Η έκθεση «Πέρασμα» θα εγκαινιασθεί στις 23 Ιουλίου, παρουσία του ίδιου του καλλιτέχνη, ο οποίος ετοίμασε μια σειρά νέων έργων, ειδικά για τη συγκεκριμένη έκθεση, που δημιούργησε τον φετινό χειμώνα.
«Με ιδιαίτερη χαρά αποδέχτηκα την πρόσκληση για την ατομική μου έκθεση στο ιερό νησί της Aποκάλυψης από τον Βαγγέλη Καπόπουλο, ο οποίος είναι φίλος και συνεργάτης εδώ και τριάντα χρόνια», λέει ο ίδιος ο ΣωτήρηςΣόρογκας, με αφορμή τη νέα έκθεση και συνεχίζει: «Στους δύσκολους καιρούς της νεότητας μου στάθηκε αρωγός, όπως και σε πολλούς ακόμα συναδέλφους, επειδή παράλληλα με τις εμπορικές του δραστηριότητες προβάλλει και διακινεί την τέχνη, η οποία θα έμενε, όπως συνήθως στα εργαστήρια μας.»
Ο ιστορικός τέχνης Γιώργος Μυλωνάς στο κείμενό του για την έκθεση, σημειώνει μεταξύ άλλων:
«Με μια πορεία που μετρά περισσότερο από μισό αιώνα ζωγραφικών κατακτήσεων, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού στον κόσμο, η παρουσία του δημιουργού στο ιερό νησί της Πάτμου δεν είναι ξεκομμένη από τα αιώνια μνημεία της. Παρόμοια με τους ανώνυμους αγιογράφους του νησιού, ο ζωγράφος προσπάθησε και πέτυχε να μοιραστεί μιαν αλήθεια: στον Σόρογκα, η εικόνα περιέχει μια νοητή συμφιλίωση με τον άνθρωπο και την αδυναμία του, μια τρυφερή εγκαρτέρηση για το αναπόδραστο τέλος.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στα χρόνια της σπουδής έλαβε μαθήματα αγιογραφίας από τον Κωνσταντίνο Γεωργακόπουλο, μαθητή του Κόντογλου, στο εφαρμοσμένο εργαστήριο νωπογραφίας και φορητής εικόνας στην ΑΣΚΤ, κι ως νεαρός ζωγράφος έκανε συντήρηση σε παλιές μεταβυζαντινές εικόνες. «Κάνοντας παραλλήλως κι ολόκληρες δικές μου εικόνες μιμούμενος τις παλιές, μεγάλωσε η αγάπη και το ενδιαφέρον μου γι’ αυτήν την υπέροχη ζωγραφική» έχει πει, εξηγώντας ότι «ήταν μια προωθημένη άσκηση χρωματικής ευαισθητοποίησης, εξαιρετικά χρήσιμη για έναν ζωγράφο που κυνηγάει και στη ζωγραφική του την απόδοση μιας σκουριάς ή το απροσδιόριστο χρώμα ενός παλιού ξύλου».
Από τις παλιοκαιρισμένες εικόνες, από αυτά τα «άγια ξύλα», ο Σόρογκας πρέπει να γνώρισε μια ιδιότυπη, αλλ’ επιδραστική θητεία. Ήρθε από πρώτο χέρι σε επαφή με την πατίνα του χρόνου κι έτσι μετέφερε στο προσωπικό του ιδίωμα τη σκουριά ως αξία αισθητική. Επιπλέον, το εκτυφλωτικό λευκό που απλώνεται στο τελάρο σαν χρυσός κάμπος, αποδίδει στα θέματά του ιδιότητες εξωχρονικές, αποκαλυπτικού χαρακτήρα.
Για τον ποιητή που μοιράστηκε την «Αποκάλυψη» με τους επιγενόμενους, «οι λέξεις είναι τα καράβια του. Κάνουν πολύ μακρινά ταξίδια. Και γυρίζουν όταν είναι τυχερός, φορτωμένα με τα πλούσια κρύσταλλα, που εκεί κάπου, πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες της συνείδησής του, μια ζωή παλιά και μυστική σχημάτισε σαν ένα υποχθόνιο νερό». Για τον ζωγράφο, που δεν άφησε να περάσει πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά του, αλλά γεύτηκε το νερό του ποιητή, οι πιο ταπεινές μορφές ζωής τυλίχθηκαν στο μαγνάδι του καμβά του και σώθηκαν στο μυστικό του φως.»