Στη νέα της ατομική έκθεση στην Αθήνα η Σοφία Παπαθανάση εξελίσσει την εξπρεσσιονιστική γραφή της παρουσιάζοντας έργα που εφορμώνται από το αστικό τοπίο, το οποίο αποδίδεται με έμφαση στην κίνηση, την προοπτική και τους ρυθμούς τόσο των δομικών όσο και των φυσικών του στοιχείων. Πρόκειται για μια απεικόνιση ιδιαίτερης εκφραστικότητας όπου το φυσικό με το αστικό τοπίο μοιάζει να συνδιαλέγονται χορογραφικά σε εικόνες που παραπέμπουν στο όνειρο ή την φαντασία.
H ιστορικός Τέχνης Μαρία-Μόσχα Καρατζόγλου αναφέρει για την δουλειά της: «Αυτός είναι ο κόσμος της Σοφίας Παπαθανάση, ένας κόσμος στον οποίο το φυσικό και το τεχνητό δεν αντιμάχονται το ένα το άλλο, αλλά συντίθενται κάτω από το ενοποιητικό φως και τον άνεμο. Ένας κόσμος τον οποίο η ποιητική ματιά της καλλιτέχνιδας παραλλάσσει όσο και όπως νομίζει για να εκφράσει το όραμά της, που απλόχερα μας προσφέρει να απολαύσουμε και να γίνουμε κι εμείς κοινωνοί του. Περισσότερο οραματική από ποτέ, η καλλιτέχνιδα στα τελευταία αυτά έργα της οδηγείται σε ολοένα και μεγαλύτερη αφαιρετικότητα, καθώς οι μορφές της γίνονται συχνά απλές υπομνήσεις, περιγράμματα και τα εκάστοτε μοτίβα αποκτούν μια μελωδική, κατά το arabesque του Matisse, διάσταση.
Οι άξονες των δομικών στοιχείων της πόλης και τα επιμέρους στοιχεία του φυσικού τοπίου συχνά αλληλοδιασταυρώνονται και αλληλοδιαπερνώνται με ποιητική «αυθαιρεσία», ενώ το χρώμα της, υπακούοντας στη λογική του καθ’ όλου και όχι του επιμέρους, τονίζει αυτή την συνολική εμπειρία μιας ποιητικής αναγέννησης της πόλης. Η προοπτική της και τα σημεία φυγής των εικόνων της, καθώς και η παράθεση πολλαπλών επιπέδων, ακόμα και όταν δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην εμπειρία μας, μας δίνουν μια αίσθηση οργάνωσης αλλά και μια αίσθηση παραδόξου, που ακόμα και όταν δημιουργούν «περίεργες» προοπτικές αναμορφώσεις, διατηρούν μια λογική επαλληλότητας ενός βάθους πεδίου, που μέσα στην ανορθοδοξία του μοιάζει να έχει μια λογική συνέπεια. Τα έργα της Σοφίας Παπαθανάση συνδέουν την εξπρεσσιονιστική γραφή με την υπερρεαλιστική χροιά. Η απεικόνιση των εκάστοτε στοιχείων της ύλης γίνεται τελικά με τρόπο τέτοιο, που οδηγεί στην μετάπλασή της σε κάτι πέρα και πάνω από αυτήν».
Κεντρική εικόνα θέματος: Λεπτομέρεια του έργου «Έκκεντρη Δύναμη»
