Στο έργο ασχολείται με το επίκαιρο θέμα του σχολικού εκφοβισμού. Με άμεσο λόγο και συμβολικές αναφορές στο παραμύθι της Σταχτοπούτας, η συγγραφέας διερευνά τις ευθύνες και φωτίζει τις συνέπειες του εκφοβισμού στον ανθρώπινο ψυχισμό, ακόμη και όταν τα χρόνια του σχολείου έχουν περάσει.
Η συγγραφέας σημειώνει: Πόσο μακριά τεντώνει ένα σχοινάκι; Πόσο ψηλά μπορείς, αλήθεια, να πηδήξεις; Και αν πέσεις, ξέρεις πως να ξανασηκωθείς; Η Λίζα ήταν «ένα απόμακρο παιδί, σχεδόν αλλοπαρμένο». Στο σχολείο της η διαφορετικότητα ήταν ξένο σώμα. Κάθε μέρα της ήταν ένας αγώνας για προσαρμογή, ένας αγώνας που έχανε, μέχρι εκείνο το βράδυ… Χρόνια μετά, η Λίζα, ενήλικη πια, επιστρέφει στο ίδιο σχολείο μαζί με τον γιο της, αλλά αυτή τη φορά είναι ή νομίζει ότι είναι δυνατή. Θα συναντήσει τους παλιούς της «αντιπάλους», αλλά και εκείνο το πρόσωπο που την βοήθησε να «σηκωθεί». Ο μύθος της Σταχτοπούτας διαβασμένος ανάποδα ή η αναζήτηση της πιο υπερεκτιμημένης (;) προσδοκίας. Της συγχώρεσης, των άλλων, του εαυτού μας.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Ιάκωβος Παυλόπουλος
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Εικαστική επιμέλεια: Γιώργος Μαραζιώτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτης Γεωργούλας
Διανομή (με αλφαβητική σειρά):
Στέλλα Βογιατζάκη, Εύη Δόβελου, Ελεάνα Καυκαλά, Δήμητρα Μητροπούλου, Ελενα Μαρσίδου, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος