Ένας άνθρωπος «μεταμορφώνεται» αλλάζοντας κάθε φορά τόπους μέσω της ρευστότητας της ταυτότητάς του. Έχοντας ως αφετηρία την κριτική της μάνας, οδηγείται στο δωμάτιο μιας ψυχιατρικής κλινικής, στα τραπεζάκια της πλατείας στο Γκάζι, στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Η απότομη «προσγείωση» στο αστικό διαμέρισμα θα καταδείξει την αδυναμία του να δεχτεί την πραγματικότητα (Φλάι).Από την άλλη, η «εισβολή» της ξένης που θα αποκτήσει προνόμια χωρίς να έχει ελληνικό dna είναι λόγος ανησυχίας για τους κατοίκους μια μικρής επαρχιακής πόλης (Χήνες).

Δυο διαφορετικοί άνθρωποι. Δυο διαφορετικές μεταμορφώσεις. Μια κοινωνία που μπαλώνει το δίχτυ της για το μεγάλο κυνήγι. Το κακό υπάρχει ριζωμένο στις καταβολές μας, στο πώς μας μεγαλώνουν, στο πώς ζούμε, και δεν έχει χρώμα, χώρα, φύλο… Και καμιά φορά το δίχτυ, αντί να σκεπάσει, όπως προορίζεται, το θήραμα, αποκαλύπτει τον κυνηγό.

Το θεατρικό έργο Χήνες βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Σεναριογράφων το 2017, ενώ το θεατρικό έργο Φλάι παρουσιάστηκε πρώτη φορά στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 2015.

Στέλλα Ζαφειροπούλου

Ανέκαθεν με απασχολούσε η έννοια της ελευθερίας. Συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα όρια. Γνωρίζω μόνο πως το ασυνείδητο πάντα προπορεύεται. Οι ήρωές μου σε αυτά τα δύο θεατρικά έργα είναι άνθρωποι που ζουν αλλά δεν υπάρχουν, εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία της οποίας οι ρωγμές όλο και βαθαίνουν, ανοίγοντας αργά αλλά σταθερά τρύπες που σε ρουφούν μέσα τους.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Για να μιλήσω για την ελευθερία λοιπόν, μόνο ανελεύθερους ήρωες θα ήθελα να χρησιμοποιήσω φυλακισμένους σε άλλους κόσμους, σε άλλες χώρες, με “άλλο” DNA, χωρίς πραγματική φωνή. Παιδιά γονιών που δεν υπήρξαν ποτέ δικά τους. Γονείς παγιδευμένοι στην παραπλάνηση της κτήσης. Του εαυτού. Του άλλου. Άνθρωποι βαθιά ριζωμένοι σε “τόπους” που τους επιβλήθηκαν. Σε ζωές που απαίτησαν από εκείνους αυτό που δεν είχαν να δώσουν. Χρησιμοποιώντας κάθε φορά ως άξονα που πλαισιώνει τον δραματικό μύθο μια μορφή από το ζωικό βασίλειο -μύγα, χήνα-, προσπάθησα να προσδώσω μια κοινή εσωτερική αλήθεια. Ονειρεύομαι έναν τόπο που θα μας χωρά όλους. Παραπλανημένη κι εγώ…