Το Θέατρο οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής παρουσιάζει μία παράσταση βασισμένη σε δύο έργα σχέδια του Γιώργου Βελτσου, με τίτλο Σχέδιο για Ηλέκτρα – Σχέδιο για Ιφιγένεια / δεύτερο σχεδίασμα, από τη Δευτέρα 20 Απριλίου 2015.
Μία παράσταση για τη γλώσσα εκείνων που τράβηξαν τη σκανδάλη. Η Ηλέκτρα, ο Ορέστης, η Ιφιγένεια: «Πώς επιβιώνουν τόσων θανάτων;»
Η παράσταση βασίζεται σε δύο Σχέδια του Γιώργου Βέλτσου με πρόφαση την Ηλέκτρα, την Ιφιγένεια και τον Ορέστη.
Η Ηλέκτρα Νικολούζου, ο Κώστας Βασαρδάνης και η Αιμιλία Βάλβη μιλούν τους ήχους μιας γλώσσας που απορεί. Κινούνται πάνω στη χορογραφία των λέξεων. Ζωγραφίζουν τα σχέδιά τους στην άμμο. Απειλούνται από το φως των προβολέων, τα βιβλία, τον συγγραφέα. Έξω η έρημος επεκτείνεται. «Πού νά ‘ξεραν πως τους φέρνουμε την πανούκλα».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ένα θεατρικό παράδοξο που ξεκίνησε στο Ναύπλιο και ταξιδεύει στην Αθήνα. Μια συμπαραγωγή του «Φουγάρου» και του Θεάτρου της οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής
Σχέδιο για Ηλέκτρα – Σχέδιο για Ιφιγένεια / Δεύτερο Σχεδίασμα
Κείμενα: Γιώργος Βέλτσος
Σκηνοθεσία – βίντεο-μουσική/ηχητική επιμέλεια: Γιάννης Λεοντάρης
Παίζουν: Ηλέκτρα Νικολούζου, Κώστας Βασαρδάνης, Αιμιλία Βάλβη
Ο Γιώργος Βέλτσος σημειώνει:
Δεν είναι μόνο τα τρία πρόσωπα σε κατάσταση διεγερτικής καταληψίας καθώς «σωμάζουν» στους τρεις ηθοποιούς αλλά και ο συγγραφέας τους σ’ εκείνη την ενδιάμεση κατάσταση ενσωμάτωσης μεταξύ άνδρα και γυναίκας, ηθοποιού και υπνοβάτη που επιθυμεί, ενώ δεν θέλει, να βρεθεί στη σκηνή, παρά την προτροπή του σκηνοθέτη.
Έγραψα έναν διπλό διάλογο με το ακατανόμαστο: την ψύχωση. Έγραψα, «στη σφενδόνη», το όνομα «Ορέστης» με τον τρόπο του Γιώργου Σεφέρη. Αλλά δεν ιστόρησα καμία ιστορία εκτός της ιστορίας της γλώσσας μου που χειμάζει στα λόγια της Ηλέκτρας της Ιφιγένειας και του Ορέστη καθώς περιπλανώνται στα ερείπια αυτού που κάποτε ήταν ένα εργοστάσιο αισθημάτων.
Ο Γιάννης Λεοντάρης σημειώνει:
Το κείμενο του Βέλτσου δεν έχει νόημα, είναι νόημα. Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα για να αποδώσει η παράσταση και ο ηθοποιός. Το κείμενο δεν προσφέρει πρώτο επίπεδο ανάγνωσης στον αποδέκτη του. Είναι μία ακτινογραφία του εαυτού του. Αδύνατον να ενσαρκωθεί από τον ηθοποιό καθώς είναι σάρκα. Αδύνατον να αποκαλυφθεί από την παράσταση γιατί είναι εξαρχής εκτεθειμένο. Το μόνο που μπορεί η παράσταση είναι να γεννήσει ένα νέο νόημα δίπλα στο ρημαγμένο κείμενο, δηλαδή, αναπόφευκτα, να το προδώσει. Με ήχους, εικόνες, όπλα, συμβάντα. Διατηρώντας το άθικτο.
Ο Κώστας Βασαρδάνης σημειώνει:
Έργα που σου δίνουν την ευκαιρία να προσπαθείς να τα καταλάβεις ακόμα κι όταν βρίσκεσαι επί σκηνής, άρα να κρατιέσαι ζωντανός.Τρία αδέλφια. Συνομιλούν, είτε χρησιμοποιώντας κομμάτια του μύθου ως έχουν, είτε αλλάζοντάς τον, κοιτώντας τη γνωστή ιστορία μέσα από έναν περίεργο, αν όχι παραμορφωτικό, καθρέφτη, αφήνοντας μια φράση να τους οδηγήσει συνειρμικά σε φράσεις που «φεύγουν» από την γραμμική κατανόηση και μοιάζουν ακατανόητες, αλλά αν κανείς λίγο τις ψάξει δημιουργούν ένα σύμπαν αποτελούμενο απ’ το σήμερα, το τότε, τη σχέση θεάτρου και πραγματικότητας: το ερμητικά κλειστό, που ως τέτοιο, αποκτάει νόημα
Οι πρώτες παραστάσεις δόθηκαν στο «ΦΟΥΓΑΡΟ» στο Ναυπλιο τον Ιούλιο 2014.