Τα βιβλία του Σαββατοκύριακου!

Αυτό το Σαββατοκύριακο, θα είναι γεμάτο ποίηση, κοινωνικοπολιτικά αφηγήματα, αστυνομικά μυθιστορήματα, δράμα, κλάμα, γέλια. Τι σας προτείνουμε εμείς, για ένα ήρεμο ή και όχι Σαββατοκύριακο:

Αλεχάντρα Πισαρνίκ – Ποιήματα (Εκδόσεις Ενύπνιο)

Η ποίηση της αργεντίνας ποιήτριας, φαντάζει η τέλεια συντροφία.

αν και είναι αργά, είναι νύχτα,
και εσύ δεν δύνασαι.

Τραγούδα σαν να μην συνέβαινε τίποτα.
Τίποτα δεν συμβαίνει.

Γωγώ Λιανού – Το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς (Εκδόσεις: red n’ noir)

Κι έκλαψα.
Για όλες τις στιγμές που είχαν πια περάσει.
Έκλαψα, γιατί είδα ότι αγαπηθήκαμε.
Ίσως, όχι βαθιά.
Αλλά αρκετά.
Ίσως, όχι για πάντα.
Αλλά για όσο έπρεπε.
Υπάρχει μια φωτογραφία, που αποδεικνύει πως εσύ κι εγώ
συνυπάρξαμε.
Κι έκλαψα πιο πολύ.
Γιατί εγώ, δεν είχα ανάγκη τη φωτογραφία για να θυμηθώ.

Δημήτρης Καρακίτσος – Ο Δον Υπαστυνόμος (Eκδόσεις Αντίποδες)

Ο Αστόλφος ξαποσταίνει κάτω από το ψιλόβροχο σε έναν πεσμένο κορμό, περιστρέφεται στις σχολικές του αναμνήσεις με κατάνυξη. Θυμάται τα ξύλα της σόμπας να τριζοβολούν. Ο δάσκαλος έβαζε φλούδες από λεμόνι στο καπάκι της. Έπειτα, και με τον αγέρα να σφυρίζει απ’ τα παράθυρα, μαθητής και δάσκαλος διάβαζαν λογοτεχνία – ο δάσκαλος καπνίζοντας, ο μαθητής απορροφώντας. Δυστυχώς τα πρωινά εκείνα τους τα χάλασε ο αναπάντεχος διορισμός του δασκάλου σε ένα βάρβαρο της Σαραγόσας χωριό. Απαρηγόρητος τότε ο Αστόλφος, νιώθοντας ότι προδόθηκε, και μάλιστα από τον μοναδικό και καλύτερό του φίλο, έσκισε τους κλασικούς, δίπλωσε σαΐτες τα ποιήματα της Σαπφούς και, απαγορεύοντας διαπαντός στον εαυτό του την καλή λογοτεχνία, στράφηκε εκδικητικά στα αστυνομικά μυθιστορήματα.

Fernando Pessoa – Περί θανάτου και άλλων μυστηρίων(Eκδόσεις Gutenberg)

Aπό την τρυφερή του ηλικία, ο Φερνάντο Πεσσόα θα έρθει αντιμέτωπος με την εμπειρία της απώλεια στις πιο οδυνηρές της εκφάνσεις και η θεματική του θανάτου θα απασχολήσει εξίσου τον ορθώνυμο συγγραφέα και τους ετερώνυμούς του: τον Αλμπέρτο Καέιρο, τον Ρικάρντο Ρέις, τον Άλβαρο ντε Κάμπος, τον Μπερνάντο Σοάρες, τον Μπαράο ντε Τέιβε.

Σ’ αυτά τα ανέκδοτα μέχρι προσφάτως διηγήματα που φέρουν την υπογραφή του Φερνάντο Πεσσόα -ορισμένα εκ των οποίων συναγωνίζονται σε λυρικότητα την ποίησή του και άλλα μαρτυρούν τις κοινωνιολογικές, ψυχολογικές και εν γένει επιστημολογικές ανησυχίες του- προαναγγέλλονται και αναπαριστώνται αυτοκτονίες, διαπράττονται φόνοι, συμβαίνουν θάνατοι αιτιολογημένοι και αναιτιολόγητοι, ενώ πάντα στο βάθος ακούγεται η απαράμιλλη φωνή του ποιητή που ορίζει:

Θάνατος είναι η στροφή του δρόμου,
Πεθαίνω είναι δεν με βλέπουν πια.

Νικόλας Άσιμος – Τα τραγούδια (Εκδόσεις των Συναδέλφων)

Συμβαίνει μερικές φορές η ζωή και το έργο ενός ανθρώπου, αντί να εγγράφεται στη γραμμική πορεία του χρόνου, να διασχίζει κάπως γρήγορα την εποχή του με την ταχύτητα και την πορεία ενός κανονιοβολισμού, σκάζοντας κάπου στο μέλλον και αφήνοντας τους σύγχρονούς του εμβρόντητους, με μόνο ίχνος του περάσματός του την οσμή και τη γεύση του μπαρουτιού. Πιστεύουμε ότι η εικόνα του κανονιοβολισμού του χρόνου αναπαριστά πιστά τον βίο του Νικόλα Άσιμου.

