Αν και το μεγαλύτερο μέρος του έργου της Σαπφούς χάθηκε, με μόνο δύο ποιήματά της να σώζονται στην ολότητά τους, όσοι στίχοι της επιβίωσαν θρυμματισμένοι από τα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. συνεχίζουν να μιλούν στον αναγνώστη ή τον ακροατή τους λες και γράφτηκαν χθες. Η Σαπφώ, μια φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα της ανδροκρατούμενης αρχαίας γραμματείας, αποκαλούνταν «Δέκατη Μούσα» για την απαράμιλλη χρήση του μέτρου και την ποιητική της έμπνευση, τόσο προσωπική, πηγαία και ειλικρινής όσο δεν συναντά κανείς σε κανέναν άλλο λυρικό ποιητή για αιώνες.
Η πασίγνωστη -και ταυτόχρονα «άγνωστη»- Σαπφώ ασκεί τη γοητεία της και ταλανίζει τη φαντασία όσων συναντούν το έργο της. Ο Οδυσσέας Ελύτης ένιωθε βαθιά τις εκλεκτικές συγγένειες που τον ένωναν με τη λυρική ποιήτρια, την οποία έβλεπε ως μία «μακρινή εξαδέλφη» και θαύμαζε το ποιητικό της επίτευγμα: «Καλύτερο παράδειγμα για την ισχύ που μπορεί να έχει ο ποιητικός λόγος δεν υπάρχει. Στροφές ακρωτηριασμένες, μισοί στίχοι, σπασμένες λέξεις, ένα τίποτε• κι απ’ αυτό το τίποτε, ένα θαύμα. Αν μέσα στα θραύσματα που μας απόμειναν περισυλλέγουμε ήδη διαμαντένιες εκφράσεις, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι μέσα στα εννέα ποιητικά βιβλία που έγραψε η Σαπφώ, ένας πραγματικός θησαυρός λόγων με στοχαστική δύναμη, παρομοιώσεων τολμηρών και πρωτότυπων εικόνων, είχε κιόλας δημιουργηθεί». – Σαπφώ, Ανασύνθεση και απόδοση, Οδυσσέας Ελύτης
Ακόμη και σήμερα, η φύση, η σελήνη, ο έρωτας, η επιθυμία, η ζωή, ο χορός, η ομορφιά των κοριτσιών συνεχίζουν να ακτινοβολούν μέσα στα ποιητικά ψήγματα της Σαπφώς.
Συντελεστές:
Σκηνοθετική επιμέλεια: Δημήτρης Καραντζάς
Ερμηνεύουν: Θεοδώρα Τζήμου, Γιώργος Γάλλος
Ηχητικό περιβάλλον: Γιώργος Πούλιος
Τα ποιήματα στη νεοελληνική ακούγονται σε απόδοση της Τασούλας Καραγεωργίου και η χρήση τους γίνεται με την ευγενική παραχώρηση των εκδόσεων Γαβριηλίδη.
