Μια παρέα παιδιών στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου που τα φέρνει πιο κοντά η ραπ μουσική. Θύρες γηπέδων που στάζουν αίμα, σχολικός εκφοβισμός, διαφθορά και σήψη, ζευγάρια και μονογονείς που κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, ή και όχι, με σκηνικό μια Θεσσαλονίκη που πάλλεται στον ρυθμό μιας μουσικής που οι μεγαλύτερες γενιές πασχίζουν να καταλάβουν. Η Σοφία Νικολαϊδου τολμά με γνώση και ευαισθησία να καταδυθεί σε ένα σύμπαν που μοιάζει άβατο και να φιλοτεχνήσει χαρακτήρες, τόσο νέων παιδιών όσο και των γονιών τους, που μοιάζουν οικείοι και αναγνωρίσιμοι.
***
– Το βιβλίο «Δικά μας παιδιά» έχει ως βασικούς πρωταγωνιστές παιδιά στην εφηβεία, ένα βήμα πριν από την ενηλικίωση. Πόσο εύκολο είναι ένας συγγραφέας να υπερβεί το λεγόμενο χάσμα των γενεών και να αφουγκραστεί τους νέους ανθρώπους;
Δεν είναι εύκολο. Όμως αυτή είναι, νομίζω, η δουλειά του συγγραφέα: να έχει τα μάτια του ανοιχτά και να παρατηρεί, να γίνεται το ηχείο της εποχής του, να ακούει και να ερευνά, ώστε να μπορεί να μπει στις σκέψεις και στις λέξεις του εντελώς άλλου, να αποδώσει έναν ολόκληρο κόσμο – αυτόν που βρίσκεται μέσα μας κι αυτόν που πάλλεται γύρω μας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Είτε ως τίτλοι κεφαλαίων είτε και ενταγμένοι στο κύριο σώμα του κειμένου, ο αναγνώστης βρίσκει στο βιβλίο σας στίχους ραπ, ενώ και οι πρωταγωνιστές αφοσιώνονται σ’ αυτό το είδος μουσικής. Πιστεύετε ότι πρόκειται για τη μουσική των νέων σήμερα, και αν ναι, γιατί;
Πιστεύω ότι η μουσική είναι το κλειδί –τουλάχιστον ένα από τα κλειδιά– για να προσεγγίσεις και να αποδώσεις μια γενιά. Η μουσική γίνεται κώδικας επικοινωνίας, τρόπος συνομιλίας και συνεννόησης, κοινή αναφορά. Η ραπ, τουλάχιστον ένα είδος ραπ, αυτό με τη μακρά αφήγηση, τον τρόπο που απεικονίζει την πόλη και τη γειτονιά, έτσι όπως καταβυθίζεται στο υπαρξιακό άγχος, στην καθημερινότητα, στη ζεστή ζωή, δίνει τον σφυγμό μιας εποχής και αποδίδει έναν ολόκληρο κόσμο που σε πολλά παραμένει αθέατος. Είναι μια μουσική που αφορά το φλογοβόλο τώρα – δεν είναι λίγο αυτό.
– Στο βιβλίο σας φροντίζετε ώστε οι γονείς των παιδιών να παρουσιάζονται ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες, με την ιστορία τους, τα βιώματά τους και τις αδυναμίες τους, αντί να εστιάζετε μόνο στα παιδιά. Τι θέλατε να πετύχετε με αυτό;
Αυτό που με ενδιέφερε συγγραφικά ήταν να αποδώσω τις δύο γενιές, να αντικρίσουν η μία την άλλη μέσα από την αφήγηση. Η σκυταλοδρομία ανάμεσα στις γενιές, οι σπείρες της Ιστορίας, το πώς το τότε υφαίνεται μέσα στο τώρα, όλα αυτά είναι πράγματα που με ενδιαφέρουν πολύ.
– Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι, πιστεύετε, να αποτινάξει ένα παιδί την οικογενειακή του ιστορία και να χαράξει την προσωπική του πορεία;
Ένας ειδικός είναι αρμόδιος να απαντήσει σε μια τέτοια ερώτηση. Αυτό που κάνει το μυθιστόρημα είναι να αποτυπώνει τις διαφορετικές διαδρομές των ηρώων, το πώς η οικογένεια άλλες φορές κατεβάζει το ταβάνι και κλείνει τη διέξοδο και άλλες φορές ο άνθρωπος εκτινάσσεται πέρα από τα προδιαγεγραμμένα. Δεν υπάρχουν μονοσήμαντες διαδρομές, νομίζω και ελπίζω.
– Η αγάπη των γονιών στα παιδιά τους αρκεί για την οικοδόμηση μιας σχέσης εμπιστοσύνης; Αν όχι, τι άλλο χρειάζεται;
Κι εδώ ένας αρμόδιος είναι ο ειδικός για να δώσει την απάντηση. Η αγάπη είναι η βάση, νομίζω, τα υπόλοιπα χτίζονται.
– Λαμβάνοντας υπόψη τα χρόνια που έχετε υπηρετήσει και υπηρετείτε την εκπαίδευση σε διαφορετικές βαθμίδες, τι νιώθετε ότι κερδίζετε από την επαφή σας με τους νέους ανθρώπους;
Η επαφή με τους νέους ανθρώπους φρεσκάρει το μυαλό. Χαρίζει νιάτα. Οι νέοι άνθρωποι, με τη φόρα και τη φλόγα τους, οι φοιτήτριες και οι φοιτητές μου, παλαιότερα οι μαθήτριες και οι μαθητές μου, πάντα μου μάθαιναν κι ακόμα μου μαθαίνουν τόσα πράγματα. Η διδασκαλία, ξέρετε, είναι πράξη επικοινωνίας, ποτέ δεν λειτουργεί προς μία και μόνη κατεύθυνση. Και ο δάσκαλος μαθαίνει, αυτή είναι η χαρά της δουλειάς. Η επαφή, η συνομιλία. Αρκεί να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά.
Photo Credit: Μαλιαρού Αρτεμησία
Διαβάστε επίσης:
Σοφία Νικολαΐδου – Δικά μας παιδιά: Ένα βιβλίο για τη νέα γενιά και τη μουσική της