Ένα από τα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και που όμως, δεν έχει ακουστεί όσο θα έπρεπε και όσο θα του άξιζε, είναι δίχως άλλο το “Τα πρόσωπα του Όλιβερ“, το πρώτο μυθιστόρημα της Liz Nugent, το οποία είναι πολύ περισσότερα απ’ όσα ίσως να έχετε κατά νου όταν θα το πάρετε στα χέρια σας.
Γιατί, “Τα πρόσωπα του Όλιβερ“, δεν είναι απλά ένα μυθιστόρημα, ούτε ένα θρίλερ μυστηρίου, αλλά ένα εσωτερικό ψυχογράφημα ενός ειδεχθούς χαρακτήρα, που παρά την αποστροφή που προκαλεί προς το πρόσωπό του από τις πρώτες κιόλας σελίδες, σε καθηλώνει με έναν σχεδόν αρρωστημένο τρόπο, προκαλώντας σε να ανακαλύψεις ποιος είναι πραγματικά ο Όλιβερ, ποια σκοτεινά μυστικά κρύβει, μέχρι που ήταν ικανός να φτάσει για να έχει την τέλεια ζωή και, τελικά, τι πλήρωσε ως αντίτιμο υποστηρίζοντας με αθέμιτα μέσα την ματαιότητα της ύπαρξής του.
Ο Όλιβερ έχει την ιδανική ζωή και ένα κοινωνικό προφίλ που πολλοί θα ζήλευαν. Είναι όμορφος, έχει οικονομική άνεση, αναγνωρισιμότητα στη δουλειά του και την αποδοχή του κύκλου του, ενώ είναι παντρεμένος με μια υπέροχη γυναίκα. Φαινομενικά, όλα είναι τέλεια και τακτοποιημένα, και δεν έχει να ανησυχεί για τίποτα. Όμως, ένα βράδυ, ο Όλιβερ βγαίνει εκτός εαυτού. Χτυπάει τη γυναίκα του, την Άλις,η οποία καταλήγει στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση. Αυτή είναι η αρχή της πτώσης του Όλιβερ, που μέσα από μια αναδρομή στο παρελθόν, φτάνοντας μέχρι και το σήμερα, ξετυλίγεται το πραγματικό παζλ που συνθέτει την ύπαρξή του, και φέρνει στο φως καλά κρυμμένα μυστικά που είναι βουτηγμένα στην ντροπή, το ψέμα, αλλά και της μοναδικής του ικανότητας να χειραγωγεί ανθρώπινες συνειδήσεις προκειμένου να πετύχει τους στόχους του.
Προσωπικά, θεωρώ πως η συγγραφέας είχε στο μυαλό της μια πολύ δύσκολη ιδέα την οποία, όμως, κατάφερε να υλοποιήσει αγγίζοντας την αφηγηματική τελειότητα, ένα στοιχείο που ούτε ο Όλιβερ, ούτε οι υπόλοιποι ήρωες που έχουν περάσει από την ζωή του, έχουν. Αξιοποιώντας της πιο σκοτεινές πλευρές του ανθρώπου, η Nuget βγάζει στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό του πρωταγωνιστή της, που κρυβόταν για χρόνια ολόκληρα πίσω από τα πρόσωπα του ανθρώπου εκείνου που θα ήθελε -ίσως- να είναι, αλλά και πίσω από την ιδέα της εικόνας των προσώπων που είχαν στο μυαλό τους, οι γύρω του για τον ίδιο. Κανένας άνθρωπος δεν έχει μόνο μια πλευρά, καθένας μας κρύβει μέσα του σκοτάδι και φως. Το πιο θα υπερισχύσει και ποιο θα αποτελέσει μέρος του όλων μας, αυτό εξαρτάται από εμάς, αλλά και από τα βιώματά μας που ακόμα και αν δεν το θέλουμε, μας καθορίζουν και μας αλλάζουν, οδηγώντας μας πολλές φορές σε μονοπάτια διαφορετικά από αυτά που προοριζόταν να ακολουθήσουμε.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η αφήγηση της ιστορίας δεν πέφτει αποκλειστικά στις πλάτες του Όλιβερ, αλλά μοιράζεται ανάμεσα σε διάφορους ανθρώπους, με την οπτική του καθενός να είναι διαφορετική, τόσο όσον αφορά τον Όλιβερ, όσο και την ίδια τη ζωή. Έτσι, ξεκινάμε ένα ταξίδι στο χρόνο και ανακαλύπτουμε πως ήταν ο Όλιβερ ως παιδί, ως έφηβος, στα πρώτα στάδια της ενηλικίωσής του, αλλά και όλα εκείνα τα γεγονότα, μικρά ή μεγάλα, που καθόρισαν το είναι του, συνδυαστικά πάντα με τις επιλογές του, και με απουσία κάθε ηθικής και ορίων, τον οδήγησαν στο να γίνει αυτός που έγινε. Και παρά που αντιπαθούμε τον σκοτεινό αυτό πρωταγωνιστή, κάπου μέσα μας, του δίνουμε ελαφρυντικά, επειδή είναι κομμάτι της δικιάς μας σκοτεινής εικόνας που ίσως έχουμε θάψει σε μέρη που δεν θέλουμε να αγγίξουμε, αλλά κι επειδή καταλαβαίνουμε πως το να ξεπεράσεις κάποιες λεπτές γραμμές, είναι πιο εύκολο απ’ όσο ίσως να πιστεύουν ορισμένοι.
Η Nugent έχει πλέξει έναν περίπλοκο ιστό τα νήματα του οποίου είναι φτιαγμένα από τα χειρότερα υλικά της ανθρώπινης ύπαρξης. Μίσος, ψέμα, θυμός, οργή, δίψα για εκδίκηση, φθόνος, επιθυμία να αποκτήσεις όλα όσα άδικα πιστεύεις πως σου στέρησαν. Από αυτά είμαστε φτιαγμένοι οι άνθρωποι, σκέψεις και συναισθήματα που πηγάζουν από τις χειρότερες πτυχές του εαυτού μας και που μερικές φορές, δεν καταφέρνουμε να συναντήσουμε αρκετό φως στην πορεία της ζωή μας, ώστε να ξορκίσουμε τα σκοτάδια του υποσυνείδητού μας και να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι. Ουσιαστικά καλύτεροι, όχι εικονικά, γιατί μια ψεύτικη επιφάνεια μπορεί να καταρρεύσει με την παραμικρή κρίση, σαν ένα ραγισμένος καθρέπτης που αργά ή γρήγορα, φθαρμένος από το πέρασμα του χρόνου, θα γίνει κομμάτια και θρύψαλα μπροστά στα μάτια μας. Και τότε, το τέλειο και αψεγάδιαστο προσωπείο μας δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά παραμορφωμένα τμήματα της κάποτε εικόνας μας και που ακόμα κι αν προσπαθήσουμε να ενώσουμε, η ασχήμια θα παραμείνει εκεί, κρυμμένη στα ραγίσματα.
Το βιβλίο της Liz Nugent, Τα πρόσωπα του Όλιβερ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.