Δεν πεθαίνουμε επειδή κάποτε γεννηθήκαμε ούτε επειδή ζήσαμε ούτε από γηρατειά. Πεθαίνουμε για κάποιον λόγο. Το γεγονός ότι ήξερα πως το τέλος της μητέρας μου, λόγω ηλικίας, ήταν κοντά δεν απάλυνε καθόλου την οδύνη και την ένταση της φοβερής έκπληξης : είχε ένα σάρκωμα. Ένας καρκίνος, μια ανακοπή, μια πνευμονική εμβολή είναι τόσο βίαια όσο και το σταμάτημα ενός κινητήρα ενός αεροπλάνου που πετάει. Η περίπτωση της μάνας μου μας καλούσε να είμαστε αισιόδοξοι, αφού, μολονότι ανήμπορη, ακίνητη και μελλοθάνατη, διαβεβαίωνε ότι κάθε λεπτό ζωής είναι ανεκτίμητο…
Η Σιμόν Ντε Μποβουάρ δεν έγραψε τίποτα πιο συγκινητικό από αυτό το χρονικό του θανάτου της μητέρας της. Η αγωνία των τελευταίων ημερών, οι κλινικοί εξευτελισμοί μιας περήφανης γυναίκας, οι απροσδόκητες αστραπές της αγάπης και της εχθρότητας στις στιγμές της γαλήνης και του παραληρήματος, όλα λέγονται με μια ανελέητη ειλικρίνεια, αλλά και με τον βαθύ ανθρωπισμό που διακρίνει τη μεγάλη Γαλλίδα συγγραφέα.
Σιμόν Ντε Μποβουάρ
Η Σιμόν Ντε Μποβουάρ (Simone de Beauvoir) γεννήθηκε στο Παρίσι στις 9 Ιανουαρίου του 1908. Φοίτησε και πήρε το μπακαλορεά της από το εξαιρετικά αυστηρό καθολικό λύκειο Cours Desir. Πέτυχε στις εξετάσεις των καθηγητών φιλοσοφίας το 1929, και δίδαξε στη Μασσαλία, τη Ρουέν, και το Παρίσι, μέχρι το 1943. Την ίδια χρονιά έκανε το λογοτεχνικό της ντεμπούτο με το βιβλίο Η καλεσμένη (1943). Μεταξύ άλλων ακολούθησαν Το αίμα των άλλων (1945), Οι ωραίες εικόνες (1966) και Η προδομένη γυναίκα (1968). Από το 1958 μέχρι το 1972 κυκλοφόρησαν τέσσερις τόμοι των απομνημονευμάτων της: Οι αναμνήσεις μιας καθωσπρέπει κόρης, Η δύναμη της ζωής, Η δύναμη των πραγμάτων, Όσα είπαμε κι όσα κάναμε, στους οποίους προστίθεται το αφήγημα του 1964 Ένας πολύ γλυκός θάνατος (εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2009). Εκτός από το πασίγνωστο Δεύτερο φύλο, το θεωρητικό έργο της Simone de Beauvoir περιλαμβάνει πολυάριθμα δοκίμια. Για το θέατρο έγραψε Τα άχρηστα στόματα (1945) και διηγήθηκε μερικά από τα ταξίδια της στο Η Αμερική από μέρα σε μέρα (1948) και στο Η μεγάλη πορεία (1957). Μετά τον θάνατο του Sartre, η Simone de Beauvoir δημοσίευσε την Τελετή του αποχαιρετισμού (1981) και τα Γράμματα στον Κάστορα (1983), όπου συγκεντρώνεται ένα μέρος της πλούσιας αλληλογραφίας που έλαβε από εκείνον. Μέχρι την ημέρα του θανάτου της, στις 14 Απριλίου του 1986, συνεργαζόταν ενεργά με το περιοδικό Les Temps modernes, το οποίο είχαν ιδρύσει με τον Sartre, και εξέφραζε με ποικίλους και αναρίθμητους τρόπους την αμέριστη συμπαράστασή της στον φεμινισμό.
