Τα όνειρα απασχόλησαν την ανθρωπότητα επί πολλούς αιώνες: ως χρησμοί, προφητείες, θεία προμηνύματα, ματιές στη σκοτεινή πλευρά της ψυχής, πηγές της ποίησης και της τέχνης. Όμως στην πορεία του 20ού αιώνα γνώρισαν μια ραγδαία έκπτωση της σημασίας τους. Ήδη το 1925, στο σχόλιό του «Κιτς στο όνειρο», ο Βάλτερ Μπένγιαμιν διαπίστωνε: «Τα όνειρα τώρα κόβουν δρόμο προς την κοινοτοπία». Παρ’ όλα αυτά δεν έπαψε να ονειρεύεται, να καταγράφει τα όνειρα που ήταν σημαντικά γι’ αυτόν και να συνδέει με το όνειρο σπουδαίες θεωρίες, όπως του Φρόυντ ή των σουρεαλιστών.
Εδώ βρίσκονται συγκεντρωμένα για πρώτη φορά σ’ έναν τόμο όλα αυτά τα υλικά, προβάλλοντας έτσι μια πλευρά του Μπένγιαμιν που είχε προσεχτεί λιγότερο ως τώρα: ένα ονειρικό μοτίβο που παρέμεινε σταθερό στη σκέψη του μέχρι το τέλος της ζωής του, κρατώντας μάλιστα ένα ρόλο-κλειδί στην απόπειρά του να περιγράψει ως φαντασμαγορία τον Δυτικό πολιτισμό στην ακμή του καπιταλισμού.
Ανθολόγηση, σημειώσεις, επιλεγόμενα: BURKHARDT LINDNER
Μετάφραση, σημειώσεις: ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ
Επιμέλεια, επίμετρο: ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΒΙΕΡΑΤΟΣ
Λίγα λόγια για τον Βάλτερ Μπένγιαμιν:
Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν (Walter Benjamin) γεννήθηκε το 1892 στο Βερολίνο. Μετά από σπουδές φιλοσοφίας, εργάστηκε ως συγγραφέας, δημοσιογράφος και μεταφραστής, ενώ συνδέθηκε με τη Σχολή της Φρανκφούρτης. Το 1933 κατέφυγε στο Παρίσι, το οποίο εγκατέλειψε το 1940, λίγο πριν αυτοκτονήσει στη μεθοριακή κωμόπολη Πορτ-Μπου των Πυρηναίων, για να μην πέσει στα χέρια της Γκεστάπο. Στο πλήθος των έργων του συγκαταλέγονται: Η καταγωγή του γερμανικού πένθιμου δράματος, Μονόδρομος, Σαρλ Μπωντλαίρ – ένας λυρικός στην ακμή του καπιταλισμού, Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνικής του αναπαραγωγιμότητας, Για την έννοια της ιστορίας, και η ανολοκλήρωτη Εργασία για τις στοές.
