Σοφοκλέους Αντιγόνη – Συλλογικό

Η μοναδική αυτή έκδοση, ουσιαστικά ένα «διπλό βιβλίο»: Ξεκινά με την τραγωδία του Σοφοκλή σε εξόχως ποιητική μετάφραση του Συμεών Σταμπουλού.

Στο δεύτερο μέρος, περιέχει τρία από τα σημαντικότερα δοκίμια για την Αντιγόνη: του Χέλντερλιν, του Κίρκεγκορ και του Χάιντεγκερ, τα οποία για πρώτη φορά μεταφράζονται στα ελληνικά, με εκτενή σχολιασμό του μεταφραστή.

Μέσα από αναφορές, σχόλια, παραδείγματα, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Λειψίας Σ. Σταμπουλού παρακολουθεί την πορεία της Αντιγόνης στους αιώνες, τους τρόπους που παρουσιάστηκε σε όλον τον κόσμο και το πώς «όπλισε» όσους την επικαλέστηκαν σε διανοητικές, κοινωνικές, πολιτικές μάχες· αναδεικνύει τα ποικίλα έργα που ενέπνευσε σε πολλά από τα σημαντικότερα πνεύματα όλων των εποχών: Μπρεχτ, Ρίλκε, Ανούιγ, Ζιντ, Χέγκελ, Σάρτρ, Ρίτσος, Σεφέρης, Πικάσο, Χαλεπάς, Γκέτε, Κοκτό είναι μόνο μερικοί.

Ποια η διαφορά της Ελληνίδας Αντιγόνης από όσες ακολούθησαν; Αναρωτιέται ο Κίρκεγκορ. Ποια είναι η ελληνική ερμηνεία του ανθρώπου στην Αντιγόνη του Σοφοκλή ερευνά ο Χάιντεγκερ. Είναι η σταθερή προσήλωση, «ο ύψιστος βαθμός συνείδησης», όπως λέει ο Χέλντερλιν; Πώς συνομιλεί ο Γερμανός ποιητής με τον Σοφοκλή; Πώς συνομιλεί ολόκληρη η δυτική και ειδικότερα η γερμανική λογοτεχνία με τον Σοφοκλή; Είναι γι’ αυτήν το ««Πάντων δεινότατον άνθρωπος» «υπεράνω οποιουδήποτε άλλου κειμένου» ακόμα και της Βίβλου;

«Ονειρευόμαστε παιδεία, μόρφωση, ευσέβεια», γράφει ο Χέλντερλιν, «. . .και δεν τα διαθέτουμε καθόλου, τα έχουμε αντλήσει από τρίτους – ονειρευόμαστε αυθεντικότητα και αυτάρκεια, πιστεύουμε, με δύο λόγια, ότι λέμε κάτι καινούργιο, και όλα αυτά μόνο από αντίδραση, μία τρόπον τινά ήπια μορφή εκδίκησης για τη δουλοπρέπεια με την οποία συμπεριφερό-μαστε απέναντι στην αρχαιότητα».