«Οι βράχοι μιλούν» ή αλλιώς «Saxa Loquuntur» κατά τον λατινικό αφορισμό. Τι έχουν να μας πουν; Καταθέτουν μαρτυρίες για έναν κόσμο υπό κατάρρευση και την ίδια στιγμή ονειρεύονται την επανεκκίνηση της ανθρώπινης αντίληψης. Ο Στάθης-Αλέξανδρος Ζούλιας εδώ και αρκετά χρόνια φωτογραφίζει πετρώματα τόσο στην Αττική όσο και σε νησιά τα καλοκαίρια. Σε αυτά ανακαλύπτει μορφές, παραστάσεις, τοπία που δημιουργεί το βλέμμα, ο τρόπος με τον οποίο τα κοιτάζει. Με μια μέθοδο που ονομάζει «γλυπτική εικόνας» επιχειρεί να τα μεταφέρει ζωγραφικά.
Ακολουθεί το επιμελητικό κείμενο του Σαμσών Ρακά για την έκθεση του Στάθη-Αλέξανδρου Ζούλια:
Έχεις νιώσει τη σκιά του λουλουδιού, έτσι όπως πέφτει στο μπαλκόνι κάποιο μεσημέρι, να διαθέτει διαφορετικό ύφος πινελιάς; Θα είχε ξεκινήσει άραγε η ζωγραφική αν τα πράγματα στον κόσμο μας δεν διέθεταν ίσκιο; Ποιο χρώμα να ήταν αυτό που χρησιμοποιήθηκε στο πρώτο ζωγραφικό έργο που κατασκεύασε πάνω στη γη ο άνθρωπος; Άραγε να μοιάζει με αυτό που θα χρησιμοποιηθεί στο τελευταίο έργο του ανθρώπινου πολιτισμού;
Ερωτήματα αποκαλυπτικά, που για να φτάσεις την απάντηση πρέπει να αρνηθείς το φτάσιμό της. Να μπεις στη ζώνη του άφραστου και του αλάλητου. Αν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, αυτή πρέπει να βρίσκεται εκεί που δεν υπάρχει εκεί. Αλλά χωρίς το εκεί τι θα απογίνουμε; Υπάρχει το εκεί χωρίς τον άνθρωπο;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ας μην το αρνηθούμε άλλο: Ο πολιτισμός στις μέρες μας, μετά από αιώνες αλαζονείας και αφέλειας, καλείται πια να αντιμετωπίσει ένα βαθύτατα οντολογικό πρόβλημα: δεν διαθέτουν σκιές οι λέξεις των ανθρώπων. Συνειδητοποίηση τρομακτική.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τα πράγματα έχουν δυσκολέψει από τότε που γράφτηκε από τον Βάλτερ Μπένγιαμιν πως «Δεν υπάρχει κανένα απολύτως συμβάν ή πράγμα, είτε στην έμψυχη είτε στην άψυχη φύση, που να μη μετέχει κατά κάποιον τρόπο στη γλώσσα, γιατί είναι στη φύση όλων των πραγμάτων να κοινοποιούν το πνευματικό τους περιεχόμενο».
Με λίγα λόγια, έχεις νιώσει ποτέ να αγγίζεις έναν βράχο και να νιώθεις πως ο βράχος σε αγγίζει περισσότερο από σένα; Ναι, αρχίζει να αχνοφαίνεται πως η νέα γλώσσα που αναζητούμε καιρό με χίλιους δυο τρόπους, με χίλια δυο εκφραστικά μέσα, με χίλιες δυο τεχνολογικές ραδιουργίες, αρχίζει να αχνοφαίνεται πως η νέα γλώσσα δεν είναι ικανή, ούτε κι αυτή να μας λυτρώσει. Η κατάκτηση της φωνής του ουσιαστικού λαλείν, απαιτεί απλώς να σωπάσουμε λίγο για να ακούσουμε τις απόρρητες εκφορές. Οι βράχοι μιλούν. Saxa Loquuntur, μας φωνάζει ο μακρινός απόγονος της ουτοπίας.
