Η λογοτεχνική παρωδία αποδείχθηκε πολύτιμο εργαλείο για την εξέλιξη της τέχνης του λόγου. Αν δεχτούμε την επική ειρωνεία του Ομήρου σύμφωνα με τους φιλολόγους, τότε είναι πασιφανές ότι ο αρχαίος Ραψωδός θεμελίωσε τη λογοτεχνία του Δυτικού πολιτισμού παρωδώντας τους θριαμβικούς ύμνους των κιθαρωδών στις αυλές των Μυκηναίων βασιλιάδων. Με τον ίδιο περίπου τρόπο ο Μιγκέλ Θερβάντες εγκαινιάζει το ευρωπαϊκό μυθιστόρημα με τον Δον Κιχώτη παρωδώντας την ιπποτική μυθιστορία, ενώ στα ίχνη του ο Τζέιμς Τζόις παρωδεί στον Οδυσσέα του την παράδοση της Αγγλικής γλώσσας σε ένα αριστουργηματικό μανιφέστο μοντερνισμού. Όπου κι αν γυρίσει κανείς το βλέμμα του μες στους αιώνες θα αντικρίσει κρούσματα παρωδίας.