Τα καλύτερα άλμπουμ του 2022: Ταξίδι στο ωκεανό

Με παγιωμένο πια το γεγονός ότι η πρόσβαση στη μουσική (καινούργια και παλιά) είναι ευκολότερη από ποτέ, το τι τελικά θα επιλέξει να ακούσει κανείς από αυτόν τον τεράστιο όγκο που είναι διαθέσιμος γίνεται ολοένα και πιο προσωπική υπόθεση. Ναι μεν, βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από εν δυνάμει επιλογές καθορισμένες από αλγόριθμους, αλλά η τελική επιλογή (το αν θα συμβεί το “κλικ” ή όχι, το αν θα αγνοήσουμε ή όχι αυτό που προτείνεται κλπ κλπ) είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. 

Κολυμπάμε σε έναν ωκεανό και μπορούμε είτε να επιλέξουμε τα κυρίαρχα ρεύματα που οδηγούν στους στάνταρ τουριστικούς προορισμούς, είτε να επιλέξουμε τις δικές μας ιδιαίτερες διαδρομές.

Τελικά όμως, και ανεξάρτητα από τις διαδρομές που προσωπικά επέλεξα, όσες καινούργιες κυκλοφορίες και αν άκουσα μέσα στη χρονιά, το γεγονός παραμένει.

Σταγόνα στον ωκεανό.

Σε έναν ωκεανό που ταξιδεύω πότε με ένα κάποιο πρόγραμμα, πότε απολαμβάνοντας μία τυχαία διαδρομή, πότε παρασυρμένος από κάποιο ρεύμα, πότε ακολουθώντας αγαπημένες μου διαδρομές.

Η πρώτη χρονιά της “μετά την πανδημία” εποχής (τελείωσε άραγε αυτή η εποχή;) οδήγησε και στην επιστροφή σε μια κανονικότητα όσον αφορά στον όγκο των καινούργιων κυκλοφοριών διεθνώς. 

Από αυτό το ταξίδι στον ωκεανό, για το έτος 2022, έχω τις εξής πολύ δυνατές αναμνήσεις : 

Καλλιτέχνης | Τίτλος άλμπουμ 

(στην παρένθεση η χώρα καταγωγής του καλλιτέχνη και η εταιρεία που κυκλοφόρησε το άλμπουμ.)

1. Black Country, New Road  |  Ants From Up There (Μεγ. Βρετανία, Ninja Tune)
2. Naima Joris | While The Moon  (Βέλγιο , PIAS)
3. Fontaines D.C. | Skinty Fia (Ιρλανδία, Partisan Records)
4. Simon McCorry / Anthéne | Mind Of Winter  (Μεγ.Βρετανία / Καναδάς, Hidden Vibes)
5. Thurston Moore | Screen Time ( Η.Π.Α. , Southern Lord)
6. The Smile |  A Light For Attracting Attention (Μεγ.Βρετανία, XL Recordings)
7. Big Thief | Dragon New Warm Mountain I Believe In You ( Η.Π.Α., 4AD)
8. Wet Leg | Wet Leg (Μεγ. Βρετανία, Domino)
9. Nikos Fokas / Arve Henriksen | Nensha  (Ελλάδα / Νορβηγία, Self-Release)
10. Alex Velasco | Imbued  (Αυστραλία, Self-Release)

Όπως κάθε χρόνο στις θέσεις κάτω από το αρ.10 της προσωπικής μου λίστας υπάρχουν άλμπουμ που “πιέζουν” να μπουν στη δεκάδα. Και μερικά πιέζουν τόσο πολύ, ώστε αν έγραφα το ίδιο κείμενο μια-δυο εβδομάδες αργότερα πιθανόν η παραπάνω λίστα να παρουσίαζε κάποιες διαφορές.

Σήμερα όμως η δεκάδα είναι αυτή η παραπάνω.

Με αφορμή κάποια από τα άλμπουμ που εμφανίζονται σε αυτή, παραθέτω και κάποια ακόμη σχόλια ή άλμπουμ κάπως σαν ανασκόπηση του 2022. 

Αναλυτικότερα η δεκάδα :

1. Black Country, New Road  |  Ants From Up There (Μεγ. Βρετανία, Ninja Tune)

Πρόπερσι (δηλ. το …2021) ήταν η χρονιά που οι Black Country, New Road εμφανίστηκαν περίπου από το πουθενά και με τo ντεμπούτο άλμπουμ τους ανανέωσαν το ενδιαφέρον για την αγγλική indie-alternative σκηνή (από κοινού με τους black midi που ξεκίνησαν το 2019 και το 2021 κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους) που η αλήθεια είναι πως έμοιαζε να βρίσκεται σε ένα κάποιο τέλμα. Οι Black Country, New Road προχώρησαν με γοργά βήματα και νωρίς το 2022, μόλις ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο τους, παρέδωσαν το σπουδαίο “Ants From Up There” που ενώ διατηρεί τα στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας τους (ένα πρωτότυπο μίγμα πειραματικού ροκ, post-punk και post-rock), ταυτόχρονα τους προχωρά πολλά βήματα μπροστά. Οι συνθέσεις τους ειδικά είναι πλέον “αλλού”, μόνο οι ενορχηστρώσεις τους παραπέμπουν στο “ροκ” και το άλμπουμ είναι απολαυστικό ιδιαίτερα για όσους ψάχνουν για πραγματικά νέες εμπειρίες, πέρα από την συνήθη τραγουδοποιοία, με τις συνήθεις αναφορές. 

4 μέρες πριν από την κυκλοφορία του “Ants From Up There” o τραγουδιστής του συγκροτήματος Isaac Wood ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά την αποχώρηση του από το συγκρότημα. Δεν τους φοβάμαι όμως τους Black Country, New Road. Συνεχίζουν ως εξάδα (η αρχική σύνθεση τους πριν την αποχώρηση ήταν επταμελής), με διάφορα από τα μέλη του συγκροτήματος να αναλαμβάνουν εκ περιτροπής το ρόλο του τραγουδιστή. Ολοκλήρωσαν την πρώτη τους περιοδεία στην Αμερική κατά την οποία έπαιξαν μόνο καινούργια τραγούδια και κάτι μου λέει (παρότι δεν έχω ακόμη διαβάσει τίποτα το σχετικό) ότι μέσα στο 2023 θα έχουν καινούργιο άλμπουμ. 

Εντωμεταξύ μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το “Ants From Up There” εδώ.

2. Naima Joris | While The Moon  (Βέλγιο , PIAS)

Ντεμπούτο άλμπουμ για την Βελγίδα Naima Joris, μετά από μια μακρά σειρά singles και EPs που είχε κυκλοφορήσει από τον Ιούνιο του 2020 ως τον Νοέμβριο του 2022 οπότε και κυκλοφόρησε το άλμπουμ της από την Play It Again Sam (PIAS). 

