάπη, τις εμμονές, την επαφή, τη θλίψη, την κλειστοφοβία, την ελευθερία, την μοναξιά, το θάνατο. Διηγούνται ιστορίες μέσα από ουλές, σημάδια, τραύματα και μνήμες του δέρματος.
Τα σώματά μου συχνά βυθίζονται, πνίγονται ή αγκαλιάζονται από αντιφατικά περιβάλλοντα: σκληρά, γωνιώδη, αυστηρά και κλειστοφοβικά ή απαλά και γεμάτα παιδικότητα. Το περιβάλλον δημιουργεί πάντα ένα διάλογο με την μορφή, μία γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα στο εξωτερικό και το εσωτερικό, το πραγματικό και το φανταστικό. Προστατεύει, φοβίζει, αγαπά ή απειλεί τη μορφή. Τα έργα μου είναι αυτοβιογραφικές χαράδρες στις καμπύλες άλλων. Δικές μου ανάσες στα κύτταρα άλλων σωμάτων. Δικές μου εμμονές στα σημάδια άλλων. ”
Χριστίνα Μιχαλοπούλου
Η Χριστίνα Μιχαλοπούλου είναι ζωγράφος, επιχειρηματίας, μητέρα και σύζυγος γεννημένη στην Θεσσαλονίκη, όπου ζει και ασχολείται επαγγελματικά με τις σύγχρονες μορφές ζωγραφικής. Είναι Πτυχιούχος Marketing του KING’S COLLEGE UNIVERSITY OF LONDON ενώ, παράλληλα έχει μελετήσει αρχιτεκτονικό σχέδιο στην σχολή ζωγραφικής «Εργαστήρι», σύνθεση χρωμάτων στο καλλιτεχνικό εργαστήριο «Παπιώτης» και ελεύθερο σχέδιο στο καλλιτεχνικό εργαστήρι «Ψαράκης».
Για πολλά χρόνια εργάστηκε στο χώρο των Media & της Διαφήμισης, στον τομέα Marketing, Στρατηγικής & Επικοινωνίας μέσα από σημαντικές θέσεις ευθύνης. Το 2008 ιδρύει την εταιρία & διαδικτυακό κατάστημα Happyrooms με αντικείμενα τέχνης για παιδιά & διακόσμηση παιδικών χώρων, η οποία λειτουργεί έως σήμερα, και το 2018 δημιουργεί την γκαλερί- ατελιέ ΔΕΚΑ5/ΕΝΔΕΚΑ Art Space στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Τα τελευταία χρόνια έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις εντός Ελλάδος καθώς και σε σημαντικές εκθέσεις του εξωτερικού, στις οποίες έχει τιμηθεί και βραβευθεί για τις συμμετοχές της, ενώ παράλληλα έργα της παρουσιάζονται σε Διεθνείς ψηφιακές εκθέσεις. Πίνακές της βρίσκονται σε προσωπικές συλλογές της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Τα υλικά που χρησιμοποιεί στην δουλειά της είναι κυρίως λάδια ή ακρυλικά χρώματα σε μεγάλης έκτασης καμβάδες. Τα έργα της είναι κατά βάση ρεαλιστικές μορφές σε σουρεαλιστικά περιβάλλοντα. Ο ρεαλισμός, σχεδόν φωτορεαλισμός, των ανθρώπινων στοιχείων και μορφών της έρχεται πάντα σε αντιδιαστολή με σύγχρονα, αφαιρετικά ή ποπ, περιβάλλοντα. Μία αίσθηση σουρεαλισμού που πολλές φορές δείχνει να μοιάζει φαινομενικά με κολάζ.