Η «The Symptom Projects» παρουσιάζει την έκθεση με τίτλο «Στα όρια του μαζί» στο παλαιό νοσοκομείο Άμφισσας σε επιμέλεια Κωστή Σταφυλάκη…
… που θα διεξαχθεί την περίοδο 6-21 Οκτωβρίου 2012. Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 6 Οκτωβρίου, στις 20.00.
«Τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία βιώνει μια αναβίωση των συλλογικοτήτων, των συλλογικών μορφών διαμαρτυρίας, των προταγμάτων αυτό-οργάνωσης και συμμετοχής. Ειδικά τον τελευταίο ενάμισι χρόνο παρατηρείται μια έντονη συλλογικοποίηση της ζωής η οποία εν πολλοίς οφείλεται στην σαγήνη της συλλογικής διαμαρτυρίας, στην αίγλη της «αυτο-διαχείρισης», στον αναθεματισμό της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας. Η ιδέα της κοινότητας ως μια διαφορετική μορφή οργάνωσης του πολιτικοκοινωνικού βίου έχει αποκτήσει ξανά αίγλη σε κοινωνικά στρώματα και ομάδες, ιδίως εντός της νεολαίας των αστικών περιοχών που από το 2008 υπέστη μια απότομη πολιτικοποίηση. Επιπλέον, τόσο στο διεθνές πεδίο της τέχνης όσο και στην ελληνική καλλιτεχνική δράση, η ιδέα της συμμετοχής στην κοινότητα (πολιτική, οικονομική, πολιτιστική, έμφυλη κ.ο.κ.) προτάσσεται ως ιδεώδες μιας κοινωνικά παρεμβατικής καλλιτεχνικής πράξης που διαρρηγνύει της σχέση της με την αυτονομία της τέχνης. Πώς όμως βιώνουν τη διαδικασία αυτή τα υποκείμενα που εγκαλούνται σήμερα να συμμετάσχουν σε αυτήν;
Η έκθεση «Στα όρια του μαζί» στοχεύει να καταγράψει και να αναδείξει την «αποτυχία» της ενσωμάτωσης στην κοινότητα ή τη συλλογικότητα και τους λόγους μιας πάντα μερικής «αποτυχίας», που είναι πάντα και μια μερική «επιτυχία». Η λέξη «αποτυχία» δεν εκφράζει μια σχέση που έχει ήδη κριθεί αλλά την θεμελιακή διάσταση κάθε πρώτης τραυματικής επαφής με τον άλλο και την επιθυμία του, το «σύμπτωμα» κάθε κοινότητας. Η πάντα τραυματική επαφή με την επιθυμία του άλλου μπορεί να οδηγήσει τόσο στη μετουσίωση των κοινωνικών σχέσεων, στην κοινωνική αλλαγή, όσο και στην απάρνηση της διαφοράς, στην ταυτιστική αγάπη της κοινότητας. Άλλωστε, ξανά σήμερα, η οπισθοδρομική νοσταλγία για τη κοινότητα ως ένα φυσικό-αρμονικό περιβάλλον ενυπάρχει ακόμα και σε ριζοσπαστικές πολιτικές αφηγήσεις που εξιδανικεύουν την «ελευθεριακότητα», την αμεσοκρατία και την απουσία αντιπροσώπευσης. Η έκθεση επιχειρεί να αναδείξει διυποκειμενικά εμπόδια εντός μιας συλλογικής διαδικασίας. Επιχειρεί να το πετύχει αυτό μέσα από τις αφηγήσεις των ίδιων των καλλιτεχνών που προσπαθούν να μετατρέψουν την συλλογικότητα και την κοινότητα σε βασικό συστατικό της καλλιτεχνικής τους πρακτικής. Οι καλλιτέχνες καλούνται να στοχαστούν πάνω στην εμπειρία του τελευταίου ενάμισι χρόνου, να ανασύρουν από τη μνήμη τους στιγμές, σημεία, συναντήσεις, φιλίες, συγκρούσεις, συμπληρώνοντας ένα παζλ που ίσως κάτι επισημάνει για την απότομη συλλογικοποίηση της σύγχρονης ζωής.»
