Τα «ΣΩΜΑΤΑ» ενός ρομαντικού ποιητή…

Κάτοικος Εξαρχείων περίπου 15 ολόκληρα χρόνια, ακόμα ανακαλύπτω μέρη, στέκια, αγαπημένα κρυφά μυστικά, μαζί και  αγαπημένους ανθρώπους που εργάζονται ή συχνάζουν στη γειτονιά.

Ένα από αυτά τα αγαπημένα μέρη είναι και το παλαιοβιβλιοπωλείο της Αλεξίας Πολυμενοπούλου, με το όνομα «Πελαργός», εκεί στον αριθμό 75 της οδού Ιπποκράτους. Η διακριτική παρουσία της ιδιοκτήτριας στην κάθε επίσκεψή μου, ήταν και αυτή που αμέσως μου έφερε στο μυαλό και τον συγγραφέα που θα ήθελα να φιλοξενηθεί σε αυτόν το χώρο.

Όπως η Αλεξία έτσι και ο Χάρης Γαντζούδης, είναι δύο άνθρωποι πολύ σεμνοί, ήρεμοι, αφιερωμένοι σε αυτά που αγαπούν και τους κάνουν ευτυχισμένους.

Η Αλεξία αγαπάει τα παλιά βιβλία, ο Χάρης αγαπάει την ποίηση και εγώ αγαπώ τους ανθρώπους με αξίες και ήθος.

Για αυτό και ο «Πελαργός» ήταν το κατάλληλο μέρος για να συναντήσω και τους δύο.

Με τον Χάρη Γαντζούδη γνωριστήκαμε πριν περίπου τρία χρόνια, όταν μου πήρε μια συνέντευξη για την πρώτη μου ποιητική συλλογή και την φιλοξένησε στο προσωπικό του blog.

Δύο χρόνια μετά, και αφού είχε κυκλοφορήσει το δεύτερο βιβλίο μου, με ρώτησε ντροπαλά αν θα ήθελα να κάνω την επιμέλεια στη δική του πρώτη, έντυπη ποιητική συλλογή. Έτσι και έγινε. Όταν νέοι άνθρωποι ζητούν τη βοήθεια σου, δεν το αρνείσαι ποτέ. Άλλωστε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως, αν καταφέρω να επιβιώσω σε αυτόν το χώρο, δεν θα κλείσω ποτέ την πόρτα μου σε κανέναν, όπως ίσως να έκαναν κάποιοι άλλοι σε εμένα στο δικό μου ξεκίνημα…

Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο παρόν, ανάμεσα σε παλιά, λιγότερο παλιά, και πολλά συλλεκτικά βιβλία, που ομολογώ πως τα περισσότερα από αυτά θα ήθελα πολύ να τα πάρω μαζί μου στο σπίτι.

Με δέος πιάνω στα χέρια μου κάποια βιβλία μινιατούρες, από τα πιο μικρά και σπάνια στον κόσμο, βιβλία που η χρονολογία τους με ταξιδεύει πίσω στον 16^ο  και τον 17^ο αιώνα.

Τοποθετημένα θεματικά, με σεβασμό στην αξία και την ιστορία τους, ο «Πελαργός» είναι έτοιμος να σε ταξιδέψει πίσω στον χρόνο, εκεί που τα πράγματα ήταν λίγο πιο απλά, πιο μαγικά,  ίσως και λίγο πιο ρομαντικά και ποιητικά.

Και ρωτώντας την Αλεξία σχετικά με αυτήν της την αγάπη, πολύ ειλικρινά μου εκμυστηρεύεται  πως τα παλιά βιβλία ήταν πάντα το όνειρο και το πάθος της, από τότε που εργαζόταν σε ιδιωτικές βιβλιοθήκες και περίμενε υπομονετικά τη στιγμή που θα μπορούσε να αποκτήσει το δικό της χώρο.

Κρατώντας τα «Σώματα», την ποιητική συλλογή  του Χάρη στα χέρια μου, και μαγεμένος από τη λιτή γοητεία των παλιών αυτών βιβλίων, ξεκινώ τις ερωτήσεις μου και ο συγγραφέας με τη ίδια σεμνότητα της πρώτης μας συνάντησης, ανταποκρίνεται αθόρυβα και ξεδιπλώνεται…

«…δεν είναι το σώμα σου για εμένα/ το ξέρω, το ξέρεις/ κι ας κλείνουμε τα μάτια στις διαφορές. Δεν είναι το σώμα σου για εμένα… Της ψυχής το κούμπωμα αταίριαστο…»

Τι είναι Ποίηση για εσένα;  «Κάθε φορά που μου ζητάνε να πω τι είναι ποίηση κατά τη γνώμη μου ή τι μου προσφέρει η ενασχόληση μου με αυτή, στο μυαλό μου έρχονται πάντα τα λόγια του Fernando Pessoa «Για μένα η ποίηση δεν είναι φιλοδοξία, αλλά ο τρόπος για να μένω πάντα μόνος».

