«Λένε πως, αν δεν πιστέψεις εσύ στον εαυτό σου, κανείς δε θα το κάνει. Μα, για να ανέβεις ένα μικρό σκαλοπατάκι αυτοεκτίμησης, θες κάποιον να σε σπρώξει» λέει η Πασού στο έργο μου. Και είναι αλήθεια. Ένα μεσημέρι ο Βασίλης Κονταξής, φίλος και συνάδελφος, με παρότρυνε να γράψω πάνω στο πρόσωπο της Κυρα-Φροσύνης. Πρέπει να παραδεχτώ πως εκείνη τη στιγμή δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Μετά από πολλούς μήνες πήγα στρατό. Πέρασα πολλές ώρες με σκέψεις γύρω από τη ζωή μου, τις προσδοκίες μου, τα όνειρά μου. Μέσα από αυτές ήρθαν και οι πρώτες σημειώσεις για τη «Φροσύνη».
Έψαξα, διάβασα, έμαθα, έγραψα… Διάβασε η Έρη, της άρεσαν οι σκέψεις μου και με παρότρυνε να το συνεχίσω. Απολύθηκα, τελείωσα τη «Φροσύνη». Διάβασαν οι γονείς μου, τους άρεσε πάρα πολύ και με παρότρυναν να το στείλω σε ανθρώπους του χώρου. Τίποτα… Πίστευα πως θα μείνει για πάντα στο συρτάρι μου. Μετά από ενάμιση περίπου χρόνο, ήρθε η συνεργασία μου με τον Λάζαρο. Του έδωσα το έργο να το διαβάσει. Θέλησε να το ανεβάσουμε μαζί.
Ήρθε η Σύνθια, η Σίσσυ, ο Αλέξανδρος, η Έλλη, ο Λευτέρης, η Μαριάννα, ο Αιμίλιος. Μετά από δύο ολόκληρα χρόνια, η «Φροσύνη» ήταν πλέον μια θεατρική παράσταση, που την φτιάξανε μαζί μου πολλοί άνθρωποι και την αγάπησαν πολύ, όπως πολλοί ήταν και αυτοί που την είδαν. Αλλά δεν ήταν γραφτό να τελειώσει εκεί η ιστορία της…. Μετά από μία παράστασή μας, πήγαμε με φίλους και γνωστούς να φάμε κάτι. Απολάμβανα τα ωραία σχόλια, σίγουρος πως ο κύκλος αυτός θα κλείσει σε λίγες ημέρες. Και τότε ήταν που ο Γιάννης Κοτσαρίνης είπε: ωραίο θα ήταν να έγραφες και την ιστορία της απατημένης συζύγου.
Την άλλη εκδοχή της ιστορίας. Και πάλι δεν έδωσα μεγάλη σημασία σε αυτήν την πρόταση, τολμώ να πω. Άρχισε όμως σιγά-σιγά να με τρώει το χέρι μου. Ήρθαν πάλι οι πρώτες σημειώσεις, το πρώτο draft, οι πρώτες συζητήσεις. Η παρέα έγινε ακόμα πιο μεγάλη. Ήρθε η Ευγενία, η Λιλή, ο Νώντας, η Λυδία… Και να που γράφω τώρα αυτό το άρθρο, λίγες εβδομάδες πριν ανέβουν και οι δύο «Φροσύνη» και «Πασού» στο Θέατρο Άβατον. Θες, λοιπόν, όντως κάποιον να σε σπρώξει, για να ανέβεις ένα πρώτο, μικρό σκαλοπατάκι. Είναι αλήθεια. Όμως, όταν βάλεις εσύ τα δυνατά σου και έρθει και η σωστή στιγμή, θα βρεθούν σίγουρα, όχι ένας μα πολλοί να σε σπρώξουν και να ανεβείτε μαζί πολλά σκαλοπάτια.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Διαβάστε επίσης:
Φροσύνη, του Στέφανου Παπατρέχα για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Άβατον
Πασού, του Στέφανου Παπατρέχα στο Θέατρο Άβατον