Κρατάει χαμηλό προφίλ η Naima Joris και είναι πολύ περιορισμένα τα στοιχεία που μπορεί κανείς να βρει για αυτή στο διαδίκτυο. Αλλά ίσως … καλύτερα. Αυτό που μετράει είναι το άλμπουμ της. Έχει μία αύρα από “Strange Fruit” το όλο άλμπουμ. Και ένα ειδικό βάρος. Σπουδαία δουλειά που πέρασε μάλλον απαρατήρητη και που αξίζει οπωσδήποτε να αναζητήσετε. Η Joris, με το που ανοίγει το στόμα της, γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι είναι πολύ έμπειρη τραγουδίστρια. Έχει κατακτήσει το δικό της προσωπικό ύφος και τα jazzy-bluesy σκοτεινά-αλλά-όχι-και-τόσο τραγούδια που απαρτίζουν το “While The Moon” είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Ένα όψιμο ντεμπούτο (η Naima είναι περίπου 40 ετών) από μια τραγουδίστρια/συνθέτρια που αν ήταν αγγλίδα ή αμερικανίδα θα είχε ήδη δημιουργήσει κατάσταση.

Σίγουρα η καλύτερη νέα φωνή που εμφανίστηκε μέσα στο 2022 και το καλύτερο ντεμπούτο. Με την ευκαιρία: το 2022 εμφανίστηκαν πολλά αξιόλογα ντεμπούτο άλμπουμ. Θα συναντήσουμε και άλλα μέσα στην δεκάδα. 

Από αυτό το άλμπουμ συνόλου σας προτείνω να ακούσετε για αρχή το “What If” μιας και (αν και μάλλον από τα λιγότερο χαρακτηριστικά του άλμπουμ) το θεωρώ από τα καλύτερα τραγούδια που άκουσα μέσα στο 2022, εκτός των άλλων και για τον τρόπο που εξελίσσεται όσο φτάνει προς το τέλος του. 

3. Fontaines D.C. | Skinty Fia (Ιρλανδία, Partisan Records)

Τρίτο άλμπουμ για το πενταμελές συγκρότημα από την Ιρλανδία που ξεκίνησε την πορεία του το 2018. 

Με μια σειρά από singles, με συνέπεια στην κυκλοφορία των άλμπουμ τους, με ήχο που αφομοιώνει επιρροές από πολλά συγκροτήματα από τη μακρά ιστορία της βρετανικής σκηνής αλλά ταυτόχρονα έχει το δικό του προσωπικό στίγμα και το δικό του attitude, με συχνές live εμφανίσεις όχι μόνο σε φεστιβάλ αλλά και σε πολύ μικρούς χώρους (π.χ. τον Δεκέμβριο του 2018 είχαν εμφανιστεί στα Syd Sessions του δισκοπωλείου Syd στου Ψυρρή) συγκέντρωσαν με σταθερά βήματα την προσοχή του indie-alternative κοινού, αλλά όχι μόνο αυτού. Πολύ καλογραμμένα τραγούδια, με ευρηματικές αλλά όχι “δύσκολες” μελωδίες, βρέθηκαν σε παρά πολλές από τις λίστες με τα καλύτερα του 2022, αλλά όλο αυτό δείχνει σαν να συνέβη δικαιωματικά και αυτονόητα. Δεν υπάρχει η αίσθηση ότι καθοδηγήθηκε από κάποιο trend από αυτούς που “ξέρουν”. 

Σε αυτό το τελευταίο (τα trends και “αυτούς που ξέρουν”) θα επανέρθω αργότερα στο κείμενο γιατί όπως και πολλές άλλες χρονιές έτσι και φέτος, παρατηρήθηκαν τέτοια φαινόμενα. 

Εντωμεταξύ μπορείτε να απολαύσετε το “Jackie Down The Line”, ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, από ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.

4. Simon McCorry / Anthéne | Mind Of Winter (Μεγ.Βρετανία / Καναδάς, Hidden Vibes)

Ούτε που θυμάμαι ποια διαδρομή με οδήγησε την άνοιξη σε αυτό το άλμπουμ και αυτό είναι ένα από τα πολύ ωραία πράγματα σε αυτά τα μουσικά ταξίδια. Δεν ξέρεις που μπορεί να σε βγάλουν. Πάντως ούτε τον ινδο-βρετανό Simon McCorry γνώριζα, ούτε τον  Καναδό Anthéne (πραγματικό όνομα: Brad Deschamps). 

Πολυγραφότατοι και οι δυο τους – ο Anthéne στο διάστημα που μεσολάβησε από την κυκλοφορία του “Mind of Winter” έχει κυκλοφορήσει ακόμη 4 (!) άλμπουμ και ένα single, ενώ ο McCorry δεν πάει και πολύ πίσω καθώς μετράει 3 ακόμη άλμπουμ μέσα στο ίδιο διάστημα – συνεργάζονται σε επίπεδο άλμπουμ για δεύτερη φορά.

Κυκλοφόρησε από την εταιρεία-φάντασμα (;) Hidden Vibes σε συλλεκτικό CD, 100 αντίτυπων (εργοστασιακό και όχι cd-r), σε μια ιδιαίτερη (αλλά και πρακτική) συσκευασία φάκελο.  Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές μένουν 5 τεμάχια διαθέσιμα στο Bandcamp (εδώ όπου και μπορείτε βέβαια να ακούσετε το άλμπουμ). Προλάβετε!

Το “Mind Of Winter” είναι εμπνευσμένο από το ποίημα του Wallace Stevens “The Snowman” (Ο Χιονάνθρωπος). Ο Simon McCorry είναι εγνωσμένης αξίας τσελίστας που έχει γράψει μουσική για πολλές παραστάσεις (χορού αλλά και θεατρικές) ενώ ο Brad Deschamps κυκλοφορεί ως  Anthéne κυρίως άλμπουμ βασισμένα στην κιθάρα και “τρέχει” την εταιρεία Polar Seas.

Το τσέλο και οι κιθάρες, άρτια επεξεργασμένα (και στα όρια της μη αναγνωρισιμότητας) δημιουργούν το είδος της Ambient που κλείνεις τα μάτια κατά την ακρόαση και νιώθεις να αιωρείσαι στα σύννεφα (ή και πάνω από το χιόνι αν λάβουμε υπόψη μας το ποίημα από το οποίο εμπνεύστηκαν οι δημιουργοί). Με πήρε μέσα του αμέσως, από τις πρώτες του νότες, χωρίς να το καταλάβω. Και το άκουγα όλο το πρωί χωρίς να το βαρεθώ στο ελάχιστο. Το καλύτερο ambient άλμπουμ από όσα έχω ακούσει τον τελευταίο πολύ καιρό, και δεν έχω ακούσει καθόλου λίγα !  

