Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος παρουσιάζει τον Σαράντη Γκάγκα και την Anne Thulin στην πρώτη έκθεση της εικαστικής χρονιάς. Οι δύο …
καλλιτέχνες ζώντας σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης εμπνευσμένοι από τον Επίκουρο χρησιμοποιούν την γραφή για να εκφραστούν με έναυσμα την επιστολή του Επίκουρου προς τον Ηρόδοτο σχετικά με το χρόνο.
Ο Σαράντης Γκάγκας γεννημένος στην Θεσσαλονίκη είναι ένας διεθνής καλλιτέχνης με σειρά ατομικών εκθέσεων και με πολλές συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό όπως στην Αίγυπτο, Γερμανία, Ελβετία, Ολλανδία, Τουρκία, Βουλγαρία, Κροατία, Γαλλία, Μεξικό, Ιαπωνία, ΗΠΑ (Νέα Υόρκη), Πολωνία και άλλες χώρες. Επίσης έχει λάβει μέρος σε πολλές biennale και art fairs. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και μουσεία παγκοσμίως.
Ο Σαράντης Γκάγκας γράφει για τη δουλειά του:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
“Η τελική μορφή του έργου είναι αποτέλεσμα γραφής, η διαδικασία επαναλαμβάνεται τόσες φορές όσο χρειάζεται να δώσει το αποτέλεσμα που θέλω. Αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει στο τέλος τού έργου είναι μια αισθητική πρόταση, μια “νέα” γραφή-να “χαθεί” το αρχικό κείμενο.
Την ίδια στιγμή “μετρώ” τον χρόνο που χρειάζομαι για να αποδώσω εικαστικά τον χρόνο. Αυτός είναι ο “πραγματικός χρόνος” (π.χ. 18ώρες 34 λεπτά καθαρού γραψίματος) που έρχεται να συμπληρώσει το εικαστικό έργο, την αποτύπωση του βιωματικού μου χρόνου.
Η όλη διαδικασία γραφής-που γίνεται χειρονομιακά- τονίζει επίσης και την προσπάθεια απόκτηση γνώσης μέσω της γραφής και της επανάληψης, κάτι που γινόταν επί αιώνες.”
Η Anne Thulin Σουηδέζα, ζει και εργάζεται μεταξύ Στοκχόλμης και Νέας Υόρκης. Έχει στο ενεργητικό της πληθώρα ατομικών εκθέσεων και συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις σε πολλά μέρη του πλανήτη. Ενδεικτικά αναφέρονται, ΗΠΑ, Ιταλία, Ολλανδία, Σουηδία, Βερολίνο, Γερμανία, Μαϊάμι, Πολωνία και αλλού. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και μουσεία στο εξωτερικό. Έχει τιμηθεί αρκετές φορές στη Σουηδία και τη Νέα Υόρκη.
Η Anne Thulin εμπνεόμενη αρχικά από την επιστολή του Επίκουρου προς τον Ηρόδοτο, μπήκε στη διαδικασία να ψάξει κείμενα που είχε γράψει ο Επίκουρος αλλά και κείμενα που τον αφορούσαν. Έτσι τη γοήτευσε ιδιαίτερα το ποίημα του αρχαίου Ρωμαίου ποιητή και φιλοσόφου Λουκρήτιου “De Rerum Natura”, (“Περί της φύσεως των πραγμάτων”), στο οποίο αναπτύσσει διεξοδικά τις θέσεις του Επίκουρου για τη μεταφυσική, την υλιστική ατομική θεωρία και, γενικότερα, την υπεροχή των φυσικών φαινομένων ως κεντρικής ερμηνείας της λειτουργίας του κόσμου.
Ιδιαίτερα την απασχόλησε το θέμα των ατόμων, πως αυτά εκτρέπονται και συγκρούονται. Όπως γράφει η ίδια:
“Αυτή είναι η ιδέα που με τράβηξε. Η απρόβλεπτη εκτροπή των ατόμων, μια μικρή στροφή και αλλάζουν τα πάντα. Κατά τη σύγκρουση ξεκινά η δημιουργία. Σύγκρουση σκέψεων και ιδεών, σύγκρουση ιδεών και υλικών, σύγκρουση του χώρου και του χρόνου. …Στα έργα μου γράφω τα κείμενα του Επίκουρου στην Ελληνική γλώσσα και του Λουκρήτιου στην λατινική χρησιμοποιώντας μελάνι, χαρτί και plexi glass. Διαφορετικό είδος χαρτιού δέχεται το μελάνι, το κείμενο, την ιδέα με διαφορετικό τρόπο, λεπτό χαρτί και πιο χοντρό χαρτί και plexi glass που έχει το δικό του χαρακτήρα. Τοποθετώ σε στρώματα το ποίημα του Λουκρήτιου πάνω από τα κείμενα του Επίκουρου, τη σκέψη που ήταν πίσω από τη δημιουργία του ποιήματος.”
Ο Μάνος Στεφανίδης, ιστορικός και κριτικός της τέχνης γράφει για την έκθεση:
“Η Anne Thulin μοιράζοντας τη ζωή της ανάμεσα στη Στοκχόλμη και την Ν. Υόρκη ανάλογα μοιράζει και το ενδιαφέρον της ανάμεσα στην ελληνική και τη λατινική γραμματεία επιμένοντας σαν μοναχός σε σκριπτόριο σε δύο φιλοσοφικά αποσπάσματα του Δημόκριτου και του Λουκρητίου που αναφέρονται διεξοδικά στη “φύση των πραγμάτων” όπως θα λεγε και ο Κορνάρος. Τα δύο αυτά κείμενα τ’αποδομεί, τ’ αντιγράφει, τα διασταυρώνει, τα συστοιχίζει, τα αναμορφώνει ώστε να προκύψουν εικόνες γραμμικές, σύνθετες, ανεστραμμένες στο πλαίσιο ενός πειράματος εννοιολογικού – μινιμαλιστικού. Μοιάζουν τα αποσπάσματα αυτά να κρύβουν για τη δημιουργό ένα τέτοιο μυστικό, μια τέτοια ερμηνεία ζωής που να μας αφορούν όλους. Εξ ου και η εμμονή της στην μορφοπλαστική ανάδειξη, στη μεταμόρφωση τους.
Ο Θεσσαλονικιός Σαράντης Γκάγκας επιμένει περισσότερο στη φόρμα που προκύπτει από τη γραφή μεταμορφώνοντας το κείμενο σε μία ρέουσα μορφή, σε μίαν αφηρημένη εικόνα. Εκεί που ήταν το κείμενο, εν προκειμένω ένα Επικούρειο απόσπασμα, τώρα είναι ένα σύμφυρμα γραμμάτων τα οποία μοιάζουν ν’ απεκδύονται τον επικοινωνιακό τους ρόλο και ν’ αποδέχονται αποκλειστικά τον συμβολικό. Μέσα από την πολύωρη “επανεγγραφή” του κειμένου πολλά χάνονται, πολλά ανακαλύπτονται και απ’ αυτό το παλίμψηστο ασφαλώς προκύπτει μια νέα αισθητική μορφή.”
