Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά την παράσταση «Σκοτεινό σπίτι» από τα μέλη του θεατρικού οργανισμού ”Πρώτες Υλες”.
Πόνος, απόρριψη, κάθαρση, συμφιλίωση. Το παρελθόν και το παρόν σε μια πάλη άνιση χωρίς τελικό νικητή. Μια ιστορία που πήρε το ερέθισμά της από την αληθινή ζωή που δεν είναι πάντα βαμμένη με ροζ χρώματα και ξεδιπλώνεται με τρόπο απρόσμενο. Δυνατά συναισθήματα που εναλλάσσονται πάνω στη σκηνή σ’ ένα από τα πιο πρόσφατα έργα του διάσημου Αμερικανού συγγραφέα Νιλ Λαμπιούιτ, το έργο ”In a dark dark house” (ελληνική απόδοση : Σκοτεινό σπίτι) που γράφτηκε το 2007.
Μετά την επιτυχία του στο Ιδρυμα ”Μιχάλης Κακογιάννης” τον περασμένο Φεβρουάριο και Μάρτιο αλλά και ως το πρώτο έργο που εγκαινίασε τη θεατρική ενότητα του περίφημου Sani Festival στη Χαλκιδική τον Αύγουστο με μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό του φεστιβάλ, τα μέλη του θεατρικού οργανισμού ”Πρώτες Υλες” παρουσιάζουν ξανά το έργο-κατάθεση ψυχής του δημιουργού του, στη σκηνή του ‘’Black Box’’ του Ιδρύματος ‘’Μιχάλης Κακογιάννης’’ από τις 12 Οκτωβρίου.
Το ”Σκοτεινό σπίτι” παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Lortel Theatre στη Νέα Υόρκη και πραγματεύεται την ιστορία δύο αδελφών, οι οποίοι βιώνουν ο καθένας από τη δική του πλευρά μια υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης : Στον αυλόγυρο μιας ιδιωτικής ψυχιατρικής κλινικής τα δύο αδέλφια έρχονται αντιμέτωπα με την αλήθεια. Ο Ντρου, ο μικρότερος, βρίσκεται εκεί με δικαστική εντολή υπό ιατρική παρακολούθηση και καλεί τον μεγαλύτερο αδελφό του, Τέρυ να επιβεβαιώσει τον ισχυρισμό ότι στην παιδική ηλικία έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από ένα φίλο της οικογένειας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η έκκληση του Ντρου γίνεται η αφορμή να έρθει στην επιφάνεια η εχθρότητα που υπάρχει ανάμεσα στους δύο άνδρες. Μέσα από τον πόνο και την παραδοχή της προδοσίας τα αδέλφια αρχίζουν να ψηλαφούν το ανεξίτηλο ίχνος της βίαιης κακοποίησης που υπέστησαν μέσα και έξω από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Οι απωθημένες μνήμες μιας σκοτεινής παιδικής ηλικίας στοιχειώνουν την ενήλικη ζωή των δύο αγοριών, κηλιδωμένης ανεξίτηλα από την καταστροφική επιρροή της διπλής επίθεσης ενός βάναυσου πατέρα που βιαιοπραγεί συστηματικά και ενός νεαρού, του οποίου η επαναληπτική καταστροφική δράση καταλήγει σε έναν αληθινό ψυχικό φόνο.
Οι σκελετοί αυτού του παρελθόντος ξαναζωντανεύουν όταν οι δύο άνδρες αναμετρώνται με τον πόνο και την προδοσία που σημάδεψε τη σχέση τους μια για πάντα…
Σκηνοθετικό σημείωμα
“Είχα μια άσχημη παιδική ηλικία. Έπεσα θύμα κακοποίησης. Αν με ρωτάτε αν το έχω ξεπεράσει…Ας πούμε ότι έχω και κάποιες καλές μέρες τώρα πια. Ειναι παράξενο πως τελικά επιβιώνουμε και παίρνει η ζωή μας ένα σχήμα. Είμαι ακόμα εδώ, τελικά, οπότε δεν παραπονιέμαι. Και εσείς έχετε άλλο ένα έργο από εμένα. Έτσι όλα ισοφαρίζουν…Δεν είναι αστείο;”
Αυτά είναι τα λόγια του συγγραφέα
Το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι πως κι εγώ νιώθω κάπως έτσι!
Ευχαριστώ τους ηθοποιούς για την ανεπανάληπτη εμπειρία των προβών και όλους τους καλλιτέχνες που φώτισαν με το ταλέντο τους τα σκοτάδια του έργου!
Βιογραφικό σημείωμα Neil LaΒute
Ο Νήλ Λαμπιούτ είναι καταξιωμένος θεατρικός συγγραφέας, κινηματογραφιστής και σεναριογράφος. Γεννήθηκε στο Ντητρόιτ του Μίσιγκαν.
Σπούδασε θέατρο στο B.Y.U και εργάστηκε σαν απόφοιτος στο πανεπιστήμιο του Κάνσας της Ν.Υόρκης και στην Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου.
Ο Λαμπιούτ εχεί επαινεθεί πολύ από τους κριτικούς για τις ακραίες και “ενοχλητικές” απεικονίσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς στα έργα του.
Το αντισυμβατικό του έργο περιλαμβάνει τα θεατρικά, Βash, Latterday plays, The Distance from here, The Mercy Seat(2003), Fat Pig (2004), Autobahn(2005), This Is How It Goes (2005), Some Girl(s) (2006) and Wrecs and Other Plays(2007), και τις ταινίες In The Company Of Men(1997), Yor Friends and Neighbors(1998), Nurse Betty, Possession, The Wicker Man, την κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού The Shape Of Things, όπως και μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο Seconds Of Pleasure.
Συντελεστές παράστασης
Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία: Χρήστος Λύγκας
Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Νάκου
Πρωταγωνιστούν: Θοδωρής Οικονομίδης, Xρήστος Λύγκας, Μαρία Προϊστάκη
Εικαστικά: Γιάννης Μετζικώφ
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Video art: Βάνα Κωσταγιόλα
Μουσική: Γιώργος Κουμεντάκης
Ηχητικό τοπίο: Γιώργος Πούλιος
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Χατζηιορδάνη
Γραφικά: Γιώργος Κτενίδης