Με την ευκαιρία, η ambient σκηνή, αν και εγκλωβισμένη στις παρυφές της μουσικής βιομηχανίας, χωρίς ελπίδα για μαζική αποδοχή, έδωσε για μια ακόμη χρονιά πανέμορφα άλμπουμ. Ενδεικτικά αναφέρω το εξαιρετικό  “Music For The Open Air” του αγαπημένου της στήλης K. Leimer (ο οποίος κυκλοφόρησε 3 άλμπουμ μέσα στο 2022 με το “The Starting Errors” να είναι επίσης πάρα πολύ καλό), την συνεργασία του ίδιου με τον Marc Barreca στο “Drowning Guides” και κυρίως το “Two Sisters” της Καναδής Sarah Davachi. Άλμπουμ που όσοι / όσες ενδιαφέρονται για Ψυχοακουστική θα πρότεινα να το αναζητήσουν οπωσδήποτε. 

Νέο άλμπουμ κυκλοφόρησε μέσα στο 2022 και ο αδιαφιλονίκητος guru του είδους. Όμως ομολογώ πως το “FOREVERANDEVERMORE” του Brian Eno δεν κέρδισε πολλές από τις ακροάσεις μου και δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Στα θετικά και στα ενδιαφέροντα το γεγονός ότι ήταν το πρώτο άλμπουμ του Eno εδώ και 17χρόνια που περιείχε κυρίως τραγούδια.

5. Thurston Moore | Screen Time ( Η.Π.Α. , Southern Lord)

Ζωγραφίζει ηχοτοπία ο Thurston Moore (των πάλαι ποτέ Sonic Youth φυσικά) στο “Screen Time” που αποτελείται από 10 οργανικά θέματα. Στοχαστική μουσική (μόνο με κιθάρες), ήσυχα περίπλοκη χωρίς ούτε στιγμή να “φωνάζει” την περιπλοκότητα της. Ατμόσφαιρα, λεπτότητα και ευφυΐα σε συσκευασία του ενός. 

Εννοείται ότι πρόκειται για άλμπουμ συνόλου που ακούγεται στο repeat. Το χειμώνα μπροστά στο τζάκι, την άνοιξη στο καναπέ μετά από μια ημερήσια εκδρομή, το καλοκαίρι κάτω από τον ίσκιο της συκιάς και το φθινόπωρο την ώρα που δύει ο ήλιος.   

Ολόκληρο το “Screen Time” εδώ.

6. The Smile |  A Light For Attracting Attention (Μεγ.Βρετανία, XL Recordings)

Ακόμη ένα ντεμπούτο στη δεκάδα αν και το συγκεκριμένο μόνο κατ’ευφημισμό μπορεί κάποιος να το προσμετρήσει ως τέτοιο καθώς οι The Smile στην ουσία είναι οι 2 από τους 4 Radiohead και ο ντράμερ Tom Skinner (των Sons of Kemet). Και ακούγεται σχεδόν σαν Radiohead. Και αυτό το “σχεδόν” είναι που δίνει μία φρεσκάδα στο όλο ακρόαμα. Σταθερά υψηλής συνθετικής, ενορχηστρωτικής και εκτελεστικής ποιότητας αποτέλεσμα από 2 από τα μέλη (Thom Yorke και Johnny Greenwood) μιας ομάδας μουσικών που έχει κερδίσει πανάξια τη θέση της στην ιστορία της ποπ-ροκ μουσικής και που αντί να αναπαύεται στις δάφνες της εξελίσσεται συνεχώς (εδώ σε συνεργασία και με σπουδαίο μουσικό της νεότερης γενιάς) χαρίζοντας μας σπουδαίες στιγμές. 

Με δυσκολία διαλέγω ένα τραγούδι από το άλμπουμ και είναι το:

7. Big Thief | Dragon New Warm Mountain I Believe In You ( Η.Π.Α. , 4AD)

Πολύ δυνατό songbook! Κι είναι και διπλό άλμπουμ. Κανονικότατο διπλό άλμπουμ. 20 τραγούδια με συνολική διάρκεια 1 ώρα και 20 λεπτά. Το “Dragon..” βρίσκει τους Big Thief  σε σημαντικό δημιουργικό οίστρο. Θα μου πεις… 20 τραγούδια και δεν έχει έστω κάποια fillers; η αλήθεια είναι ότι έχει λίγα τα οποία όμως τα αντιλαμβάνεσαι ως τέτοια αν ακούσεις το άλμπουμ με τυχαία σειρά. Η ροή του άλμπουμ στο σύνολο της είναι εξαιρετική. Το 5ο άλμπουμ των Big Thief ξεχωρίζει εύκολα στο genre του και είναι από τις δουλειές που με χαρά θα επιστρέφει κανείς και στο μέλλον. Δεν θα “γεράσει” εύκολα αυτό το άλμπουμ.

Επίσης με δυσκολία, αν πρέπει να διαλέξω ένα τραγούδι από τα 20 του άλμπουμ αυτό θα είναι το:

8. Wet Leg | Wet Leg (Μεγ. Βρετανία, Domino)

Αυτό το ντεμπούτο μου έσκασε από το πουθενά και με σήκωσε από την καρέκλα πάρα πολύ εύκολα. Εκεί που λες ότι το indie δεν έχει να πει και πάρα πολλά, εμφανίζεται κάτι τέτοιο και αναθεωρείς. Και κατά τα φαινόμενα δεν ήμουν ο μόνος που αναθεώρησα καθώς το ντουέτο της Rhian Teasdale και της Hester Chambers σκαρφάλωσε στο no.1 του βρετανικού καταλόγου επιτυχιών. Στις αρετές του καταγράφονται η φρεσκάδα του ήχου, το attitude που φέρουν οι δύο νεαρές βρετανίδες, τα εξαιρετικά τραγούδια του αλλά και το ότι το άλμπουμ περιέχει και το καλύτερο party-song του 2022:

Το 2022 αποδείχτηκε μια πολύ σημαντική χρονιά για το indie. Για το indie που (από κοινού με το ευρύτερη ποπ-ροκ μουσική σκηνή) όπως δεν έχω διστάσει να αναφέρω σε παλιότερα αντίστοιχα άρθρα μου στο παρελθόν, δείχνει μετά από δεκαετίες πορείας κάπως σαν να έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και να μην είναι πια ιδιαίτερα ικανό να προκαλέσει σημαντικές συγκινήσεις. 

Και έρχεται το 2022 και βλέπω 5 άλμπουμ του είδους στα άλμπουμ που μου τράβηξαν περισσότερο το ενδιαφέρον και κέρδισαν τις περισσότερες από τις ακροάσεις μου τη χρονιά που πέρασε. Και προφανώς δεν ήταν αυτά τα μόνα αξιόλογα άλμπουμ του είδους. Οι καναδοί Alvvays με την indie power pop του 3ου τους άλμπουμ “Blue Rev”, οι αμερικάνοι Widowspeak με το 6ο τους άλμπουμ “The Jacket”, οι Αυστραλοί King Gizzard & The Lizard Wizard που το 2022 βρέθηκαν σε ασυνήθιστα καλή φόρμα με τα “Changes” και “Omnium Gatherum” (τα 2 από τα 4 συνολικά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μέσα στη χρονιά – μας πως το κάνουν αυτό τόσα χρόνια τώρα !?!), η Ιρλανδο-Νορβηγή Tara Nome Doyle με το 2ο της “Værmin”, κράτησαν τη σημαία ψηλά. 

