Όσες φορές κι αν ξαναδιαβάσω τον Μόμπι Ντικ επαναβεβαιώνω το βιβλικό του υπόβαθρο. Ο Χέρμαν Μέλβιλ κληροδότησε τη θεογονική του αντίληψη περί αφήγησης στους επιγόνους του από τον Τόμας Γουλφ και τον Φόνκερ μέχρι τον Πίντσον. Η αίσθηση της ξέχειλης ποίησης αλλά και της αμετάκλητης ιερότητας του κειμένου κατακλύζουν τον αναγνώστη του Μόμπι Ντικ το ίδιο όμως συμβαίνει και με το Γύρνα Σπίτι Άγγελέ μου, με το Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ και με το Ουράνιο τόξο της βαρύτητας.
Είναι τελικά σαν να μην έκλεισε ποτέ ο βιβλικός κύκλος στα μεγάλα μυθιοτορήματα του Νέου Κόσμου. Κι ο αφηγητής του Μέλβιλ απευθύνεται στον Αχαάβ λέγοντας: “Ο Θεός να σε βοηθήσει, καπετάνιε. Οι στοχασμοί σου κάποιο πλάσμα έχουν γεννήσει εντός σου. Κι ο άνθρωπος που οι εμμονές του τον οδηγούν σ’ αυτό το σημείο θυμίζει Προμηθέα: ένας γύπας κατατρώει την καρδιά του στον αιώνα. Ο γύπας αυτός είναι το πλάσμα που εκείνος γέννησε”.
