Το ζήτημα που απασχολεί τον Σπύρο Κωτσαλά στη νέα του δουλειά είναι η ακατέργαστη δύναμη του αστικού τοπίου και η πολύγλωττη ομορφιά της ανθρώπινης παρουσίας μέσα σε αυτό.
Άνθρωπος και χώρος σε μία άρρηκτη σύνδεση αφηγούνται τις εσωτερικές διαδρομές των πρωταγωνιστών των έργων σε μια ζωή βιωμένη με κάθε νεύρο του ανθρώπινου σώματος.
Ο ζωτικός χώρος του Σπύρου Κωτσαλά είναι ζωντανός χώρος. Αφηγείται το παρελθόν, ζει με ένταση το παρόν και ατενίζει με διερευνητική και κριτική ματιά το αύριο.
Πρόσωπα που βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με το χώρο και νεκρές φύσεις, αντικείμενα που έχουν τη δική τους ζωή και ιστορία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μπροστά στα έργα του Σπύρου Κωτσαλά ο θεατής νιώθει τις δονήσεις μιας όπερας που στην εξέλιξη της προκαλεί ποίκιλες συγκινήσεις στον ακροατή.
Ο ζωγράφος επιχειρεί σε έργα λιτά, απαλλαγμένα από κάθε τι περιττό τη σχηματοποίηση του κόσμου, που τον περιβάλλει, με στόχο να αποδώσει αυτά που τον συγκινούν, στοχεύοντας στην αμεσότητα και την πηγαία εκφραστικότητα.
«Ο Σπύρος Κωτσαλάς είναι ένας αφηγητής αστικής εμπειρίας και μέσα από την πυκνότητα του εσώτερου βίου επιχειρεί τη μεγάλη οικονομία, την απόσπαση μιας ευαίσθητης αρχιτεκτονικής σωμάτων και ύλης.
Ανάμεσα στους ανθρώπους παρατηρητές, στους ανθρώπους στοχαστές, στους ανθρώπους που μέσα στα τείχη των σωμάτων τους εμπεριέχουν, βιώνουν και συναισθάνονται το βάρος μιας ανθρωπότητας, παρεισφρέει η ανάγκη για ένα αποτύπωμα. Ίσως η εμμονή ενός ίχνους να είναι η σύνοψη της ανθρώπινης εμπειρίας.
Η αφηγηματική δεινότητα του Σπύρου Κωτσαλά ξετυλίγεται υπόκωφα και αντηχεί μέσα σε αστικά διαμερίσματα, εσωτερικά σπιτιών, αντικριστά παράθυρα, σε κόγχες διασταυρωμένων βλεμμάτων. Ορίζεται από τη γεωμετρία των σωμάτων, εκβάλλει με αισθητική οικονομία και κυκλώνει το βίωμα στον χώρο», σημειώνει ο δημοσιογράφος Νίκος Βατόπουλος στον κατάλογο της έκθεσης.
Η έκθεση εγκαινιάζεται μαζί με την έκθεση «Αγνώς Καβαλάρης», του Γιάννη Ευθυμίου. Κοινός τόπος και στις δύο εκθέσεις η ζωγραφική που κινείται ενάντια σε κάθε τι επιτηδευμένο και διερευνά το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης, μετατρέποντας ένα έργο τέχνης σε ερέθισμα για φιλοσοφική σκέψη.