Ο φασισμός γεννά τον πόνο
O φασισμός ο οποίος εισβάλλει βιαίως στις κοινωνίες και τις κατασπαράζει, συνοδευόμενος από καιρούς πείνας και ανέχειας, έκανε την εμφάνιση του ξανά και οφείλουμε να του δώσουμε ένα γενικευμένο τέλος και στις δικαστικές αίθουσες αλλά και στις συνειδήσεις μας που γεννούν την προσωπική και συλλογική οπτική των πραγμάτων.
Εάν θέλουμε μία ακαδημαϊκή ορολογία για το τι εστί φασισμός, ας θυμηθούμε τα λόγια του Ρόμπερτ Πάξτον, πολιτικού επιστήμονα από τις Ή.Π.Α. «Ο φασισμός είναι μια μορφή πολιτικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζεται από την έμμονη προκατάληψη με την παρακμή της κοινωνίας, τον εξευτελισμό και τη θυματοποίηση, καθώς και από τις αντισταθμιστικές λατρείες της ενότητας, της ενέργειας, της καθαρότητας, όπου ένα μαζικό κόμμα αποφασισμένων εθνικιστών ακτιβιστών, εργαζόμενων σε ανήσυχη αλλά αποτελεσματική συνεργασία με παραδοσιακές ελίτ, εγκαταλείπει τις δημοκρατικές ελευθερίες και επιδιώκει με λυτρωτική βία και χωρίς ηθικές και νομικές αναστολές τους στόχους της εσωτερικής κάθαρσης και της εξωτερικής επέκτασης.»
Τον ορισμό και την ουσία βέβαια του φασισμού και του ναζισμού, μπορούμε να γεννήσουμε εκ των έσω όλοι μας από την αλήθεια που αντικρίζουμε στην ανελευθερία , στην ανέλπιδη πραγματικότητα των προσφυγόπουλων της πλατείας Βικτωρίας , στους δολοφονημένους από την φασίζουσα ιδεολογία επιβολής Παύλο Φύσσα, Σαχζάτ Λουκμαν, Ζακ Κωστόπουλου/ Ζackie Oh , Αλέξη Γρηγορόπουλου, Πετρίτ Ζίφλε και στις επιθέσεις κατά Αιγύπτιων αλιεργατών- μεταξύ πολλών-, στον βωμό των εθνικιστικών παραληρημάτων και του λαϊκισμού.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα Ντοκιμαντέρ μας «απαντούν» για να μην πεις μετά πως δεν ήξερες…
Πως γεννιέται ο φασισμός; Ποιός έχει όφελος από την άνοδο του; Πως ενισχύεται; Συμφέρει το εκάστοτε κράτος η ύπαρξη του; Ποιοί τον πολεμούν ιστορικά; Γιατί οι ίδιοι διώκονται;
Το Μπαλκόνι – Mνήμες Κατοχής του Χρύσανθου Κωνσταντινίδη
Ένα ντοκιμαντέρ, καταγραφής αιματηρών ιστορικών γεγονότων με πρωταρχικό σκοπό η διατήρηση της μνήμης ενάντια στην λήθη.
Ο γερμανός ιστορικός Κριστόφ Σμινκ-Γκούσταβους επισκέπτεται για δεύτερη φορά έπειτα από 15 χρόνια, το χωριό Λιγκιάδες στα Γιάννενα, το οποίο έκαψαν οι ναζί. Εκεί συνομιλεί με ανθρώπους, επιζώντες της σφαγής και καταγράφει τις ανατριχιαστικές μαρτυρίες τους.
Ο Αντιφασιστικός αγώνας στη Μέση Ανατολή του Λεωνίδα Βαρδάρου
«1941. Όπως και σήμερα, ο πόλεμος και η πείνα προκαλούν πελώρια κύματα προσφυγιάς. Μόνο που η διαδρομή είναι αντίστροφη: από την κατεχόμενη Ελλάδα, όσοι δεν πνίγονται, κατευθύνονται προς τα τουρκικά παράλια, κι από κει για Κύπρο, Αίγυπτο, Συρία. Οι γυναίκες με τα μικρά και τους γέρους στους καταυλισμούς και οι άντρες «στολή και δρόμο για την Παλαιστίνη», στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις της Μέσης Ανατολής. Οι παρεμβάσεις των Άγγλων σηματοδοτούν την αρχή του Εμφυλίου.»
Φασισμός Α.Ε παραγωγής info-war.gr
«Θέλουμε να σας διηγηθούμε μικρές, άγνωστες ιστορίες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του φασισμού και τις διασυνδέσεις του με τα οικονομικά συμφέροντα κάθε εποχής. Ταξιδεύουμε από την Ιταλία του Μουσολίνι, στην Ελλάδα της κατοχής, του εμφυλίου και της δικτατορίας και από τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ στο σήμερα.
