Αυτή την περίοδο βρίσκομαι σε πρόβες στο Θέατρο Ιλίσια, για την παράσταση «Το Ακρωτήρι», του Sharr White, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Η πρεμιέρα μας πλησιάζει, και την περιμένουμε με χαρά και ανυπομονησία. Έχω την τύχη να συναντιέμαι με υπέροχους συνεργάτες και με ένα πολύ συγκινητικό κείμενο.
Το έργο διαπραγματεύεται τις σχέσεις των ανθρώπων, και το πώς αυτοί διαχειρίζονται την απώλεια. Κεντρικός χαρακτήρας του έργου είναι η Τζουλιάνα, μια γυναίκα 52 χρονών, που την συναντάμε σε μία κομβική και κρίσιμη στιγμή. Η ζωή της αλλάζει αιφνίδια καθώς μετά από ένα «επεισόδιο», όπως χαρακτηρίζεται στο έργο, έρχεται αντιμέτωπη με φαντάσματα του παρελθόντος και πρέπει να περάσει μέσα από την διαδικασία του πένθους ξανά και ξανά.
Στην προσωπική μου διαδρομή στην παράσταση, έρχομαι σε επαφή με τρεις πολύ διαφορετικές ποιότητες και ενέργειες, που αφορούν τους τρεις ρόλους που υποδύομαι. Το ότι αυτές οι τρεις γυναίκες είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, έχει μια δυσκολία στην υποκριτική προσέγγιση, αλλά η διαδικασία με γοητεύει πολύ. Επίσης υπάρχει μια κοινή γραμμή δραματουργικά και στις τρεις που αφορά τον τρόπο με τον οποίο καθεμία πυροδοτεί την κεντρική ηρωίδα. Μοιάζει να καθρεφτίζεται σε αυτές τις γυναίκες, έρχεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της, αποκαλύπτονται διαστάσεις της που μέχρι τότε της ήταν άγνωστες, την αιφνιδιάζουν. Οι συναντήσεις της μαζί τους την μετακινούν βίαια, για άλλον λόγο κάθε φορά, και με άλλον τρόπο.
Το Ακρωτήρι (The Other Place), είναι ο τόπος που έχει την μεγαλύτερη σημασία στο έργο. Αποτελεί τον τόπο της απώλειας, του παρελθόντος, της ελπίδας, του τραύματος. Παράλληλα παραπέμπει σε μια μετάβαση του μυαλού στην «άλλη πλευρά», στο «άλλο μέρος», σε «ένα άκρο».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στην παράσταση παρακολουθούμε ένα ταξίδι του μυαλού σε άλλους τόπους και άλλους χρόνους. Με τρομάζει το πώς μπορεί να χάνει κανείς τον εαυτό του και αυτό να είναι πια η πραγματικότητά του, και το μόνο δεδομένο. Βλέπουμε την Τζουλιάνα να επανοικειοποείται αναμνήσεις που ενώ ήταν δικές της μοιάζουν ξένες. Το έργο αναδεικνύει με έναν πολύ γλυκό τρόπο την μεγάλη αξία των πιο απλών πραγμάτων, και το πώς αυτά μπορούν να προσφέρουν την μεγαλύτερη πληρότητα και ισορροπία.
Το Ακρωτήρι είναι ένα έργο πολύ σκληρό και τρυφερό, που πορεύεται σε ξεχασμένα μονοπάτια του μυαλού, σε σκοτεινές γωνιές, σε μπλεγμένα κουβάρια που κάθε φορά ξαναπιάνεις το νήμα από την αρχή, σε μέρη που η μόνη σανίδα σωτηρίας είναι οι αγαπημένοι σου άνθρωποι που ειτε χρειάζεται να τους ανασύρεις από τον πάτο της λίμνης για να τους συναντήσεις, είτε είναι ήδη εκεί χωρίς να τους καταλαβαίνεις και σου προσφέρουν αγάπη και ζεστασιά.
Διαβάστε επίσης:
Το Ακρωτήρι, του Sharr White σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου στο Θέατρο Ιλίσια