Και αν προχωρήσουμε και σε προηγούμενες γενιές μουσικών, σε βετεράνους του είδους, τότε ο κατάλογος μεγαλώνει περισσότερο καθώς οι The Dream Syndicate συνέχισαν ακάθεκτοι να διάγουν τη δεύτερη νεότητα τους με το “Ultraviolet Battle Hymns and True Confessions”, οι Pixies παρέδωσαν το καλύτερο άλμπουμ της ύστερης φάσης της πορείας τους με το “”Doggerel” (πάνω που είχα αρχίσει να τους ξεγράφω η αλήθεια είναι), οι Belle and Sebastian με το “A Bit Of Previous” έδειξαν ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν και πολύ για να φτιάξουν ένα πολύ όμορφο άλμπουμ, ενώ οι Midnight Oil  έκαναν την έκπληξη και με το “RESIST” κράτησαν για αυτό που (όπως μας ενημέρωσαν οι ίδιοι) ίσως να είναι το τελευταίο άλμπουμ της καριέρας τους ένα από τα 2-3 καλύτερα άλμπουμ της ως τώρα πορείας τους.

Από την παραπάνω καταγραφή δεν μπορεί να λείπει και το “Fear Of The Dawn” του Jack White (αλλά και το “Entering Heaven Alive” που κυκλοφόρησε αργότερα μέσα στη χρονιά), το ευπρόσδεκτο (επειδή ήταν καλό!) comeback των Suede με το “Autofiction” ενώ μια έστω απλή μνεία αξίζει και στη διπλή κυκλοφορία των Archive (“Call To Arms & Angels” και “Super8” με την προτίμηση μου να γέρνει στο πιο ατμοσφαιρικό/πειραματικό δεύτερο από τα δύο αυτά άλμπουμ.) Και μόνο το 14λεπτο “Daytime Coma” (από το “Calls To Arms & Angels”) να είχαν κυκλοφορήσει μία μνεία θα την άξιζαν.

Θα περίμενε κανείς (εγώ τουλάχιστον το περίμενα) ότι με μία τέτοια παραγωγή, τα indie άλμπουμ θα έκαναν πολύ δυνατό comeback στις κορυφαίες θέσεις των λιστών με τα Best Of του 2022 στο διεθνή μουσικό τύπο. Αντ’αυτού και παρόλο που Fontaines D.C., The Smile και Wet Leg έκαναν αναμφίβολα τις εμφανίσεις τους,  το trend ήταν ξεκάθαρα το “Renaissance” της Beyoncé (κυρίως αυτό), το “Motomami” της  Rosalía (και αυτό με “τρελό” trend), το πολύ μέτριο “Midnights” της Taylor Swift, και το “Dawn FM” του The Weeknd μεταξύ άλλων. Τα οποία κατά τη γνώμη μου μακράν απέχουν από το να είναι σε θέση να αντέξουν ένα τόσο “βαρύ” χαρακτηρισμό όπως αυτός του “καλύτερου” της χρονιάς. Με άλλα λόγια το trend του 2022 (ακόμη και από έντυπα/site που δεν περίμενες ποτέ να έχουν  Beyoncé και Rosalía στo no.1 άλμπουμ της χρονιάς) ήταν το mainstream. Και εκτιμώ ότι καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί συνέβη αυτό. Για αυτό και σε αυτό το σημείο θα ανοίξω μία σύντομη παρένθεση που αφορά στη μουσική βιομηχανία εν γένει.

Από το τέλος του 2021 και στις αρχές του 2022 άρχισε να φαίνεται πια καθαρά ότι οι οικονομικοί στόχοι της μουσικής βιομηχανίας (κυρίως των υπηρεσιών streaming αλλά και των πολύ μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών) δεν θα επιτευχθούν. Το πως και το γιατί είναι αντικείμενο έρευνας και μιας άλλης, μεγάλης κουβέντας οπότε και δεν είναι ο χρόνος και ο χώρος για να γίνει κάτι τέτοιο στο παρόν άρθρο. Χονδρικά η διαπίστωση της αγοράς είναι ότι οι υπηρεσίες streaming χρειάζονται παραπάνω συνδρομητές και οι δισκογραφικές χρειάζονται παραπάνω φυσικές πωλήσεις. Και ειδικά για τις δεύτερες είναι πολύ πιο απλό και άμεσο να προμοτάρουν ως trend τα πιο mainstream τους ονόματα, παρά όλα τους τα υπόλοιπα. Να το πω απλά και με ένα παράδειγμα. Η εταιρεία της Beyoncé χρειαζόταν να πουλήσει πολύ περισσότερα cd και βινύλια του νέου άλμπουμ της από όσο ήταν το προσδοκώμενο. Και το αντίστοιχο με άλλες εταιρείες και άλλα ονόματα. Το γεγονός ότι ο Harry Styles παρέδωσε με το “Harry’s House” ένα εξαιρετικό άλμπουμ (και με το “As It Was” εδώ το καλύτερο ίσως ποπ τραγούδι της χρονιάς) αλλά παρόλα αυτά δεν “έπαιξε” και τόσο πολύ και σε τόσο ψηλές θέσεις στις λίστες με τα καλύτερα του διεθνούς μουσικού τύπου (παρά το ξεκάθαρο mainstream trend)  με κάνει να πιστεύω ότι η παραπάνω εκτίμηση μου σχετικά με τις πωλήσεις είναι σωστή. Γιατί; μα γιατί νωρίς το 2022 ο Harry Styles μέσα στις μόλις 3 πρώτες μέρες της κυκλοφορίας του άλμπουμ του, έσπασε το ρεκόρ φυσικών πωλήσεων της μετά streaming εποχής (βλέπε σχετική είδηση εδώ)… Άρα είχε πουλήσει πολύ ήδη. Δεν υπήρχε ανάγκη να προμοταριστεί όπως π.χ. η Beyoncé και η Rosalía που με το τέλος του καλοκαιριού δεν έδειχναν ότι θα πουλήσουν τα προσδοκώμενα. Και ας είχε o Harry Styles (κατά τη γνώμη μου πάντα) κυκλοφορήσει το καλύτερο mainstream άλμπουμ του 2022. 

