Υπήρξα πάντα ένας άνθρωπος που έγραφε. Ένα παιδί με ζωηρή φαντασία που έφτιαχνε λούτρινους ήρωες με λούτρινες οικογένειες σε λούτρινους κόσμους. Όταν οδηγήθηκα στο να βάλω όλη αυτή τη φαντασία σε κάποιο χαρτί, άρχισε να με στοιχειώνει βαθιά η ίδια μου η ταυτότητα. Συνειδητοποίησα σιγά σιγά και ενίοτε οδυνηρά ότι η αθωότητα της παιδικής φαντασίας, είναι για τον ενήλικο νου μια προσπάθεια να μετατρέψεις σε κοινό κτήμα τον ίδιο σου τον εαυτό.
Κι αυτός ο εαυτός δεν μπορεί φυσικά παρά να είναι ψηφίδες από βιώματα σκορπισμένα σε προσωπικές στιγμές. Όταν αυτές οι ψηφίδες αρχίσανε να ενώνονται και να παίρνουν μορφή, αυτό που βρισκόταν παντού μέσα στα γραπτά μου ήταν η εμπειρία της γυναίκας. Το βίωμα, λοιπόν, της γυναικείας ταυτότητας είναι και αυτό που διατρέχει την Εποχή του Κυνηγιού.
Βλέποντας και καταγράφοντας νοητικά την πολυπλοκότητα της γυναικείας φύσης αλλά και, ταυτόχρονα, τις κοινές προκλήσεις που αντιμετωπίζει μια γυναίκα, έπλασα τρεις ηρωίδες διαφορετικές κι όμως τόσο όμοιες. Τρεις γυναίκες με διαφορετικές καταβολές και καθημερινότητες, η Αλλεργική, η Μάνα και η Στρίπερ, βρίσκονται φυλακισμένες μέσα σε ένα συρματόπλεγμα στη μέση ενός δάσους. Ξεκινώντας από την κοινή επιθυμία να καταφέρουν να δραπετεύσουν, ανακαλύπτουν ξανά τους ίδιους τους τους εαυτούς για να κατανοήσουν ότι όσο κι αν οι ίδιες ζουν με τρόπο διαφορετικό ή μία από την άλλη, ο κόσμος παραμένει το ίδιο αφιλόξενος και σκληρός για όλες.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μέσα, βέβαια, σε αυτό το πλαίσιο ενός έργου σουρεαλιστικά βίαιου συντελέστηκε και συντελείται ένα μικρό, αν όχι θαύμα, τότε ίσως, μια μικρή δόση μαγείας. Γύρω από ένα κείμενο που πρώτη γνώρισε και εκτίμησε η Αθηνά Χατζηαθανασίου, δημιουργήθηκε μια ομάδα που αντιμετωπίζει με σεβασμό κι αλληλεγγύη όχι μόνο το κείμενο, αλλά και την ίδια της τη λειτουργία. Τρεις γυναίκες ηθοποιοί, η Ελένη Παπαϊωάννου, η Παναγιώτα Χαϊδεμένου και η Αθηνά Χατζηαθανασίου μοιάζουν μοιάζουν να δίνουν σάρκα και οστά σε μια θεατρική συνθήκη που παρά τις γενναίες δόσεις σουρεαλισμού και φορμαλισμού μοιάζει, τελικά, να αντανακλά θεατές κι αθέατες δικές τους πλευρές.
Θα δείτε, λοιπόν τη Μάνα ν’ αναρωτιέται γιατί μυρίζει τόσο άσχημα ο έφηβος γιος της και τι θα συμβεί αν η κόρη της έχει πολύ μεγάλα αυτιά.
Θα δείτε τη Στρίπερ να ομολογεί πως όλοι οι άντρες της φαίνονται άσχημοι και πως στον ύπνο της βλέπει τον Κριστιάνο Ρονάλντο ντυμένο γυναίκα.
Θα δείτε την Αλλεργική να πιστεύει ότι λόγω αλλεργίας, τα μπούτια της θα γίνουν σαν δύο φραντζόλες ψωμί ή ότι – απλώς – αν ακουμπήσει τα πόδια της στο έδαφος θα πεθάνει.
Χωρίς να μπορώ απόλυτα να κατευθύνω τον θεατή στο τι θέλει να πει το έργο, πέρα από το να μιλήσει για το κοινό σκληρό βίωμα του να είσαι γυναίκα, μπορώ να πω πως η Εποχή του Κυνηγιού είναι μια παράσταση για το σήμερα από μια ομάδα που δεν διστάζει να αναμετρηθεί μαζί του.
Διαβάστε επίσης:
Η εποχή του κυνηγιού, σε σκηνοθεσία Αθηνάς Χατζηαθανασίου στο Bios