Είναι εύκολο για έναν νέο συγγραφέα να ακουστεί ο λόγος του; «Νομίζω ότι τα πράγματα πλέον έχουν γίνει δύσκολα για όλους και οι δυσκολίες που περνά η χώρα μας τα τελευταία χρόνια δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Μα πιστεύω πως με υπομονή και πίστη στα όνειρά σου, όλα μπορείς να τα καταφέρεις».

Ονειρευόσουν από μικρός να γράψεις και να δεις ένα βιβλίο σου στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου; «Ναι, από μικρή ηλικία η γραφή ήταν κάτι που με συγκινούσε. Διάβαζα κι ύστερα έγραφα τις δικές μου ιστορίες. Τα πρώτα ποιήματα άρχισα να τα γράφω στην τελευταία τάξη του δημοτικού, σε ένα τετράδιο στου οποίου το εξώφυλλο είχα γράψει με μεγάλα γράμματα «ΠΟΙΗΜΑΤΑ». Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει. Τώρα, για το δεύτερο μέρος της ερώτησης σου, αν ονειρευόμουν να δω κάποιο βιβλίο μου στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου, μπορώ να σου απαντήσω πως όχι. Ακόμη και σήμερα δεν ονειρεύομαι κάτι τέτοιο. Για εμένα το σημαντικότερο είναι η ιδέα που γίνεται ιστορία και το ταξίδι μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου. Τα υπόλοιπα είναι  θέμα τύχης. Αν συμβούν καλώς, αν όχι προχωράς…»

Μοναξιά και έρωτας. Ποιος ο πιο πιστός σύμμαχος την ώρα της συγγραφής; «Και τα δυο είναι απαραίτητα στοιχεία για τη συγγραφή. Ο έρωτας είναι το υλικό σου, οι σκέψεις σου, οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσεις, η έμπνευση. Μα για να καταφέρεις να ολοκληρώσεις το έργο σου και να βάλεις την τελευταία τελεία, απαιτείται μοναξιά, απομόνωση».

Τι σε αγχώνει και τι σε κάνει χαρούμενο; «Με αγχώνουν οι μέρες που ζούμε, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια και οι δύσκολες συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων. Χαρά μου δίνουν απλά πράγματα της καθημερινότητας: ένα καλό βιβλίο, μια ωραία συζήτηση με φίλους, τα χαμόγελα των αγαπημένων μου προσώπων».

Σου αρέσει η Αθήνα; Ποιος ο ιδανικός τόπος για να ζεις; «Η Αθήνα είναι μια πόλη που ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που τη γνώρισα καθώς εδώ μένω τα τελευταία χρόνια. Λατρεύω το κέντρο της πόλης, τα μικρά καφέ, να κάνω βόλτες στις γειτονιές της, στην Ακρόπολη… Για μένα και την ιδιοσυγκρασία  μου, η Αθήνα είναι ο ιδανικός τόπος για να ζω».

Τελικά βλέπεις να υπάρχει φως για τους νέους ανθρώπους και τα όνειρα τους; «Όπως είπα και παραπάνω, οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους, μα με πίστη και αγάπη θα τα καταφέρουμε. Σίγουρα χρειάζεται υπομονή, θέληση, δουλειά. Σίγουρα τα ΟΧΙ θα είναι περισσότερα από τα ΝΑΙ.  Μα σίγουρα υπάρχει φως αρκεί να αφήσουμε την ψυχή μας ελεύθερη να ονειρεύεται και να μην την φυλακίζουμε στις δυσκολίες της καθημερινότητας ή στο σκοτάδι της εποχής μας…».

Λίγο πριν η ενδιαφέρουσα αυτή συνάντηση φτάσει στο τέλος μας, ζητώ από τον συγγραφέα και την οικοδέσποινα να διαλέξουν το αγαπημένο τους βιβλίο από το χώρο.

Η Αλεξία διάλεξε ένα από τα αγαπημένα, σπάνια βιβλία του χώρου, με άρωμα Ελλάδας και  με τίτλο «Le Poesies d’ Anacreon et de Sapho», ο Χάρης διάλεξε τη «χώρα των μυλόρδων» του Δημήτρη Ψαθά, ενώ με τη σειρά μου διάλεξα τις «Τελευταίες ημέρες της Πομπηίας», ένα βιβλίο που είχα ανακαλύψει και είχα λατρέψει ως παιδί.

Κλείνω, με μερικές μόνο λέξεις που συνοδεύουν την ποιητική συλλογή του Χάρη Γαντζούδη και είχα την χαρά να γράψω ως πρόλογο.

«Τα Σώματα του Χάρη Γαντζούδη, είναι μια σιωπηλή προσευχή για όλα εκείνα τα κορμιά που θα έπρεπε να είναι ενωμένα, για εκείνες τις ψυχές που θα έπρεπε να πορεύονται παρέα, για εκείνους τους ανθρώπους που θα έπρεπε να είναι οι δικοί μα άνθρωποι…»

Ευχαριστούμε την Αλεξία και τον «Πελαργό» για την υπέροχη φιλοξενία, τις εκδόσεις Θράκα για την παραχώρηση των βιβλίων και φυσικά τον Χάρη Γαντζούδη για την όμορφη συνέντευξη.