Η τέχνη της φωτογραφίας ωρίμασε-λόγω ηλικίας, εκλαϊκεύτηκε λόγω ψηφιακής εποχής, έγινε εύκολη οπότε ξεγυμνώθηκε από την αίγλη που της έδινε η γνώση της τεχνικής. Μόνο η ιδέα και το concept μπορούν να την ντύσουν τον 21ο αιώνα.

Η προσπάθειαγια κάθε φωτογράφο να μιλήσει ή να γράψει οτιδήποτε ακόμα και για την δουλειά του δημιουργεί άμετρη δυσφορία σε κάθε περίπτωση.

Ο κάθε φωτογράφος θεωρεί ότι μιλάει με τις φωτογραφίες του και εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Ούτε η λύση του να απαντήσω σε κάποια ερωτήματα που έθεσαν στην διάθεση μου οι ευγενικοί οικοδεσπότες δεν διευκόλυναν την κατάσταση. Το άρθρο αυτό κρεμόταν σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι μου όλη την βδομάδα.

Κάνοντας την ψυχανάλυση μου μέσω αυτής της πίεσης θα κάνω κοινωνούς των συμπερασμάτων τους αναγνώστες. Άλλαξα πέντε ή έξι φορές την επόμενη παράγραφο για να μην είμαι καυστική και αντιπαθής αλλά ακόμα έχω δυσκολία.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Ξεκίνησα να δουλεύω με περιοδικά πριν από 10 χρόνια. Η διαδικασία της συνεργασίας με περιοδικά αυτή διάβρωσε την οπτική μου και την πίστη μου στην σημασία της δουλειάς μας σε ολοκληρωτικό σχεδόν βαθμό.

Χρειάστηκαν σχεδόν 3 χρόνια φωτοψυχανάλυσης-όπως ονόμασα την διαδικασία αυτή για να επανακάμψω ότι και αν σημαίνει αυτό. Αυτό που βρέθηκε στην διαδρομή αυτή είναι η χαρά της δοκιμής, του work in progress.

Ζώντας πλέον μόνιμα στην Ελλάδα εδώ και 8 χρόνια-ευτυχώς με μεγάλα και συχνά διαλείμματα για αποστολές δεν μπορώ να έχω έμπνευση παρά μόνο για να γκρινιάξω. Λέω να μη σχολιάσω καλύτερα τη σοβαροφάνεια που διέπει την ελληνική φωτογραφία. Η σοβαροφάνεια συνδυασμένη με μια διάθεση μας να την ντύσουμε με επίσημο ένδυμα μήπως και έρθει κάποιος να νομιμοποιήσει την τέχνη μας σαν, από μόνη της να μην στέκει, μας κάνει να μην προχωράμε καλλιτεχνικά.

Μια δουλειά φωτογραφική δεν τελειώνει την στιγμή που τραβάει κάποιος την φωτογραφία. Δεν τελειώνει όταν ολοκληρώσει ο φωτογράφος την επεξεργασία. Στους φωτορεπόρτερ δεν τελειώνει καν όταν δημοσιεύεται. Αυτό είναι μια παντελώς αδιάφορη καλλιτεχνικά διαδικασία, που υπάρχει μόνο για να βιοποριστούμε.

Σήμερα πια η φωτογραφία βρίσκει την θέση της όταν ενταχθεί με άλλες εικόνες σε μια ενότητα, όταν ντυθεί με άλλες τεχνικές, θεωρητικές, ή επεξεργασίας ώστε να εκπροσωπεί μια ιδέα, όταν συμπληρωθεί με ήχο, βίντεο ή animation ώστε να ζωντανεύει και να διηγείται μια ιστορία.

Η εποχή της μιας τρομερής εικόνας έχει περάσει, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούν να υπάρχουν εξαιρέσεις.

Info: Η Στεφανία Μιζάρα σπούδασε βιβλιοθηκονομία, συγκριτική λογοτεχνία και φωτογραφία. Εργάζεται σαν freelance φωτογράφος εδώ και οκτώ χρόνια. Συνεργάζεται στην Ελλάδα και την Γαλλία με περιοδικά και με τα πρακτορεία Corbis και Βloomberg News. Έχει παρουσιάσει δουλειά σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Γαλλία και την Αίγυπτο.