Στην Ύδρα, με Παραμύθια και Καρπούζι…

Στη ζωή μου, έχω διαβάσει πολλά παραμύθια και έχω κουβαλήσει πολλά καρπούζια ως παιδί, μέχρι το πατρικό μου σπίτι στο νησί, 400 σκαλοπάτια από το λιμάνι. Γιατί, καλοκαίρι χωρίς καρπούζι, είναι θάλασσα χωρίς αλμύρα. Και ζωή χωρίς παραμύθια, είναι ζωή χωρίς όνειρα και παιδικότητα. Κι’ αν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, κάποιες συνήθειες δεν αλλάζουν. Μπορεί να μην ανεβαίνω πια τα 400 σκαλοπάτια, αλλά όλα τα υπόλοιπα παραμένουν ακριβώς το ίδιο. Α, άλλαξε μάλλον και κάτι ακόμα. Έπαψα να είμαι παιδί… Αλλά ποιος είπε ότι τα παραμύθια είναι μόνο για παιδιά;

Και να που η αγαπημένη εποχή μικρών και μεγάλων παιδιών, έφτασε. Και ένα ακόμα καλοκαίρι με βρίσκει στην Ύδρα. Με παραμύθια και καρπούζι. Στην κυριολεξία! Γιατί «Παραμύθια με καρπούζι» είναι ο τίτλος του καινούριου βιβλίου της Ιωάννας Μπαμπέτα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Και πόσο χαίρομαι που το κρατώ στα χέρια μου και πόσο χαίρομαι που την συναντώ και από κοντά. Εδώ, στο μικρό μου νησί, για να μιλήσουμε για καλοκαίρια, για καρπούζια, για τις γιαγιάδες μας, για τα ξέγνοιαστα χρόνια και για όλες εκείνες τις ιστορίες που αξίζει να έχουν ένα όμορφο τέλος…

Και χαίρομαι για πολλούς ακόμα λόγους. Γιατί η Ιωάννα είναι ένα υπέροχο και φωτεινό πλάσμα. Γιατί έχει μια παιδικότητα, ευδιάκριτη σε αυτούς που εκείνη το επιθυμεί. Γιατί χαμογελάει συνέχεια. Γιατί είναι σεμνή και δοτική. Γιατί σέβεται, γιατί εκτιμάει, γιατί έχει χιούμορ. Γιατί γράφει υπέροχα παραμύθια. Για μικρούς και μεγάλους. Σαν τα Παραμύθια με Καρπούζι. Που σε συγκινεί, σε ταξιδεύει, σε κάνει να αναθεωρείς, να θες να ζήσεις τη στιγμή και να γίνεις καλύτερος.

Χαίρομαι και για έναν ακόμα λόγο. Την υπέροχη και ζηλευτή εικονογράφηση έχει κάνει η μοναδική Ντανιέλα Σταματιάδη. Γνώριμη από παλιά, είχα τη χαρά να συνεργαστώ μαζί της στο τελευταίο μου βιβλίο και ξέρω από πρώτο χέρι την ψυχή που βάζει στις ιστορίες που της αρέσουν. Και αυτή η ιστορία μας αρέσει πολύ. Πάρα πολύ όμως.

Για αυτό και ο λόγος πρέπει να περάσει στη δημιουργό του βιβλίου, την αγαπημένη Ιωάννα Μπαμπέτα, που μπορεί να ήρθε για λίγο στο νησί, μα μου άφησε την πιο γλυκιά γεύση από Καρπούζι…

Ιωάννα: Από μικρή ήμουν βιβλιοφάγος. Η μαμά μου, μου έκρυβε τα βιβλία που αγοράζαμε και μου τα έδινε σιγά-σιγά, για να κρατήσουν αρκετό καιρό. Αλλιώς θα τα διάβαζα σε μια μέρα. Κάποια στιγμή όταν πήγαινα Δ’ Δημοτικού έγραψα μια ιστορία με μικρούς ήρωες που επισκέπτονται πλανήτες μακρινούς και συναντούν παιδιά εξωγήινους. Ίσως γιατί είχα επηρεαστεί από τον μικρό Πρίγκιπα ή από την ταινία Ε.Τ. ο εξωγήινος. Ίσως πάλι γιατί ένιωθα κι εγώ ως παιδί λίγο διαφορετική, λίγο εξωγήινη. Το σίγουρο πάντως είναι πως ονειρευόμουν να ταξιδέψω μακριά. Και ταξίδευα διαβάζοντας…