Το ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε φιλοδοξεί να εμπνευστεί και να εμπνεύσει τα αντιφασιστικά κινήματα όλης της Ευρώπης και ταυτόχρονα να συνεχίσει ένα από τα μεγαλύτερα πειράματα ανεξάρτητης δημοσιογραφίας. Για άλλη μια φορά απορρίπτουμε κάθε χρηματοδότηση από κόμματα και εταιρείες και ανακοινώνουμε ότι το ντοκιμαντέρ κυκλοφορεί ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς χρήσης και αναμετάδοσης»
Τα κορίτσια της Χρυσής Αυγής του Χόβαρντ Μπούστνες
Ο Νορβηγός σκηνοθέτης Χόβαρντ Μπούστνες διείσδυσε στον κλειστό πυρήνα της οργάνωσης, την χρονική στιγμή κατά την οποία τα «ηγετικά στελέχη» βρισκόταν προφυλακισμένα στις φυλακές Κορυδαλλού. Στο ντοκιμαντέρ «πρωταγωνίστριες» είναι η κόρη του Νίκου Μιχαλολιάκου, η σύζυγος του Γιώργου Γερμενή και η μητέρα του Παναγιώτη Ηλιόπουλου. Καταγράφεται την προσπάθεια των τριών γυναικών να συσπειρώσουν τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής για τις εκλογές του 2015 που παραμονεύουν.
«Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση» της Angelique Kourounis
Σημείωμα της σκηνοθέτριας: «Το 2009 άρχισαν τα γυρίσματα της ταινίας «Χρυσή Αυγή: μια προσωπική υπόθεση» όπου διερωτόμουν ποια ήταν η φύση αυτού του νεοναζιστικού κόμματος που μόλις είχε μπει στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας και, έπειτα από χρόνια περιθωριοποίησης, άρχιζε να απασχολεί την κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Πέντε χρόνια αργότερα, όταν τελείωσα την ταινία, η Χ.Α. ήταν πλέον η τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας.
Τότε το ερώτημα που με απασχολούσε ήταν γιατί ένα μέρος των Ελλήνων ψήφιζε σταθερά αυτό το μόρφωμα παρά τη δίκη που είχε ήδη αρχίσει και παρά τις αποκαλύψεις για τη δράση της. Τι είχε στο κεφάλι του ο ναζιστής της διπλανής πόρτας;
Σήμερα το βασικό ερώτημα είναι άλλο. Πώς να αντισταθούμε και να οργανωθούμε; Με ποια μέσα; Πώς να αντισταθούμε στην ακροδεξιά ιδεολογία που είναι παρούσα σχεδόν σε όλα τα κοινοβούλια, ακόμα και εκεί που δεν εκφράζεται από αμιγώς δικό της κόμμα, στον φασισμό που αντιμετωπίζεται ως μπανάλ πολιτική θέση, στην άνοδο της νεοναζιστικής ιδεοληψίας; Με άλλα λόγια, μπορεί η δημοκρατία όχι απλά να αναχαιτίσει, αλλά να αφανίσει τον φασισμό και τον ναζισμό;
Ο φόβος που ήδη ένιωθα στα γυρίσματα της πρώτης ταινίας παραμένει παρών. Ο συνάδελφος μου και συνσυγγραφέας της ταινίας, Thomas Iacobi, γρονθοκοπήθηκε άγρια δύο βήματα στην κυριολεξία από τη Βουλή από αφιονισμένους οπαδούς της Χ.Α. που τον είχαν αναγνωρίσει. Παρόλα αυτά, αυτή η δεύτερη ταινία επιβάλλεται. Είναι η λογική συνέχεια της πρώτης. Ένας επιπλέον λόγος είναι ότι στην Ελλάδα τα τάγματα εφόδου ξαναβγήκαν στους δρόμους, ενώ σε πάρα πολλές χώρες οι ομοϊδεάτες τους ανενδοίαστα εκδηλώνονται διεκδικώντας δημόσιο χώρο και λόγο.
Αυτή η καινούργια ταινία θα ερευνήσει όλες τις πιθανές και εφικτές αντιστάσεις. Αντιστάσεις από τον κόσμο της διανόησης, αντιστάσεις δημοσιογραφικές, δικαστικές, πολιτικές, κοινωνικές.
Η Χ.Α. δεν είναι πια μόνο μια προσωπική υπόθεση. Έχει γίνει υπόθεση όλων μας. Αν η Χ.Α. – και όλες οι Χ.Α. – εξακολουθήσει τη δράση της και έρθει στα πράγματα είμαστε όλες και όλοι σε κίνδυνο».
7 Οκτώβρη, 2020
Κάπου διαβάσαμε πως ο μόνος χαμένος αγώνας είναι εκείνος που δεν δώσαμε… Στα δικαστήρια τα οποία βρέθηκαν ανά τα χρόνια άνθρωποι επειδή «πολέμησαν» το νεοναζιστικό κόμμα με ότι μέσα διέθεταν, και αυτή την φορά θα «φιλοξενηθεί» το ίδιο το κόμμα, και αυτό είναι μια σπουδαία νίκη όλων όσων θέλουν να λέγονται αγωνιζόμενοι άνθρωποι…
«Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ’ στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.
Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.
Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι,
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.
Μα πάλι θέ ν’ απλώσει σαν χολέρα
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου…»
…σιγά μην κλάψουμε, σιγά μην φοβηθούμε…