Κλείνω την παρένθεση με μία κατά κάποιο τρόπο σχετική με τα παραπάνω πρόβλεψη. Θα δούμε μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια να δημιουργείται trend για το CD. Και αυτό δεν το λέω κοιτάζοντας την … κρυστάλλινη σφαίρα μου. Το αναφέρω συνδυάζοντας σκόρπια στοιχεία που έχω διαβάσει στον music business τύπο το τελευταίο διάστημα. Αντιλαμβάνομαι ότι το παραπάνω trend βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας του και θα το δούμε να εμφανίζεται κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον. Προσωπικά, εκτιμώ ότι κάτι τέτοιο θα είναι για καλό. 

Αν θέλετε το “κρατάτε” το παραπάνω, αν θέλετε το πετάτε. Εδώ είμαστε και θα δούμε. 

Έτσι κι αλλιώς είναι η ώρα να κλείσει η παρένθεση και να περάσουμε στην 9η θέση της προσωπικής μου λίστας για το 2022 όπου βρίσκουμε ένα άλμπουμ ελληνικής (οκ, έστω, ελληνο-νορβηγικής) παραγωγής. 

9 . Nikos Fokas / Arve Henriksen | Nensha  (Ελλάδα / Νορβηγία, Underflow Records)

Το δελτίο τύπου που συνόδευσε την κυκλοφορία του “Nensha” περιγράφει τον ήχο του άλμπουμ ως εξής: “θραύσµατα jazz, 4th world music, gamelan, ambient, dub και experimental αποτυπώνονται σε ένα οργανικό σύνολο 8 κοµµατιών, σε µία απόπειρα σύνθεσης ενός φανταστικού αλλά και οικείου κόσµου”. Και θα συμφωνήσω ειδικά ως προς την αποτύπωση του φανταστικού και του οικείου. Στα συν οπωσδήποτε και το ότι το αποτέλεσμα δεν ακούγεται εγκεφαλικό και “στημένο”. Το άλμπουμ ρέει με φυσικότητα και σιγουριά, ο πειραματικός του χαρακτήρας δεν καπελώνει το τελικό αποτέλεσμα και σε ένα παράλληλο σύμπαν θα μπορούσε να είχε το crossover και να κερδίσει ένα πολύ ευρύτερο κοινό από αυτό που τελικά κέρδισε. 

Ο Νορβηγός Arve Henriksen (που έχει κυκλοφορίες βασικά στην Rune Grammofon  αλλά και ένα άλμπουμ στην ECM μεταξύ άλλων) παίζει κυρίως τρομπέτα και κλαρινέτο, ο Νίκος Φωκάς (Vault Of Blossomed Ropes μεταξύ άλλων) παίζει κιθάρα, synths και γενικότερα επεξεργάζεται δείγματα αλλά και τον συνολικότερο ήχο με διάφορους τρόπους ενώ ενδιαφέρον έχει σίγουρα και το από που προήρθε η έμπνευση για τη δημιουργία του άλμπουμ: Nensha ή Σκεπτογραφία, είναι η αµφιλεγόµενη υπερβατική τεχνική της απ’ ευθείας αποτύπωσης εικόνων επάνω στο φωτογραφικό φιλµ µε την δύναµη της σκέψης.

Ολόκληρο το “Nensha” μπορείτε να το ακούσετε online μόνο από το Bandcamp (https://underflowrecords.bandcamp.com/album/nensha) καθώς δεν έχει ανέβει στις διάφορες υπηρεσίες streaming. Η Underflow records (στην ουσία οι δισκογραφικές εκδόσεις του ομώνυμου δισκοπωλείου) το κυκλοφόρησε σε CD. 

Το 2022 ήταν μια πλούσια σε κυκλοφορίες χρονιά για την ελληνική παραγωγή. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε ο Πέτρος Δραγουμάνος (Αρχείο Ελληνικής Δισκογραφίας) για το πρώτο επτάμηνο του 2022 κυκλοφόρησαν 188 νέα άλμπουμ (δεν μετρώ τις επανεκδόσεις) από 63 συνολικά δισκογραφικά labels (έχουν προσμετρηθεί όλα τα labels που κυκλοφόρησαν έστω ένα άλμπουμ). Προφανώς ο αριθμός αυτός ανέβηκε σημαντικά στο τέλος του έτους.(Δεν είχα διαθέσιμα τα υπόλοιπα στοιχεία όταν έγραφα το παρόν κείμενο.)

Λόγοι δεοντολογίας δεν μου επιτρέπουν να αναφερθώ με τον τρόπο που θα ήθελα στο “Pillow Shifter” της νεαρότατης Demetria και στο “Οβολός στο Στόμα” του βετεράνου Αντώνη Λιβιεράτου καθώς κυκλοφόρησαν από την Puzzlemusik της οποίας όπως είναι γνωστό  είμαι ο ιθύνων νους.

Κατά τα άλλα προσωπικά ξεχώρισα ιδιαίτερα το “Εμείς Αποστάσαμε” του Μανώλη Αγγελάκη και το “you.me.” των Tango With Lions (και τα δύο την Inner Ear), το “Neapoly” των Κ.Βήτα & Νίκου Πατερλάκη (που κυκλοφόρησε από το label Small House του δεύτερου), το “The Missing Fourth Quest” της Lia Hide (στην αμερικανική Conch Town Records), το “Piano In The Shower” του Noda Pappa (Just Gazing Records) και 3 αυτοεκδόσεις (Μαρία Παπαγεωργίου, Once Upon A Winter και τη συνεργασία του Δημήτρη Τσιρώνη με τον Βύρωνα Κατρίτση) στα οποία θα αναφερθώ παρακάτω στην αναφορά μου για τις αυτο-εκδόσεις γενικότερα. 

Περισσότερο από όλες τις παραπάνω ελληνικές παραγωγές όμως ξεχώρισα το άλμπουμ  “Emotions” του Mihalis Kalkanis Group (στην United We Fly). Έχει πετύχει αυθεντικό ήχο ο Καλκάνης. Ήχο που συνομιλεί με το τρέχον ευρωπαϊκό μουσικό γίγνεσθαι και ταυτόχρονα εκπέμπει οικειότητα. Το καλύτερο άλμπουμ ελληνικής παραγωγής φέτος. Το jazz παρελθόν και η jazz παιδεία υπάρχει φυσικά, αλλά το άλμπουμ είναι crossover σε βαθμό που να μην γίνεται καν αντιληπτό ως “jazz” στον μέσο ακροατή. Ένας ευρωπαϊκός δίσκος υψηλού “αναστήματος” ο οποίος έχω την αίσθηση ότι δεν ακούστηκε / συζητήθηκε όσο θα του άξιζε. 

