[…] Τα μάτια μου είναι άγρια· τα χείλη μου σφιχτά. Το πουλί πετάει· το λουλούδι χορεύει· αλλά εγώ ακούω πάντα τον υπόκωφο ήχο των κυμάτων· και το αλυσοδεμένο τέρας ποδοπατάει στην παραλία. Ποδοπατάει, πάλι και πάλι. […]
[…] Είμαστε καταδικασμένοι, όλοι μας. Γυναίκες περνούν με σακούλες με ψώνια. Άνθρωποι συνεχίζουν να περνάνε. Όμως δε θα με καταστρέψεις. Γι’ αυτήν τη στιγμή, αυτήν τη στιγμή μόνο, είμαστε μαζί. Σε πιέζω πάνω μου. Έλα πόνε, φάε με. Βύθισε τους κυνόδοντές σου στη σάρκα μου. Κάνε με κομμάτια. Σπαράζω, σπαράζω. […]
[…] Τα δέντρα κυματίζουν, τα σύννεφα περνούν. Πλησιάζει η ώρα που όλοι αυτοί οι μονόλογοι θα μοιραστούν. ∆ε θα βγάζουμε πάντα ήχους σαν τον απόηχο μιας καμπάνας, καθώς η μια αίσθηση διαδέχεται την άλλη. Παιδιά, οι ζωές μας υπήρξαν καμπάνες που χτυπάνε· διαμαρτυρίες και κομπασμό· κραυγές απόγνωσης· χτυπήματα στον σβέρκο στους κήπους. […]
Βιρτζίνια Γουλφ
Η Βιρτζίνια Γουλφ (1882-1941) ήταν μία από τις μεγαλύτερες λογοτεχνικές προσωπικότητες του 19ου αιώνα, πρωτοπόρος με καινοτόμες αφηγηματικές τεχνικές. Εμβληματική εκπρόσωπος του μοντερνισμού, υπήρξε μυθιστοριογράφος, κριτικός και δοκιμιογράφος. Σπουδαία έργα της, όπως τα “Mrs Dalloway”, “Orlando”, “To the Lighthouse”, “A Room of One’s Own” κ.ά. άλλαξαν τη λογοτεχνική συνείδηση. Τα Κύματα δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά το 1931· από πολλούς κριτικούς θεωρείται ως το αριστούργημά της.
