Στεφανία Γουλιώτη: Μοιάζει να συμβαίνει κάτι ενώ ουσιαστικά δε συμβαίνει τίποτα…

Ας ξεκινήσω λέγοντας αρχικά πως νιώθω τυχερή που ζω και εργάζομαι σε μια πόλη η οποία σφύζει από θεατρικές παραγωγές,…

… τυχερή που συνεργάζομαι με σπουδαίους ανθρώπους του θεάτρου σε έναν τόπο που όλοι κάτι ψάχνουν και όλα κινούνται.
 

Κάθε φορά όμως που βγαίνω από μια παράσταση, μένω πάντα με ένα παράπονο… το ίδιο παράπονο… Βλέπω ιδεούλες, ωραίες ιδέες ευφυείς ιδέες, μεγάλες ιδέες, αδιάφορες ιδέες, αισθητικά όμορφες ιδέες, ιδέες που λύνουν τα οικονομικά προβλήματα του θιάσου, ιδέες μοντέρνες, ιδέες παλιές, ιδέες ποπ, ιδέες κλασσικές, ιδέες σκηνογραφικές, ιδέες χαζές, ιδέες τρυκ, ιδέες υψηλές… ιδέες η μία τοποθετημένη δίπλα στην άλλη… ιδέες που με κάνουν να λέω «ουάου πως το σκέφτηκε αυτό», ιδέες που με κάνουν να κρίνω εγκεφαλικά αυτό που ΒΛΕΠΩ…

 
Μένω πάντα με το παράπονο της έλλειψης αυτής της μυστηριώδους σύνδεσης με τα πράγματα. Αρκούμαστε πολύ εύκολα στο «φαίνεσθαι» και στην εξυπηρέτηση της έξυπνης ιδέας που σκεφτήκαμε… Μοιάζει να συμβαίνει κάτι ενώ ουσιαστικά δε συμβαίνει τίποτα… Αρκούμαστε στο να είμαστε πολύ καλοί «ψεύτες». Υπάρχει όμως ένα «μέρος» μέσα μας που ξέρει καλά… Σε όλους μας υπάρχει αυτό το «μέρος», είναι ο πυρήνας που «καταλαβαίνει» τα νοήματα όσων ερεθισμάτων μας παρουσιάζονται. Είναι το κομμάτι εκείνο της ζωής που μας συνδέει με τα ερεθίσματα αυτά χωρίς να χρειάζεται να τα καταλάβουμε με τη λογική! Η λογική είναι περιορισμένη, και είναι εδώ μόνο για να μας καθησυχάζει πως δεν υπάρχει τίποτα εκτός του «πολύτιμου εγκεφαλικού ελέγχου μας» . Για να συνδεθείς με αυτό το «μέρος», δε χρειάζεται προσπάθεια… δε χρειάζεται προσπάθεια από τους ηθοποιούς να με πείσουν για κάτι, δε χρειάζεται προσπάθεια από μένα να «εννοήσω»…

Για να συνδεθούμε με αυτό το «μέρος» χρειάζεται μόνο δεκτικότητα από μένα το θεατή, και διάθεση για πιο βαθιά, ουσιαστική και αυθεντική δουλειά από τον καλλιτέχνη … τι εννοώ μ’ αυτό… ΕΚΘΕΣΗ… χρειάζεται ο καλλιτέχνης να είναι αποφασισμένος να εκθέσει κάτι βαθιά προσωπικό στη σκηνή, χρειάζεται να του δοθεί χρόνος και χώρος από την υπόλοιπη ομάδα (σκηνοθέτης υπόλοιποι ηθοποιοί κλπ.) για να το κάνει, πολλή δουλειά, πολλή γενναιοδωρία, και κυρίως επώδυνη αυτογνωσία … πολύ λίγοι καλλιτέχνες είναι σε θέση να μοιραστούν κάτι τέτοιο στο θέατρο μέσα από τα λόγια κάποιου τρίτου: συγγραφέα… Προϋποθέτει συγχρόνως αυταπάρνηση άρα και ευφυΐα. Στη ζωγραφική είναι πολύ εύκολο να συμβεί… ο καλλιτέχνης είναι μόνος, και παρουσιάζει το προσωπικό του έργο… εμείς είμαστε πολλοί για να ανέβει μια παράσταση. Χρειάζονται υψηλά επίπεδα επικοινωνίας, και κατανόησης, για να λειτουργήσει κάτι τέτοιο ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους, πολλή έρευνα για το πως αυτό θα επιτευχθεί, πολλή τριβή, και σίγουρα καμία επανάπαυση στο βωμό της καλής ιδέας…