Κωστής Σταφυλάκης
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Ομάδα Φιλοπάππου, Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Βασιλεία Στυλιανίδου, Βασίλης Βλασταράς, Μαρία Γλύκα, Γιάννης Γρηγοριάδης, Γιάννης Ισιδώρου, Γιώργος Γυπαράκης, Δέσποινα Μεϊμάρογλου, Μαίρη Ζυγούρη, Μαρία Πασχαλίδου, Άννα Λάσκαρη, Δημήτρης Ντοκατζής, Poka Yio, Γιάννης Σκαλτσάς, Γιάννης Σινιόρογλου, Τάσος Παπατσώρης, De-Regulators (Πάνος Κομπατσιάρης / Υπατία Βουρλούμη / Μάριος Χατζηπροκοπίου, Μαίρη Ζυγούρη)
Η έκθεση πλαισιώνεται με δύο συναντήσεις συγγραφέων που θα επιχειρήσουν να προσεγγίσουν αυτό το «σκάνδαλο» του Εμείς μέσω των συγγραφικών και κοινωνικών εμπειριών τους από το λογοτεχνικό πεδίο. Στην πρώτη συνάντηση, που επιμελείται ο συγγραφέας Χρήστος Χρυσόπουλος, και συμμετέχουν οι Χρήστος Αστερίου, Ηλίας Μαγκλίνης και Χρήστος Οικονόμου θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 13 Οκτωβρίου, στις 7μμ στα Ταμπάκικα Άμφισσας, ενώ στη δεύτερη συνάντηση, που θα είναι ένας κύκλος αναγνώσεων και επιμελείται ο ποιητής Δημήτρης Αθηνάκης, συμμετέχουν οι Θάνος Σταθόπουλος, Γλυκερία Μπασδέκη, Ιορδάνης Παπαδόπουλος, Δημήτρης Γκιούλος, Μαρία Γιαγιάνου, Γιώργος Λαμπράκος, Ευτυχία Παναγιώτου και η Δήμητρα Ιωάννου, θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 20 Οκτωβρίου, και ώρα 7μμ, πάλι στο χώρο των Ταμπάκικων. Περισσότερες πληροφορίες για αυτές τις συναντήσεις θα ανακοινωθούν τις επόμενες μέρες.
Ο Χρήστος Οικονόμου γεννήθηκε το 1970. Οι ιστορίες του τελευταίου βιβλίου του («Κάτι θα γίνει θα δεις», 2010, Κρατικό Βραβείο Διηγήματος) διαδραματίζονται όλες στις δυτικές συνοικίες: Πέραμα, Δραπετσώνα, Κερατσίνι, Νίκαια, συνοικίες που διατηρούν κάτι από την παλιά τους μυθολογία, παρά την έλευση των πολυκατοικιών και τη μικροαστικοποίηση των ενοίκων τους. Το βιβλίο διαβάστηκε ως προανάκρουσμα της επελθούσας κρίσης και αποτελεί εξαιρετικό υπόβαθρο για την συζήτηση της συλλογικότητας και τους λογής αποκλεισμούς που συνεπάγεται η διάλυσή της.
Ο Χρήστος Αστερίου γεννήθηκε το 1971. Στο τελευταίο βιβλίο του («Ίσλα Μπόα», 2012) εκτυλίσσεται ένα τηλεοπτικό παιχνίδι εντός του οποίου το ιδανικό της αποδεκτικής συνύπαρξης μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε έναν αδυσώπητο αγώνα επιβίωσης. Το εγχείρημα του Αστερίου θέτει με ιδιαίτερα διερευνητικό τρόπο ερωτήματα γύρω από την φύση της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, τον ρόλο των ΜΜΕ και τη θέση του ατόμου σε ένα περιβάλλον που υποβιβάζει την ιδιοσυγκρασία σε μια διαχειρίσιμη από τα συστήματα εξουσίας, τυπολογία διακριτικών στοιχείων.
Ο Ηλίας Μαγκλίνης γεννήθηκε το 1970. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του («Η ανάκριση», 2008) έχει ως ιστορικό υπόβαθρο τη Χούντα των συνταγματαρχών και ακολουθώντας μια τραυματική σχέση πατέρα-κόρης ανατέμνει με ιδιαιτέρως ψύχραιμο -σχεδόν χειρουργικό- τρόπο τα θεμελιώδη φιλοσοφικά ζητήματα που εγείρει η σχέση του ατόμου με την ιστορία και τις ποικίλες ταυτότητες (εθνική, πολιτική, ακόμα και σεξουαλική) που αυτή προσδίδει στα πρόσωπα. Το έργο του Μαγκλίνη αναδεικνύει τη μνήμη και τη βούληση, ως δυο στοιχεία καίριας σημασίας για την χειραφέτηση απέναντι στα σύνολα.
Ο Χρήστος Χρυσόπουλος γεννήθηκε το 1968. Το τελευταίο βιβλίο του («Φακός στο στόμα», 2012) είναι ένα οδοιπορικό στο οποίο ο συγγραφέας-διαβάτης επιχειρεί να διατυπώσει μια εκδοχή της Αθήνας εν κρίση. Περπατώντας στη χειμερινή πόλη κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών μηνών του 2011, και αναλύοντας την εμπειρία της περιπλάνησης, ο συγγραφέας κινείται διαρκώς στη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το ατομικό από το συλλογικό, το εγώ από το εσείς, το ιδιωτικό από το δημόσιο, την αλήθεια από την αληθοφάνεια. Εν τέλει, ο φακός του Χρυσόπουλου αναζητά στην σημερινή Αθήνα τη σκιά ενός συλλογικού προσώπου.