1915. Γενοκτονία των Αρμενίων. Χρόνια μετά, η Ανζέλ Κουρτιάν, ζώντας πια στην Ελλάδα, αφηγείται το οδοιπορικό του διωγμού της οικογένειάς της και ολόκληρου του έθνους της. Η μάνα-μοδίστρα. Οι δυό της αδελφές. Τα πρώτα ευτυχισμένα χρόνια. Και ύστερα βιώνουν τις συνέπειες της διαταγής εξολόθρευσης των Αρμενίων. Γίνονται αυτόπτες μάρτυρες της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Ένα οδοιπορικό απο την Προύσα ως τη Σμύρνη… Και από εκεί στην Κρήτη και την Κοκκινιά. Ο πόλεμος και η προσφυγιά καταγράφονται μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, της μικρής Ανζέλ.
Με τον φόβο και τον θάνατο…
Με τα γέλια και τις χαρές…
Με τις μουσικές και τα τραγούδια που σημάδεψαν τη ζωή της.
«Έκανα κρυφά-κρυφά τον σταυρό μου. “Παναγιά μου, σε τι φταίξαμε; Σώσον Κύριε τον λαό σου” έλεγα από μέσα μου. Όσοι ήμασταν στις άμαξες, νιώθαμε άσχημα γι’ αυτούς που περπατούσαν, γιατί δεν αντέχανε απ’ τις καμιτσιές κι έπεφταν στα χαντάκια. Αν ήταν δυνατόν να αναφτούν καντήλια για όσους πέθαναν στο δρόμο, θα είχε φωτίσει η νύχτα και θα ‘χε γίνει μέρα».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν.
Μια αληθινή ιστορία. Μια συγκλονιστική μαρτυρία. Η Ανζέλ Κουρτιάν θυμάται τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της…Μέσα από τα μάτια της βλέπουμε την ιστορία του Αρμενικού λαού και του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Όπως τα έζησε η ίδια… Όπως τα βίωσε ένα μικρό παιδί. Όπως τα έγραψε αργότερα, στα μαθητικά τετράδια των εγγονιών της…
Συντελεστές:
Θεατρική διασκευή του ομότιτλου βιβλίου – Σκηνοθεσία: Χριστίνα Αλεξανιάν
Φωνή-Ούτι: Haig Yazdjian
Σχεδιασμός φωτισμού: Κωστής Γκίκας
Σκηνικά-Κοστούμια: Μυρτώ Καραπιπέρη
Μοδίστρα: Πέννυ Τσομπανάκη
Φωτογραφία: Δημήτρης Καλογερής
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κώστας Καρασαββίδης
Ευχαριστίες στον Στέφανο Δαμάτο που «δανείζει» τη φωνή του στην παράσταση και τον Edgar Egian για τη διδασκαλία του χορού. Επίσης στον Δημήτρη Μαλισσόβα για την πολύτιμη βοήθειά του.