Το Ρομαντικό Πανεπιστήμιο σας προσκαλεί στο ανοίκειο ΕΚΕΙ του Στάθη-Αλέξανδρου Ζούλια, σε τόπους μύησης στο Γεωλογικό Ιερό, σε θέες ανάγλυφου μυστικισμού που κι αν παραπέμπουν σε μια εξωγήινη εντοπιότητα είναι γιατί η αναδυόμενη αγωνία τους τα μετατρέπει σε τοπία από τις απόκοσμες μέρες της κατάρρευσης. Δεν μας ξεγελά το γεγονός πως από τις αποτυπώσεις του απουσιάζει ο άνθρωπος: το βλέμμα του ζωγράφου βιώνει τον πόθο της αναζήτησης του επιζώντα.
Το πέρασμα από το collapse στο ecollapse.
Από την κατάρρευση στην εκκόλαψη.
Η ζωογόνα ελπίδα είναι πάντα τρομακτική.
Στάθης-Αλέξανδρος Ζούλιας
Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1980. Ζει στην Αθήνα. Το 1998 αποφοίτησε από το ελληνογαλλικό σχολείο Lycée Léonin της Νέας Σμύρνης και το 2006 αποφοίτησε από την Αρχιτεκτονική σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών. Την περίοδο 2007-2010 πραγματοποίησε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Χώρος-Σχεδιασμός-Πολιτισμός» της Αρχιτεκτονικής σχολής του ΕΜΠ. Τον Απρίλιο του 2015, στο πλαίσιο διδακτορικής διατριβής, συμμετείχε στο διεθνές συνέδριο «Deleuze – Guattari. Refrains of freedom» στην Πάντειο και ακολούθησε το 2017 η δημοσίευση του paper “Gilles Deleuze and chaos theory”, στο βιβλίο του συνεδρίου σε έκδοση Rowman & Littlefield (επιμέλεια Κ.Μπουντάς, Β. Τεντοκάλη). Το πεδίο έρευνάς του έγκειται κυρίως στη φιλοσοφία του Ζιλ Ντελέζ, τη θεωρία της τυρβώδους ροής και τις προεκτάσεις τους στην τέχνη. Παράλληλα συλλέγει με τον φωτογραφικό του φακό εδώ και αρκετά χρόνια λεπτομέρειες από βραχώδεις επιφάνειες από τις οποίες προκύπτουν πολλά από τα εικαστικά έργα του.
Τον Απρίλιο του 2018 πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση με τίτλο “A blade runner” στο Booze Cooperativa, σε επιμέλεια Θεόδωρου Δασκαλάκη, με σχέδια αυτόματης γραφής (automatic drawings).
Έχει λάβει μέρος σε διάφορες ομαδικές εικαστικές εκθέσεις στην Ελλάδα μεταξύ των οποίων:
– Toν Σεπτέμβριο του 2010 στην έκθεση LOCUS SOLUS στο μουσείο Μπενάκη, σε επιμέλεια Σωζήτας Γκουντούνα.
– Τον Νοέμβριο του 2012 στην εκθεση «Αντι-κουλτούρα: Η ανάδυση ενός νέου κοινωνικού υποκειμένου» στο CAMP, σε επιμελεια Π. Αραπίνη, Θ. Μουτσόπουλου όπου ακολούθησε και η αντίστοιχη έκδοση βιβλίου.
– Τον Ιούλιο του 2018 στην έκθεση «Τεχνητές Εδέμ» στο μουσείο Ουρσουλινών στα Λουτρά Τήνου, σε επιμέλεια Θ. Μουτσόπουλου.
– Τον Νοέμβριο του 2021 στην κεντρική έκθεση του Διεθνούς Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με τίτλο «Ο κανόνας του παιχνιδιού», σε επιμέλεια του Ορέστη Ανδρεαδάκη.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Έργο από τη σειρά “Landscapes” του Στάθη-Αλέξανδρου Ζούλια