Η Μaria Hassabi έρχεται στη Στέγη με το STAGED από 7 έως 9 Απριλίου και ανεβαίνει στη σκηνή μαζί με μερικούς από τους καλύτερους Νεοϋορκέζους χορευτές, ξαναστρέφοντας το βλέμμα στους σταθερούς άξονες της δουλειάς της: η πλοκή των παράλληλων σόλο σε μια ενιαία σύνθεση που μοιάζει με μεγάλο κινούμενο γλυπτό, ο χρόνος που διαστέλλεται μέσα στην παράσταση ζητώντας από τους θεατές να ακολουθήσουν το έργο στον αργό και καταλυτικό του ρυθμό και να βυθιστούν σε μια ενατένιση, οι «ενδιάμεσες» κινήσεις και οι ποιότητές τους που παίρνουν το χώρο τους και γίνονται το κέντρο της χορογραφίας, καθώς και μια ζεστή εκφραστικότητα που σιγά σιγά αναδύεται από τα κινούμενα σώματα.
Κυπριακής καταγωγής, η Μαρία Χασάπη ακολουθεί εδώ και χρόνια μια προσωπική και εντελώς ξεχωριστή πορεία στη σκηνή της Νέας Υόρκης. Η γραφή της αντλεί στοιχεία από τη χορογραφική της παιδεία, αλλά και από την εικαστική ματιά της, τοποθετώντας το έργο της στα όρια μεταξύ χορού και περφόρμανς – γι’ αυτό άλλωστε έχει παρουσιαστεί τόσο σε μουσεία, όσο και σε θέατρα. Το καλλιτεχνικό της ιδίωμα και η προσήλωσή της σε αυτό αποτέλεσαν τα τελευταία χρόνια το διαβατήριό της για τα πιο σημαντικά φεστιβάλ, θέατρα και μουσεία της Ευρώπης και της Αμερικής, όπως πρόσφατα το MoMA της Νέας Υόρκης. Τα έργα της έχουν κάτι το σαγηνευτικό, κάτι που αποκαλύπτει τις μυστικές σχέσεις του ανθρώπινου σώματος με το χώρο και το χρόνο.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Maria Hassabi
Ερμηνεύουν: Jessie Gold, Hristoula Harakas, Maria Hassabi, Oisín Monaghan
Πρωτότυπη Ηχητική Σύνθεση: Marina Rosenfeld
Σχεδιασμός Φωτισμών: Zack Tinkelman, Maria Hassabi
Κοστούμια: Victoria Bartlett
Δραματουργική επεξεργασία: Scott Lyall
Διεύθυνση: Alexandra Rosenberg
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συμπαραγωγή: Dance4 (Νότινχαμ, Μεγάλη Βρετανία), Crossing the Line Festival του FIAF (Νέα Υόρκη), High Line Art (Νέα Υόρκη), The Keir Foundation, με την υποστήριξη των Dancehouse (Μελβούρνη), The Kitchen (Νέα Υόρκη), Kunstenfestivaldesarts (Βρυξέλλες), Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (Αθήνα) και Summer Stages Dance @ ICA (Βοστόνη)
Το STAGED δημιουργήθηκε μέσα από φιλοξενίες στο Bard College (Νέα Υόρκη), στο Camargo Foundation με χρηματοδότηση από το Jerome Foundation (Κασσίς, Γαλλία) και στο Robert Rauschenberg Foundation (Φλόριντα, ΗΠΑ)
Το STAGED υποστηρίχθηκε, εν μέρει, με τις συνεισφορές από τους Randi και Jeff Levine, καθώς και από τους Leo Koenig και Maggie Clinton.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ
Σάββατο 8 Απριλίου 2017
Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές
Δευτέρα 10 Απριλίου
Εργαστήριο με τη Maria Hassabi
Διαβάστε περισσότερα
Στο STAGED είναι συμπαραγωγός η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
Το έργο έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2016 στο The Kitchen της Νέας Υόρκης, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Crossing the Line που διοργανώνεται από την Alliance Française (FIAF) του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Η Μαρία Χασάπη γεννήθηκε στην Κύπρο και σπούδασε στο Ινστιτούτο Καλών Τεχνών της Καλιφόρνια (CalArts). Τα έργα της έχουν παρουσιαστεί σε όλο τον κόσμο, σε θέατρα, φεστιβάλ, μουσεία, γκαλερί και δημόσιους χώρους, ανάμεσά τους στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (2016), στο κέντρο τεχνών ArtSonje της Σεούλ (2015), στο Stedelijk Museum του Άμστερνταμ (2015), στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Serralves του Πόρτο (2015), στο Australian Centre for Contemporary Art της Μελβούρνης (2014), στο Κunstenfestivaldesarts των Βρυξελλών (2014), στο Steirischer Herbst του Γκρατς (2014), στην Kunsthalle του Όσλο (2014), στο The Kitchen της Νέας Υόρκης (2016, 2013, 2011, 2006), στο Performa της Νέας Υόρκης (2013, 2009) και στην 55η Μπιενάλε της Βενετίας (2013).
Η Μαρία Χασάπη έχει βραβευτεί με το Herb Alpert Award (2015), το President’s Award for Performing Arts από το Cultural Council του Lower Manhattan (2012) και το Grants to Artists Award από το Foundation for Contemporary Arts (2009), ενώ το 2011 ήταν υπότροφος του Guggenheim.
Η ίδια αναφέρει για τη δουλειά της: «Με την επιβράδυνση της ταχύτητας στο έργο μου, αποχρώσεις που συνήθως παραβλέπονται γίνονται ο πυρήνας του έργου».
Η Victoria Gray γράφει για το έργο της Μαρίας Χασάπη: «Εδώ και μια δεκαετία η Χασάπη χρησιμοποιεί τη διάρκεια και την περιοδικότητα σε χορογραφίες στις οποίες το σώμα αλλάζει διαρκώς θέση ανάμεσα στο χορό και τη γλυπτική, στο υποκείμενο και το αντικείμενο, στη ζωντανή σωματικότητα και την ακίνητη εικόνα. Ωστόσο, θα κάναμε λάθος αν θεωρούσαμε ότι αυτά τα γλυπτά-σώματα είναι ακίνητα, παθητικά ή ανέκφραστα. […] Οι χορευτές επιχειρούν να σταθούν και να ισορροπήσουν το βάρος τους σε ασταθή σημεία του σώματος, που εμφανέστατα είναι πολύ μικρά για να παράσχουν σταθερή στήριξη. Η δυναμική της κίνησης γίνεται αντιληπτή μόλις καταστεί ορατό ένα στοιχείο αδυναμίας στις ανεξέλεγκτες μικροκινήσεις, απότοκο της προσπάθειας να φανεί ο χορευτής υπό έλεγχο και “ακίνητος”. Αυτή η απλή “άσκηση” μοιάζει να έχει επινοηθεί με την πρόθεση να πιέσει κάποιο νεύρο στο σώμα του χορευτή, αλλά τελικά ίσως πιέζει, με μια πιο ευρεία έννοια, την ισορροπία ανάμεσα στο χορό και την κίνηση που προσλαμβάνει ο θεατής, αποδυναμώνοντας τη συμβιωτική τους σχέση, τόσο που και αυτή χάνει την ισορροπία της.» (The Drama Review, Vol. 59, No 3, φθινόπωρο 2015 [T227], MIT Press, σελ. 150-157.)