Το “Alone” – εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ – εδώ:

Το οποίο βέβαια μας φέρνει και στην jazz ελληνική παραγωγή. Είναι λίγες οι εταιρείες στην Ελλάδα που συστηματικά προχωρούν σε jazz κυκλοφορίες. Το αποτέλεσμα είναι πως συχνά αξιόλογοι jazz δίσκοι κυκλοφορούν αναγκαστικά με τη μέθοδο της αυτο-έκδοσης. Το 2022 μάλιστα οι εγχώριοι jazz δίσκοι που ξεχώρισα ήταν τέτοιοι. Το “Safe Place” του Jako Organ Trio και το “Sunny Side Up” των Souled Out με την Αλεξάνδρα Σιετή. 

Όσον αφορά στο πρώτο, ο leader του trio Ιάκωβος “Jako” Συμεωνίδης εμφανίζεται δυνατός συνθετικά και έχει τα φόντα να εξελιχθεί σε σημαντικό jazz συνθέτη. Γιάννης Παπαδούλης στα ντραμς και Γιώργος Κοντραφούρης στο organ τον στηρίζουν παικτικά πάρα πολύ και το αποτέλεσμα είναι εύκολα απολαυστικό Πολύ ωραία δουλειά. Ελπίζω να καταφέρει να έχει συνέχεια.

Το άλμπουμ των Souled Out τώρα είναι περισσότερο αυτό που υπαινίσσεται το όνομα του συγκροτήματος και ο τίτλος του άλμπουμ και λιγότερο jazz. Πιο πολύ soul, με funky στοιχεία, φωτεινό και κατάλληλο να σου φτιάξει τη διάθεση. Το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, το “Madness”, είναι αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα και ίσως να κλείνει το μάτι σε μια μελλοντική εξέλιξη. Θα φανεί στο μέλλον. 

Η Puzzlemusik που σταθερά από το 2007 ως σήμερα κυκλοφορεί κάθε χρόνο κάποιες jazz κυκλοφορίες κυκλοφόρησε μέσα στο 2022 το “Deep South” του George Kontrafouris Trio (με τη συμμετοχή του Μπάμπη Τυρόπουλου στη slide κιθάρα) και το “Quintessence” του Billy Pod. Και πάλι λόγοι δεοντολογίας δεν μου επιτρέπουν να αναφερθώ στα άλμπουμ αυτά με τον τρόπο που θα ήθελα. Θα περιοριστώ σε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία: στο ότι το άλμπουμ του Τρίο του Κοντραφούρη μπήκε στη λίστα του βρετανικού JazzFuel με τα 30 καλύτερα jazz του 2022 και πως ο Billy Pod πέτυχε κάτι που για πάρα πολλούς έλληνες μουσικούς αποτελεί ένα άπιαστο όνειρο. Το φθινόπωρο που μας πέρασε πραγματοποίησε με επιτυχία την πρώτη του βρετανική περιοδεία.

Πάντως εν κατακλείδι και όσον αφορά στην ελληνική jazz παραγωγή καταγράφεται πλέον ως σημαντικό πρόβλημα το γεγονός πως έχουμε μια στρατιά σπουδαίων jazz μουσικών αλλά δεν υπάρχουν αρκετές δισκογραφικές που να έχουν τη θέληση ή / και τη γνώση να απορροφήσουν τις ηχογραφήσεις τους και να κυκλοφορήσουν τα άλμπουμ τους. 

Πίσω στην δεκάδα μου με τα 10 “καλύτερα” του 2022 για να κλείσουμε με το no.10

10 . Alex Velasco | Imbued  (Αυστραλία, Self-Release)

Το φαινόμενο των αυτο-εκδόσεων (self-release) δεν είναι βέβαια μόνο ελληνικό. Είναι διεθνές. Σε αυτές τις διαδρομές μου στον ωκεανό της μουσικής πέφτω τακτικά πάνω σε τέτοιες κυκλοφορίες. Συχνά, όμως διαπιστώνω ότι δίκαια ίσως δεν ενδιαφέρθηκε κάποια εταιρεία να κυκλοφορήσει το άλμπουμ που ακούω. Βεβαίως, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Και φέτος η εξαίρεση … πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις καθώς το άλμπουμ της Τσεχο-Φιλιππινέζας Alex Velasco με ενθουσίασε τόσο ώστε να βρεθεί στην πρώτη δεκάδα. 

Και πάλι δεν θυμάμαι τη διαδρομή που με οδήγησε στο να ακούσω το άλμπουμ της αλλά πόση σημασία έχει; το ζήτημα είναι ότι απόλαυσα ένα άλμπουμ το οποίο ενώ είναι απλό στη σύλληψη του δεν κατατάσσεται σε κανένα συγκεκριμένο είδος. Προσωπική συνθετική γραφή, εκφραστικότητα και πηγαία μελωδικότητα από μια νεαρή συνθέτρια “πολίτη του κόσμου”, καθώς γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας από γονείς μετανάστες (από εκεί και η Τσεχο-Φιλιππινέζικη καταγωγή) και μετακόμισε στο Βερολίνο. 

Το άλμπουμ στηρίζεται στην κλασική κιθάρα και στο βιολί, τα κομμάτια ακολουθούν το ένα το άλλο σε άρτια διαδοχή και είναι λες και αφηγούνται μια ιστορία. 

Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το “Imbued” εδώ. Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές η Velasco έχει στο Spotify όλους και όλους 42 μηνιαίους ακροατές (και 62 followers). Ένα διαμαντάκι που περιμένει να ανακαλυφθεί. 

Κατά τα άλλα τα υπόλοιπα self-releases που απόλαυσα περισσότερο μέσα στο 2022 ήταν ελληνικές παραγωγές. 

Από τη μια το “Ο Τελευταίος Αναλογικός Έρωτας” από την Μαρία Παπαγεωργίου με πάρα πολύ καλογραμμένα τραγούδια και όμορφες ενορχηστρώσεις που “κανονικά” θα μπορούσε να παίζει σε όλα τα mainstream ραδιόφωνα που παίζουν ελληνικό τραγούδι (και το λέω για καλό αυτό), και στον ηχητικό αντίποδα το ατμοσφαιρικό – πειραματικό “Κρατήρων” των Δημήτρη Τσιρώνη και Βύρωνα Κατρίτση (κάτι σαν σπουδή στα drones θα το χαρακτήριζα) με έκαναν να απολαύσω το παρόν και να προσδοκώ το μέλλον (τους). 

Περισσότερο όμως ξεχώρισα το άλμπουμ “Void Moments Of Inertia” των Once Upon A Winter. Αν και πρόκειται για μάλλον τυπικό post-rock μεν, είναι πολύ υψηλής ποιότητας και αισθητικής δε. Εξαιρετικό δείγμα ενός από τη φύση του περιορισμένου είδους που δείχνει με άλμπουμ σαν αυτό ότι τόσα χρόνια μετά έχει τη δυνατότητα να χαρίζει απολαυστικές δουλειές. Εντυπωσιακό το ότι πρόκειται για one man project (στην ουσία πρόκειται για το προσωπικό όχημα του Ηλία Κακάνη). Εξαιρετικές ενορχηστρώσεις (και με περιστασιακή χρήση βιολιού, τρομπέτας). Δυνατό άλμπουμ στο οποίο επανέρχεσαι.

