Η αίθουσα τέχνης εκφραση – γιαννα γραμματοπουλου εγκαινιάζει την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013 ομαδική έκθεση με τίτλο: Τα άτακτα παιδιά.
Έργα μικρών διαστάσεων, χρωματιστά και ασπρόμαυρα, ζωγραφικά και ανάγλυφα, εντελώς διαφορετικά το ένα από το άλλο, διατάσσονται σε μια ευθεία γραμμή. Μπαίνουν στη σειρά, περιμένοντας την ¨τιμωρία¨ που τους αρμόζει, σαν άτακτα παιδιά…
Συμμετέχουν: Άγγελος Αντωνόπουλος, Περικλής Γουλάκος, Μαριλένα Ζαμπούρα, Άντζυ Καρατζά, Μιχάλης Μανουσάκης, Σταύρος Μπονάτσος.
Για τα έργα τους οι καλλιτέχνες λένε:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Άγγελος Αντωνόπουλος
Στα έργα που παρουσιάζω ο χρόνος γίνεται το κυρίαρχο στοιχειό .Έργα μικρών διαστάσεων ,μικρές κατασκευές, πλαισιώνουν μια μεγαλύτερη ‘εικόνα’ με τρόπο που επιτρέπει στο θεατή να ανακαλύψει διαδρομές και προσωπικές αφηγήσεις .
Περικλής Γουλάκος
Τα δέκα μικρά έργα 30×40 που παρουσιάζω σ´αυτή την ομαδική έκθεση έχουν αφιερωθεί στο ¨Μαυρο – μπλε που έχει καταπιεί όλο το φως¨ και μου θυμίζουν τη χρυσή εποχή του μαυρόασπρου κινηματογράφου. Έτσι και η τάξη – αταξία στην τέχνη είναι το ένα προϋπόθεση του αλλού.
Μαριλένα Ζαμπούρα
Στα μικρά αφηγηματικά μου έργα προσπαθώ να εκφράσω την απορία μου και τη δυσκολία να χωρέσω στη συνείδηση μου γεγονότα και συμπεριφορές γενικής αταξίας που συμβαίνουν γύρω και μου θυμίζουν ¨άλλες εποχές¨.
Άντζυ Καρατζά
Η αλήθεια είναι πως έχω τη φήμη “καλού παιδιού”. Όταν όμως γυρίζω το χρόνο πίσω, θυμάμαι τον εαυτό μου να βάζει τιμωρία τη γάτα μας. Την ανέβαζα στο πιο ψηλό κλαδί της λεμονιάς, και την έβαζα ακόμα και στο πλυντήριο (χωρίς, ευτυχώς να βάζω πρόγραμμα..) Το γεγονός ότι κάνω γάτες, μπορεί να είναι μια αταξία. Το γεγονός ότι κάνω γάτες, ενώ έχω σκύλο, μπορεί επίσης, να είναι ένα είδος “ψυχικής” αταξίας! Μου αρέσει η απομυθοποίηση του μύθου και αυτό, μπορεί να με κάνει λίγο …”άτακτο κορίτσι”… Για την έκθεση των “άτακτων παιδιών”, έφτιαξα “τα κορνιζάδικα”. Μεταφορικά αλλά και στην κυριολεξία, αφού από χρυσές κορνίζες, ξεπηδούν άτακτες κούκλες που πιάνουν …γατιά στον αέρα… “Άτακτα” γατιά!
Μιχάλης Μανουσάκης
Ιχνογραφώ τις απενοχοποιημένες σχέσεις των μεγάλων άτακτων παιδιών.
Σταύρος Μπονάτσος
Θυμάμαι τον εαυτό μου ως άτακτο παιδί και έχω να διηγηθώ πολλές ιστορίες …αταξίας. Από ένα φοβερό σκονάκι που ανέλκυσα με αυτοσχέδια τροχαλία στο σχολείο, μέχρι εικαστικές εφευρέσεις, που ταράζουν την τάξη! Ακόμα και μέχρι πριν από λίγο, δεν ήξερα τι έργα θα έδειχνα στην έκθεση των άτακτων παιδιών κι αυτό, θα ήταν μια ακόμη “αταξία”! Τελευταία, αποφάσισα να ασχοληθώ με τα κούτσουρα. Μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά! Κούτσουρα ως νεκρή φύση, κούτσουρα ως επίπεδο μυαλού! Αλλά, ως αυθεντικός άτακτος, ακόμα δεν έχω κατασταλάξει…Και μη νομίζετε πως είμαι “ξύλο απελέκητο”!..