Στα παραμύθια που διάβαζα μικρή με εντυπωσίαζε πάντα το καλό τέλος. Ό,τι και να πάθαινε ο ήρωας, όσο και να βασανιζόταν, στο τέλος όλα πήγαιναν καλά! Όταν είσαι παιδί αισθάνεσαι αυτή την παντοδυναμία και τη σιγουριά πως τα πάντα μπορούν να συμβούν και τα πάντα μπορείς να καταφέρεις…

Αυτή η παιδική παντοδυναμία με συγκινεί και με εμπνέει. Μεγάλη τώρα πια, λαχταρώ να ξανανιώσω έτσι γράφοντας ιστορίες αισιόδοξες. Οι ήρωές μου βασανίζονται, όμως στο τέλος τα καταφέρνουν. Βρίσκουν λύση στο πρόβλημά τους, πραγματοποιούν τα όνειρά τους, χάρη στις προσπάθειές τους. Αυτό είναι και «το πιστεύω μου» στη ζωή: Αν θέλεις κάτι πολύ και το προσπαθήσεις, θα τα καταφέρεις…

Στο βιβλίο μου «Παραμύθια με καρπούζι», μιλώ για το καλοκαίρι και την απώλεια. Το να χάνεις κάποιον που αγαπάς είναι από τις πιο επώδυνες δοκιμασίες. Και δεν μπορείς να το αλλάξεις, γιατί όταν κάποιος «φεύγει», είναι για πάντα. Όμως πάντα κάτι μένει πίσω. Γιατί όταν αγαπάς κάποιον, τότε υπάρχει μια αόρατη κλωστή που μας δένει μαζί του. Που ενώνει τη γη με τον ουρανό…

Το καλό που κάνει η επαφή των παιδιών με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους, το συνειδητοποίησα με το που έγινα μητέρα. Τότε είδα την υπέροχη σχέση που δημιούργησαν οι γιοι μου με τις δυο γιαγιάδες τους και τον παππού τους. Μια αγάπη ανόθευτη, ανεπηρέαστη, απέραντη. Χωρίς απαιτήσεις, χωρίς κανόνες, χωρίς περιορισμούς. Μια αγάπη παραμυθένια.

Το καλοκαίρι όταν φεύγει είναι κι αυτό μια γλυκόπικρη απώλεια. Τελειώνουν όλες εκείνες οι ανέμελες στιγμές που μυρίζουν καρπούζι, γιασεμί και αντηλιακό.

Ήλιος, θάλασσα, απλωτές, κάστρα στην άμμο, ψάρεμα. Τα απογεύματα καβάλα στο ποδήλατο τραγουδώντας. Παιχνίδια με τα παιδιά της γειτονιάς, ποδόσφαιρο, ματωμένα γόνατα. Μέχρι που η φωνή της μαμάς από τη βεράντα, μας καλούσε να γυρίσουμε επιτέλους για φαγητό και ύπνο. Κάπως έτσι θυμάμαι τα δικά μου παιδικά καλοκαίρια. Ανέμελα και χορταστικά!

Όσο για φέτος, συντροφιά με μια φέτα καρπούζι θα ήθελα να βρίσκομαι – κι ελπίζω να τα καταφέρω – σε ένα μικρό νησί. Όσο πιο μικρό γίνεται. Χωρίς αμάξι, χωρίς ρολόι, χωρίς κινητό, με ένα καϊκάκι να μας πηγαίνει στην παραλία. Ρούχα ελάχιστα. Παρέα με την οικογένεια μου να συζητώ και να γελώ. Να διαβάζω και να απολαμβάνω ξένοιαστες στιγμές που να μου θυμίζουν τα παιδικά μου καλοκαίρια…

Το καλοκαίρι γινόμαστε πιο νοσταλγικοί, πιο ανθρώπινοι. Και τα παραμύθια κάνουν πιο τρυφερή κι αισιόδοξη τη ζωή μας. Αυτό, λοιπόν, που εύχομαι σε όλους, είναι να ζήσουν ένα παραμυθένιο καλοκαίρι, γευστικό και γλυκό σαν μια φέτα κατακόκκινο καρπούζι. Κι αν έχει αυτή η φέτα μερικά κουκούτσια, δεν πειράζει. Στο τέλος όλοι θα ζήσουν καλά κι εμείς καλύτερα! Σίγουρα!

Τα «Παραμύθια με καρπούζι» κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.