Jazz

Τα τελευταία χρόνια που γράφω αυτή τη στήλη, σχεδόν κάθε χρόνο στις επιλογές των άλμπουμ στο τέλος της χρονιάς, υπάρχει ένα jazz άλμπουμ στα 10 πρώτα. Το γεγονός ότι φέτος δεν συνέβη αυτό θα έλεγα ότι είναι μάλλον συμπτωματικό. Από την τεράστια διεθνή jazz παραγωγή προφανώς και ξεχώρισα κάποια άλμπουμ. Τα δύο πρώτα μάλιστα “πίεζαν” για τη δεκάδα αλλά τελικά έμειναν απέξω. Θα αναφέρω τα εξής:

Svaneborg Kardyb  | Over Tage  (Δανία, Gondwana)

Οι Svaneborg Kardyb είναι ο Nikolaj Svaneborg (πιάνο, πλήκτρα) και ο Jonas Kardyb (τύμπανα, κρουστά). Ένα πολυβραβευμένο δίδυμο από τη Δανία με σημαντικότερη διάκριση τους το ότι το 2019 κέρδισαν δύο βραβεία στα Danish Music Awards στην κατηγορία Jazz (“Νέος καλλιτέχνης της χρονιάς” και “Συνθέτης του χρονιάς”). 

Βασιζόμενοι στη δανέζικη λαϊκή μουσική και με επιρροές από τη Σκανδιναβική τζαζ (αλλά και της σκανδιναβικής σκηνής γενικότερα) η μουσική τους είναι ένα εξαιρετικά επιτυχημένο μίγμα όμορφων μελωδιών, μινιμαλισμού, πιασάρικων grooves και διακριτικών ηλεκτρονικών αποχρώσεων. Στα μεγάλα τους ατού, το πως οι δύο μουσικοί αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Το “Over Tage” είναι το 3ο άλμπουμ τους, αλλά το πρώτο τους για την βρετανική Gondwana records.Με αυτό το 3ο τους πήρα είδηση καθώς όπως είναι γνωστό στους αναγνώστες αυτής της στήλης παρακολουθώ σταθερά την εταιρεία και σχεδόν κάθε χρόνο υπάρχει ένας δίσκος της στη δεκάδα. Για το 2022 έμεινε στο … παραλίγο. Το 2023 με το καλό. 

Bill Frisell | Four  (Η.Π.Α, Blue Note)

Η πορεία του (71χρονου πλέον) κιθαρίστα Bill Frisell είναι λίγο πολύ γνωστή. Φέτος – συνεχίζοντας τη συνεργασία του με την Blue Note που ξεκίνησε το 2019), μάζεψε στο στούντιο ένα νέο σχήμα μουσικών: Gerald Clayton (πιάνο), Gregory Tardy (σαξόφωνο και κλαρινέτο) και Johnathan Blake (ντραμς). Σωστά προσέξατε. Δεν υπάρχει μπασίστας. Και αυτό είναι πάντα μία πρόκληση και ένα στοίχημα που μένει να κερδηθεί. Και το κερδίζει το στοίχημα με άνεση ο Frisell και οι μουσικοί του. Ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ, ίσως από τα πιο προσωπικά στην καριέρα του Frisell και με το κομμάτι που κλείνει το δίσκο (το “Dog on a roof”) να αποτελεί μία από τις πάρα πολύ δυνατές στιγμές της πλούσιας καριέρας του. Συμπεριλαμβάνεται στη λίστα  “2022 My Pick” όπως και σχεδόν ότι άλλο αναφέρεται σε αυτό το κείμενο. 

Από τις jazz κυκλοφορίες του 2022 ξεχωρίζω ακόμη: 

Joshua Redman (feat. Brad Mehldau, Brian Blade, Christian McBride)  | Long Gone  (Nonesuch)

Μάλλον η “συνεργασία της χρονιάς”.

Oded Tzur |  Isabela με βάση του τη Νέα Υόρκη, ο ισραηλινός σαξοφωνίστας στο 4ο προσωπικό άλμπουμ του, συνεχίζει την συνεργασία του με την ECM που ξεκίνησε το 2020 με το “Here Be Dragons”. 

Little North |  Familiar Places (Δανία, April Records) Γνωστοί της στήλης και από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, συνεχίζουν σταθερά την πορεία τους. Το “ψήνουν” το αριστούργημα τους. Δεν είναι το “Familiar Places” αλλά κάποια στιγμή θα έρθει, το νιώθω. 

Soundtracks 

Απολαυστικό βρήκα το “This Is Going To Hurt” των Jarv Is του Jarvis Cocker. Παρά το γεγονός ότι η δομή του άλμπουμ προδίδει την τηλεοπτική προέλευση του (πρόκειται για soundtrack σειράς και όχι ταινίας), με ένα περίεργο τρόπο λειτουργεί και ως αυτόνομο ακρόαμα και εκτός οθόνης. Ο Jarvis Cocker τα τελευταία αρκετά χρόνια περνάει μια πάρα πολύ δημιουργική περίοδο. Την καλύτερη που είχε ποτέ θα έλεγα. Πολύ χαρακτηριστικό του άλμπουμ, για ακόμη μια φορά, η πολύ μεγάλη του “άνεση”. Όλα ακούγονται “άνετα”, καθόλου στημένα, λες και δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια.

Και μία εξαίρεση του κανόνα που θέλει τη στήλη να μην ασχολείται με EP (ή singles). To EP “Sommerbarna” της (επίσης γνωστής στη στήλη) Δανής Hanne Hukkelberg με 6 κομμάτια από την ομώνυμη ταινία. Η ταινία είναι του 2021 αλλά το soundtrack κυκλοφόρησε το 2022.  

Βετεράνοι τραγουδοποιοί 

O Bruce Springsteen – στα 73 του πια – ετοιμάζεται για μία μεγάλη παγκόσμια περιοδεία που θα ξεκινήσει σύντομα μέσα στο 2023. Εντωμεταξύ κυκλοφόρησε το 21ο άλμπουμ της καριέρας του. Το “Only The Strong Will Survive” το οποίο περιέχει αποκλειστικά διασκευές γνωστών ή όχι και τόσο γνωστών παλιών soul και rhythm and blues τραγουδιών. Καλόγουστο, άψογο παίξιμο από τους μουσικούς, λειτουργεί περισσότερο σαν παράλληλη δισκογραφία στον κατάλογο του Springsteen παρά σαν “κανονικό” του άλμπουμ. Σίγουρα ευπρόσδεκτο. 

