Ο Πελεκάνος, το αυτοβιογραφικό έργο του Όγκουστ Στρίντμπεργκ, παρουσιάζεται στο Bios Basement σε μια παράσταση με δύο άνδρες ηθοποιούς σε σκηνοθεσία της Σύλβιας
Λιούλιου. Η σκηνοθέτις μίλησε στο CultureNow.gr για την παράσταση, την απόφασή της να ασχοληθεί με την τέχνη του θεάτρου, αλλά και την άνθιση των νεανικών θεατρικών ομάδων στη χώρα μας, για την οποία υποστήριξε πως «είναι το πιο θετικό μήνυμα στους καιρούς που ζούμε.»
Συνέντευξη: Μαριάννα Παπάκη
CultureNow: Μέχρι και τις 29 Μαρτίου θα παρουσιάζεται στο Bios η παράσταση του έργου του Στρίντμπεργκ, «Ο Πελεκάνος» σε δική σας σκηνοθεσία. Μιλήστε μας λίγο για το έργο αρχικά. Γιατί το επιλέξατε και ποια είναι εκείνα τα στοιχεία του που σας κέντρισαν σκηνοθετικά το ενδιαφέρον;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σύλβια Λιούλιου: Ο Πελεκάνος είναι γέννημα μεγάλης θλίψης και μεγάλης αγάπης συνάμα. Ένα έργο που εγκαινίασε το όνειρο του Στρίντμπεργκ για μια θεατρική στέγη αλλά και το έργο που σκηνοθέτησε ως πρώτο ο Μπέργκμαν στο θέατρο. Το αγαπώ πολύ αυτό το έργο, πρώτον γιατί θίγει ζητήματα πολύ προσωπικά του καθενός αλλά και γιατί ενέχει κωδικοποιημένη όλη την ιστορία της Ορέστειας. Είναι το έργο ενός αλχημιστή του οποίου η γοητεία είναι σχεδόν μαγική.
Cul.N.: Ας έρθουμε στην παράσταση… Πώς θα τη χαρακτηρίζατε; Ποιος είναι ο άξονάς της;
Σ.Λ.: Η παράσταση θα έλεγα πως είναι μια πρώτη απόπειρα. Μια πρώτη απόπειρα για να αναμετρηθούμε με το κείμενο του Στρίντμπεργκ, τον ίδιο και την αλήθεια. Άξονά της αποτελεί η συγκρουσιακή φύση των διαπροσωπικών ενδοοικογενειακών σχέσεων. Είναι σαν να έχει στηθεί ένα μεταφυσικό δικαστήριο ενώπιον του κοινού το οποίο σαν άλλο ακροατήριο δικαστικής αίθουσας καλείται να κρίνει τον ένοχο ή τον αθώο για ένα έγκλημα που έχει τελεστεί ή που τελείται σε καθημερινή βάση.
Cul.N.: Αν σας ζητούσε ένας θεατής να αναφέρετε μία πρόταση για τη συγκεκριμένη παράσταση, ποια πρόταση θα ήταν η πιο αντιπροσωπευτική της δουλειάς σας;
Σ.Λ.: Η ίδια η φράση του Στρίντμπεργκ: «Μην κατηγορείς εμένα. Κι εγώ δε θα κατηγορήσω τους δικούς μου γονείς. Σε όλες τις οικογένειες τα ίδια συμβαίνουν. Μόνο που απ’ έξω δεν τα βλέπουμε…»
Cul.N.: Είστε μια νέα καλλιτέχνης. Μιλήστε μας λίγο για την απόφασή σας να ασχοληθείτε με το θέατρο αλλά και λίγα λόγια για την πορεία σας μέχρι τώρα
Σ.Λ.: Ήταν μονόδρομος για μένα η ενασχόληση μου με το θέατρο. 12 χρονών μπήκα στο θεατρικό όμιλο του σχολείου μου με υπεύθυνο το Δημήτρη Λιγνάδη κι από τότε τα πράγματα κύλησαν. Μπήκα στη Θεατρολογία, έφυγα στο Λονδίνο, επέστρεψα και φοίτησα στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Κιμούλη, δούλεψα χρόνια ως βοηθός του κι έπειτα βρέθηκα στο Εθνικό Θέατρο όπου δούλεψα ως υπεύθυνη παραγωγής και ως βοηθός σκηνοθέτη. Εκεί έκανα και την πρώτη μου σκηνοθετική επιμέλεια κι έπειτα έφυγα πάλι στο Λονδίνο όπου ολοκλήρωσα ένα μεταπτυχιακό στη σκηνοθεσία στη RADA. Όλη μου η ζωή είναι στο θέατρο. Κατά μία έννοια δεν έμαθα να κάνω τίποτε άλλο στη ζωή μου.
