Στην έκθεση Σβάρτσβαλντ (Μέλανας Δρυμός) 3 συμμετέχουν: Κωνσταντίνος Ζβες, Νίκος Παπαδημητρίου, Κώστας Τσώλης, Παντελής Χανδρής
Οι Κώστας Τσώλης και Νίκος Παπαδημητρίου μετά τα Σβάρτσβαλντ 1 και 2 στα Καλύβια Αττικής και στο Ηράκλειο Κρήτης αντίστοιχα, παρουσιάζουν την 3η εκδοχή του Σβάρτσβαλντ. Αυτή τη φορά με διευρυμένο σχήμα καλούν τον αρχιτέκτονα Κωνσταντίνο Ζβε και τον εικαστικό Παντελή Χανδρή να συνεπικουρήσουν στους άξονες καταφυγίου – οχύρωσης – καμουφλάζ.
Από τα πεδία κυνηγιού με τις διαφορετικές διατυπώσεις των δυο εικαστικών, τις εικόνες τροπαίων, τον διάλογο επάνω στους άξονες, θύτης – θύμα – θήραμα, εξουσία – επικράτηση – κυριαρχία και σχέση ανθρώπου – άγριου ζώου στην 3η αυτή εκδοχή η εικαστική διερεύνηση επικεντρώνεται σε πρακτικές και μεθόδους κάλυψης – απόκρυψης, θωράκισης – οχύρωσης και καταφυγίου.
Ο Νίκος Παπαδημητρίου παρουσιάζει 2 τσιμεντένια γλυπτά “bunkers” καθώς και ζωγραφικά έργα – ασκήσεις εστιασμένα σε εκδοχές ψηφιακής παραλλαγής, η οποία χρησιμοποιείται σε στολές, οχήματα, άρματα, πλοία ή αεροσκάφη. Η “pixelized” ψηφιακή εκδοχή παραλλαγής εφαρμόζεται πλέον σαν χρωματικό μοτίβο από στρατούς χωρών σαν καμουφλάζ με σκοπό να μπερδεύει τις κάμερες των κατασκοπευτικών δορυφόρων.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Κωνσταντίνος Ζβες μεταστρέφει χαρακτηριστικά της ακατοίκητης αρχιτεκτονικής του πολέμου και της οχύρωσης σε μια σειρά αντικειμένων- προπλασμάτων που χρησιμοποιούν το καμουφλάζ ως μία πομπώδη μεταμφίεση.
Ο Κώστας Τσώλης παρουσιάζει στην έκθεση έργα με αναφορές σε τρεις εποχές και τις ανά περιόδους διαφορετικές χρήσεις των καταφυγίων. Τα έργα αφορούν τις πρακτικές στα στρατιωτικά καταφύγια της Βέρμαχτ στο Ζόσσεν καθώς και του Σοβιετικού στρατού την περίοδο από το 1937 έως το 1994, έναν οδηγό του 1962 του Τσακ Γουέστ και μια διαφημιστική αφίσα από το διαδίκτυο πιο σύγχρονης περιόδου. Τα επιτοίχια αυτά έργα πραγματεύονται την σχέση ιστορίας και δημοσιευμένης εικόνας.
Ο Παντελής Χανδρής το 2011 παρουσίασε το «Καταφύγιο της Αλίκης» μια τσιμεντένια αρχιτεκτονική μακέτα ενός bunker, ενός κατακόρυφου δαιδαλώδους ριζωματικού χώρου με δωμάτια και διαδρόμους που τα συνδέουν, χώρου εμβύθισης, αναζήτησης και εντοπισμού του Εαυτού. Η τρισδιάστατη αυτή κατασκευή συνοδευόταν από τρία ανάγλυφα, “Αξονομετρικά 1,2,3” τα οποία παρουσιάζει στο Σβάρτσβαλντ 3. Τα επιτοίχια αυτά έργα εμφανίζουν κάποιες πληροφορίες για τη χωρική διαρρύθμιση αυτού του καταφύγιου, με το είδος της πληροφορίας να ποικίλει από την εγχάρακτη σχεδίαση ενός ελάχιστου ίχνους – υπαινιγμού στην αναγλυφότητα- έως τις μεγαλύτερες εσώγλυφες και εξώγλυφες μετατοπίσεις της επιφάνειας.