Ο John Mellencamp με το “Strictly An One-Eyed Jack” παραδίδει αυτό που στην εσπερία λένε “Late career highlight”. Ομολογώ ότι δεν περίμενα από τον Mellencamp άλμπουμ τέτοιας κλάσης πια. Το εναρκτήριο “I Always Lie To Strangers” είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ και όλο το άλμπουμ στέκεται συνολικά σε υψηλό επίπεδο με τα τραγούδια του άλμπουμ  που ξεχωρίζουν να είναι πάρα πολύ καλά. Fan Fact: σε τρία τραγούδια συμμετέχει ο Bruce Springsteen. 

Μια και αναφέρθηκα σε “Late Career Highlight” (δηλ. το σημαντικό άλμπουμ που εμφανίζεται προς το τέλος της πορείας ενός καλλιτέχνη), η δισκογραφία του βρετανού Momus τα τελευταία χρόνια, είναι … γεμάτη τέτοια. Και το “Smudger” του 2022 δεν αποτελεί εξαίρεση. Ένας από τους πιο παραγνωρισμένους και άδικα άγνωστους τραγουδοποιούς που κυκλοφορούν εκεί έξω. 

Δυναμικός, σε κέφια και ορεξάτος ο Elvis Costello που μαζί με τους The Imposters μας χάρισαν το “The Boy Named If”. Δεν είμαι πάντα fan των άλμπουμ του Costello. Στα αυτιά μου ακούγεται ως το καλύτερο άλμπουμ του εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και συνθετικά, αλλά και φωνητικά, είναι σε μεγάλα κέφια. 

Νεότεροι τραγουδοποιοί 

Όχι και τόσο νέοι στην πραγματικότητα. Ούτε σε ηλικία, ούτε στον αριθμό των άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει. Απλώς νεότεροι από τις παλιές καραβάνες που ανέφερα μόλις παραπάνω. 

Συγκρατήστε το όνομα του βρετανού Tom Adams. Από το 2009 ως το 2022 έχει κυκλοφορήσει 6 άλμπουμ και είναι απορίας άξιο πως δεν έχει καθιερωθεί ήδη ως σημαντικός τραγουδοποιός. Το πρόσφατο άλμπουμ του φέρει τον τίτλο “Beside The Analogue Sea”. 

Ο Νορβηγός Sondre Lerche έκανε το ντεμπούτο το 2001 και μετρά πλέον 13 άλμπουμ. Στην πατρίδα του έκανε μεγάλη επιτυχία από νωρίς με το 2ο άλμπουμ του “Two Way Monologue” (2004) το οποίο πέρασε σε ένα βαθμό και τα σύνορα της πατρίδας του. Έκτοτε η καριέρα του έχει αρκετά σκαμπανεβάσματα σε σχέση με την επιτυχία (κατά τα άλλα είναι σταθερή αξία καθώς φτιάχνει πάντα καλά άλμπουμ). Το “Avatars of Love” ακούγεται σαν tour-de-force και αποδείχτηκε και τέτοιο καθώς τον επανέφερε αρκετά δυναμικά στον ευρωπαϊκό χάρτη. 

Το πιο ιδιαίτερο άλμπουμ της χρονιάς

and the oscar goes to … Αναμφισβήτητα το “Fossora” της Bjork. Στα αυτιά μου ακούγεται μια πολύ συνειδητή κίνηση της Bjork να ανακτήσει μερίδα του κοινού της που σταδιακά έχασε τα τελευταία πολλά χρόνια που τα άλμπουμ της είναι μάλλον avant-garde. Και ταυτόχρονα δεν βάζει και πολύ νερό στο κρασί της. Και το πιο απίστευτο είναι τον αρχικό σκοπό της μάλλον το κατάφερε. Εμένα πάντως, σίγουρα με έφερε πάλι κοντά της και ανανέωσε το ενδιαφέρον μου για τη δουλειά τους. Μακράν ότι πιο ακατάτακτο (όσον αφορά στο είδος) για το 2022. 

Respect. 

Και μια τελευταία “εύφημος μνεία”

Με τη μορφή που πήρε το παρόν κείμενο το “Perfil” της πορτογαλέζας Dulce Pontes δεν ταίριαξε να αναφερθεί σε καμία από τις ενότητες. Το αναφέρω μόνο του εδώ ως ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ με fados. Παρότι διαρκεί 50 λεπτά, κυλάει σαν νεράκι. Πολύ το απόλαυσα. 

Απογοητεύσεις της χρονιάς

Τελείως επιγραμματικά εδώ για να μην χαλάσουμε και τις καρδιές μας. Δεν υπάρχει λόγος.

Arctic Monkeys – The Car (χωρίς σχόλια)
Red Hot Chili Peppers – Unlimited Love (το έτερο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μέσα στη χρονιά, το “Return of the dream canteen”, εμένα μου μια χαρά μου άρεσε και θα το ξανακούσω. Άλλο που δεν με ενθουσίασε) 
Arcade Fire – WE (δεν είναι κακό. Η απογοήτευση έγκειται στο ότι για πόσο άλμπουμ στη σειρά πια οι Arcade Fire θα παραδίδουν άλμπουμ κατώτερα των δυνατοτήτων τους;)
black midi – Hellfire (δεν ξέρω τι να πω για αυτά τα παιδιά. Μετά το εξαιρετικό ντεμπούτο τους του 2019 δεν ξέρω τι τους έπιασε) 
Marina Satti – Yenna (περίμενα πολύ περισσότερα. Και κάτι μου λέει πως δεν είμαι ο μόνος) 

Εκτός από τις απογοητεύσεις της χρονιάς, θα βρείτε ένα κομμάτι από κάθε ένα από τα άλμπουμ που αναφέρθηκαν στο κείμενο στην Spotify λίστα που έφτιαξα με τίτλο “2022 My Pick”

Η σειρά εμφάνισης στη λίστα δεν είναι αξιολογική. Αν και τα άλμπουμ της πρώτης δεκάδας εμφανίζονται πρώτα, απλώς με ανακατεμένη σειρά. Εξαιρείται το “Nensha” των Fokas/Henriksen που όπως ανέφερα ήδη δεν υπάρχει στο Spotify. Το κριτήριο για τη δημιουργία της λίστας ήταν να ρέει όμορφα και με μουσικότητα. Και σε ένα σημαντικό (αν και όχι απόλυτο) βαθμό να ακολουθεί τη ροή των ενοτήτων του κειμένου.

Στην ανασκόπηση έλαβα υπόψη μου άλμπουμ που κυκλοφόρησαν από την 1 Δεκεμβρίου του 2021 μέχρι και την 30 Νοεμβρίου 2022. (π.χ. το άλμπουμ του Μανώλη Αγγελάκη κυκλοφόρησε στις 17/12/2021. Τα άλμπουμ, που κυκλοφόρησαν τον Δεκέμβριο του 2022 αποτελούν εν δυνάμει αναφορές για την ανασκόπηση του 2023.)

Ευτυχισμένο το 2023, με υγεία 🙂 

Καλή σας ακρόαση!