Cul.N.: Πώς βλέπετε την άνθιση των νέων θεατρικών ομάδων στη χώρα μας; Θεωρείτε πως υπάρχει αρκετός χώρος για τόσες θεατρικές παραστάσεις ή είστε της άποψης πως η ποσότητα συχνά αντιβαίνει της ποιότητας;
Σ.Λ.: Νομίζω πως αυτή η άνθιση είναι το πιο θετικό μήνυμα στους καιρούς που ζούμε. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι ο πιο υγιής τρόπος διαφυγής και ο νέος κόσμος που ασχολείται με την τέχνη δεν μπορεί παρά να είναι ένας φέρελπις κόσμος. Γιατί είναι προϊόν νεανικού ρομαντισμού η εντατική ενασχόληση με το θέατρο ιδίως όταν αυτή γίνεται με αυταπάρνηση και μόνη στήριξη τον προσωπικό ενθουσιασμό. Από κει και πέρα η ποιότητα είναι εχέγγυο για τη συνέχεια των ομάδων μέσα στο χρόνο.
Cul.N.: Έχετε κάνει και θεωρητικές σπουδές σε σχέση με την τέχνη του θεάτρου. Ποια η σχέση θεωρίας και πράξης στο θέατρο και ποια η σπουδαιότητα της θεωρίας κατά τη γνώμη σας;
Σ.Λ.: Η θεωρία είναι αλληλένδετη με την πράξη, τουλάχιστον έτσι όπως εγώ αντιλαμβάνομαι το θέατρο. Η μελέτη τροφοδοτεί την έμπνευση. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.
Cul.N.: Να επιστρέψουμε κλείνοντας, στον «Πελεκάνο». Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό έργο του Στρίντμπεργκ. Πώς κατά τη γνώμη σας μπορεί η σκηνοθετική ματιά να «ανάγει» τα αυτοβιογραφικά στοιχεία ενός έργου σε στοιχεία με ευρύτερο ενδιαφέρον, ώστε να αφορούν τόσο τους ηθοποιούς όσο και το κοινό, 104 χρόνια μετά τη συγγραφή ενός έργου;
Σ.Λ.: Στην παράστασή μας τα αυτοβιογραφικά στοιχεία του Σρίντμπεργκ τροφοδότησαν τη διαδικασία των προβών προκειμένου να καταλάβουμε το κείμενο και να αποκωδικοποιήσουμε τις σχέσεις των ηρώων. Τα ίδια τα γράμματα του Στρίντμπεργκ ως αυτοβιογραφικές μαρτυρίες φτάνουν στους θεατές μέσα από τα video της παράστασης. Είναι συνταρακτικά τα γράμματά του και γεννούν μεγάλη συγκίνηση. Αυτή τη συγκίνηση προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε στους θεατές. Πιστεύω πως μέσα από τη συγκίνηση τα έργα επιβιώνουν στο χρόνο, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Cul.N.: Ποια είναι τα σχέδιά σας μετά τον «Πελεκάνο»; Τι να περιμένουμε;
Σ.Λ.: Ένα επόμενο έργο. Μια επόμενη παράσταση. Ευχηθείτε να βρεθεί παραγωγός…