Προσπάθησε ποτέ κανείς να καταλάβει την Γκουέρνικα; Όχι… τη χαζεύεις και μόνο νιώθεις … συνδέεσαι με «κάτι» που δεν ξέρεις τι είναι… Αυτό ζητάω και εγώ από το θέατρό μου λοιπόν… Να μπορώ να ανοίξω για να «δεχτώ» (ως θεατής) σε αυτό το μυστηριώδες μέρος μέσα μου που έχει φτιαχτεί για να συνδέεται και να αγκαλιάζει, όλα τα θέματα που αφορούν τη δική μου σύνδεση με τον Κόσμο και ό, τι μυστήριο φέρει… Γι’ αυτό έρχομαι να δω μια παράσταση, γι’ αυτό δίνω το χρόνο μου και τα χρήματά  μου… γιατί «κάτι» μέσα μου διψάει να γίνει μάρτυρας μιας αυθεντικής ανθρώπινης λειτουργία, γιατί «κάτι» μέσα μου ψάχνει, γιατί «κάτι» μέσα μου δεν ησυχάζει… ψάχνω να ξανασυνδεθώ με την ανθρώπινη ανάγκη  για μέθεξη και για σχετικότητα. Δε  θέλω να βλέπω ψεύτες να μου αραδιάζουν ιδεούλες που έπεσαν, ενώ έπιναν καφέδες με τις ώρες γύρω από ένα τραπέζι, και που με την ευκολία που τους διακρίνει, μου τις παρουσιάζουν με όλο τους το μέλημα για το πόσο καλά το πετυχαίνουν να με εξαπατούν, πόσο καλοί είναι σ’ αυτό και με την προσοχή στραμμένη στον απέραντα εκπληκτικό Εαυτό τους!!!   

Εδώ επεμβαίνει η Παιδεία των καλλιτεχνών… Η Παιδεία που δε σ’ αφήνει σε ησυχία! Γιατί γνωρίζεις … και όσο περισσότερο γνωρίζεις τόσο θες να γνωρίσεις κι άλλο. Οι μεγάλοι σκηνοθέτες στο εξωτερικό, πριν κάνουν την πρώτη τους παράσταση σπούδασαν περί τα 10 χρόνια, Φιλοσοφία ,Φιλολογία, Αρχιτεκτονική, Ιστορία Τέχνης κ.α., προτού αρχίσουν να «διδάσκουν» τις ιδέες τους στους ηθοποιούς και προτού αυτές τις κοινωνήσουν στο κοινό.
Οι μεγάλες ομάδες της θεατρικής Ιστορίας πέρασαν ώρες και χρόνια μέσα στα μεγάλα στούντιο προβών προτού αποκτήσουν έναν κοινό κώδικα που θα έφτανε σε αυτή τη μεγαλειώδη σύνδεση για τη οποία μιλάω τόση ώρα!
 Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ από τον αναγνώστη ο οποίος μπορεί να πιστεύει πως «βγάζω την ουρά μου απ’ έξω» ! Όχι … γνωρίζω πολύ καλά ως που φτάνει αυτό που κάνω και τι θα μπορούσα να κάνω που δεν το κάνω. Επίσης θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για το ΠΩΣ αυτό μπορεί να επιτευχθεί και πως μεθοδεύεται, αλλά δεν είναι της στιγμής… αν όμως μπορώ να πω κάτι είναι πως όποιος θέλει να ψάξει … ΒΡΙΣΚΕΙ… Και πως η συντομότερη απάντηση σε όλα αυτά είναι… Η ΔΡΑΣΗ!

Info:
Η Στεφανία έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Peter Stein, Robert Carsen, Serena Sinigallia, DimiterGojeff, Λευτέρης Βογιατζής, Γιάννης Χουβαρδάς, Λυδία Κονιόρδου, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Άρης Ρέτσος, Κατερίνα Ευαγγελάτου κ.α. Στο θέατρο έχει ερμηνεύσει ρόλους όπως Τειρεσίας (Αντιγόνη Σοφοκλή), Κάτριν (Μάνα Κουράγιο -Μπρεχτ),Ηλέκτρα (Ηλέκτρα Σοφοκλή – βραβείο “Μελίνα Μερκούρη” και “Κάρολος Κουν” και Ηλέκτρα στον Ορέστη Ευριπίδη), Τρισεύγενη (Τρισεύγενη -Παλαμά), Κασσάνδρα (Αγαμέμνονα Αισχύλου), Δεσποινίς Τζούλια (Δεσποινίς Τζούλια Α. Στρίντμπεργκ). Έχει συμμετάσχει σε δύο ταινίες μεγάλου μήκους “Κόκκινη κλωστή δεμένη” και”J.A.C.E.” ενώ έχει εμφανιστεί στις τηλεοπτικές σειρές “Χαρά αγνοείται”, “Καρυωτάκης” και “Άγρια παιδιά”. Για την  ταινία JACE τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Tο χειμώνα θα πρωταγωνιστήσει στο έργο του Μ. Μπρεχτ «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.