Στη μαγεία της κινηματογραφικής αίθουσας και της 7ης Τέχνης μας ταξιδεύει η νέα έκθεση του Φραγκίσκου Δουκάκη που κάτω από τον εύγλωττο τίτλο «Σινεμά ο Απόλλων» εγκαινιάζεται στην Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά στις 22 Απριλίου 2015.
Ο καταξιωμένος εικαστικός καλλιτέχνης με οδηγό τις μνήμες του από την παιδική και νεανική του ηλικία, τότε που γοητευμένος ανακάλυπτε τον κόσμο του σινεμά, δημιούργησε μια νέα σειρά έργων, όπου η σκοτεινή αίθουσα, το φως της μεγάλης οθόνης, οι σταρ του Χόλιγουντ, αυτός ο ίδιος ο κινηματογράφος αναδεικνύεται στο μεγάλο πρωταγωνιστή της δουλειάς.
Η συγκεκριμένη ενότητα έργων είναι το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Φραγκίσκου Δουκάκη «Ταξίδια μνήμης και αναμνήσεων», το πρώτο μέρος της οποίας, με τίτλο «Το τοπίο της ΣΕΚ- Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους», όπου ο καλλιτέχνης έκανε κατάδυση σ έναν ακόμα προσφιλή τόπο μνήμης, παρουσιάστηκε πέρσι το Μάιο στο Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη.
Στην έκθεση «Σινεμά ο Απόλλων» ο Φραγκίσκος Δουκάκης παρουσιάζει 17 έργα αφηγήσεις λάδια σε μουσαμά:«Το θέμα της έκθεσης από μόνο του με οδήγησε σε έργα μεγάλων & μεσαίων διαστάσεων», λέει ο Φραγκίσκος Δουκάκης και συνεχίζει:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
«Μετά το «Τοπίο της Σ.Ε.Κ» ο κινηματογράφος ΑΠΟΛΛΩΝ μου έδινε ένα άλλο διαφορετικό ερέθισμα. Η δουλειά μου αυτή σε συνδυασμό με την επέκταση της ζωγραφικής μου φόρμας είναι ένα ταξίδι της μνήμης μου πίσω στα υστεροπαιδικά χρόνια μέσα από τον λαμπερό και συνάμα μαγικό κόσμο του Σινεμά.
Εδώ είχα να δώσω μια διαφορετική ατμόσφαιρα. Το εσωτερικό του σινεμά, με την βελούδινη αίσθηση, το χαμηλό φωτισμό και την υποβολή που σου διοχετεύει η αίθουσα, έρχονται σε εκ διαμέτρου αντίθεση με την φωτεινή εικόνα.
Η οθόνη σαν πηγή φωτός, παρουσιάζεται λαμπερή και επίπεδη, άρρηκτα δεμένη με τον γύρω χώρο του κινηματογράφου που είναι σκιερός και ανάγλυφος».
Τι ήταν όμως αυτό που έκανε τον καλλιτέχνη να ασχοληθεί ειδικά με τον κινηματογράφο ΑΠΟΛΛΩΝΑ;«Υπήρχαν και άλλοι κινηματογράφοι γύρω, αλλά ξεχώρισα τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ για αρκετούς λόγους», σημειώνει ο Φραγκίσκος Δουκάκης στον πρόλογο του στον κατάλογο της έκθεσης. «Πρώτα-πρώτα ήταν ο πιο λαμπρός, έφερνε πάντα τις καλύτερες ταινίες, και είχε το όνομα της περιοχής. Και το κυριότερο είναι πάνω από 25 χρόνια κλειστός χωρίς να κατεδαφιστεί, ίσως περίμενε να τον ζωγραφίσω…»
Και οι μνήμες πως ανασύρθηκαν; «Στις συνεχείς διαδρομές μου όταν ζωγράφιζα το «Τοπίο της Σ.Ε.Κ» περνούσα απ΄ έξω και αντίκριζα τις κλειστές πόρτες. Μόνο η μαρκίζα στέκει εκεί να θυμίζει σε κάποιους την αίγλη που είχε παλιά. Το εσωτερικό του δεν το θυμάμαι καλά, οι παιδικές μου μνήμες μπερδεύονται με την σιωπηλή ομορφιά του χώρου όπου μέσα σε αυτόν οι φιγούρες των ανθρώπων έπαιρναν άλλη υπόσταση, ήταν κάτι σαν εκπλήξεις.
Όλα αυτά όμως είναι για λογοτέχνες, στην ζωγραφική μου χρειάζομαι κάτι το υπαρκτό για να δημιουργήσω. Στηρίχτηκα έτσι στους κινηματογράφους ΠΑΛΛΑΣ (Παγκράτι), ΖΕΦΥΡΟ και ΣΙΝΕΑΚ τους οποίους ονόμασα ΑΠΟΛΛΩΝ.
Πήρα στοιχεία από τα εσωτερικά και εξωτερικά τους τα οποία διαφοροποιώντας τα έφτιαξα το δικό μου σινεμά ΑΠΟΛΛΩΝ. Το ζωγράφισα τοποθετώντας το σε ένα πεδίο ελεύθερο από χρόνο και τόπο.
Στα έργα που παρουσιάζω, η γοητεία των ηθοποιών, τα φώτα, τα βελούδινα εσωτερικά, η ομορφιά της ανθρώπινης παρουσίας, οι γιγαντοαφίσες, όλα αυτά συνθέτουν τον κινηματογράφο ΑΠΟΛΛΩΝΑ», καταλήγει ο ζωγράφος.