Είναι μεταξύ χλεύης και θαυμασμού που καθίσταται πάντο­τε ένα έργο σημαντικό. Είναι σημαντικό επειδή επιβίωσε, δηλαδή, επειδή αντιστάθηκε. Και σήμερα είναι εκείνη η στιγμή –που στον καιρό της φάνηκε τόσο μακρινή– για να περισυλλεχθούν όλα αυτά τα θραύσματα και να αποκατασταθούν μέσα στην ενότητα της ομορφιάς τους.

Μαρία Αλιόχινα-Riot days (Εκδόσεις: red n’ noir)

«Τι όνειρα έχεις, Μάσα;» με ρώτησε μια τσιγγάνα. Ήταν 19 χρονών, πολύ μεγάλη ποινή, περίπου έξι χρόνια.

«Θα ’θελα να κάνω τον γύρο του κόσμου», είπε μια κοπέλα.

«Κι εγώ θα ’θελα να πάω στη σελήνη», είπε μια άλλη.

Και η τσιγγάνα είπε: «Εγώ θέλω να βγω με αμνηστία. Θέλω να είμαι με το παιδί μου. Το θέλω πάρα πολύ».

Δεν βγήκε με αμνηστία, με αμνηστία βγήκαμε εγώ κι η Νάντια. Εγώ, η Νάντια και τρεις ακόμη άσημες κοπέλες. Πέντε άτομα στη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου.

«Θέλω να γράψω ένα βιβλίο», είπα.

«Θα είμαι στο βιβλίο;» ρώτησε η τσιγγάνα.

«Οπωσδήποτε.»

Το βιβλίο Riot Days της Μαρίας Αλιόχινα (μέλους των Pussy Riot) είναι ένα πραγματικό ντοκουμέντο για τη ζωή των κρατουμένων στις γυναικείες φυλακές της Ρωσίας. Δεν μένει όμως εκεί. Η φρίκη, ο φόβος, οι εξευτελισμοί, ο κανιβαλισμός, η συμπόνοια, η αλληλεγγύη, το πείσμα, ο αγώνας, το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα απέναντι στο άλλο, όλα συνθέτουν μια αφήγηση που προχωράει πέρα ακόμα κι απ’ αυτή την αχανή ρωσική γη.

Όσο κι αν τα πολιτικά εργαλεία που χρησιμοποιεί η συγγραφέας για να αναλύσει και να ερμηνεύσει τον ολοκληρωτισμό και τα σκοτάδια του ρωσικού κράτους τίθενται στη σφαίρα της κριτικής ‒ακόμα και της πολεμικής‒, αυτό δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία του βιβλίου. Εξάλλου τα βιβλία είναι ενδιαφέροντα όταν καταφέρνουν να ανοίγουν συζητήσεις γύρω απ’ τα περιεχόμενά τους κι όχι όταν αποσπούν βαρετές και αυτονόητες συμφωνίες.

Charles Bukowski – Ταχυδρομείο (Eκδόσεις Μεταίχμιο)

Οι περιπέτειες του γυναικά, πότη και τζογαδόρου Χένρι Τσινάσκι, του λογοτεχνικού alter ego του Τσαρλς Μπουκόβσκι, όταν πιάνει μια χαμαλοδουλειά στο ταχυδρομείο για να καταφέρει να συντηρηθεί οικονομικά. Έντονο, ασυμβίβαστο και ξεκαρδιστικό, το Ταχυδρομείο είναι ένα έργο-σταθμός της αμερικάνικης λογοτεχνίας με πωλήσεις που ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. «Άκου, μωρό μου, συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνεις ότι αυτή η δουλειά με τρελαίνει; Άκου, καλύτερα να την παρατήσω. Καλύτερα να καθόμαστε μέσα να κάνουμε έρωτα, καλύτερα να πηγαίνουμε για βόλτες και να μιλάμε. Ας πάμε στον ζωολογικό κήπο. Πάμε να δούμε τα ζώα. Ας οδηγήσουμε προς τον ωκεανό. Είναι μονάχα σαράντα πέντε λεπτά απόσταση. Ας παίξουμε παιχνίδια στα λούνα παρκ. Πάμε ιππόδρομο, πάμε στο Μουσείο της Τέχνης, πάμε σε έναν αγώνα μποξ. Ας κάνουμε φίλους. Ας το ρίξουμε στο γέλιο. Αυτή η ζωή είναι σαν τη ζωή όλων των άλλων, και μας σκοτώνει».

Έλενα Ακρίτα-Το σκισμένο τούλι (Εκδόσεις Διόπτρα)

Λάθος νύφες σε λάθος γάμο. «Σκισμένα τούλια» τις αποκαλούσε η Νένα, το πρώτο πιστολάκι του συνοικιακού κομμωτηρίου, τις γυναίκες αυτές. «Πάει, σκίστηκε κι αυτηνής το τούλι», σκεφτόταν όταν έβλεπε στον λουτήρα πελάτισσα να ξεφυλλίζει περιοδικά σιγοκλαίγοντας τον άντρα που της βγήκε σκάρτος.

Στην Αθήνα του σήμερα, πέντε γυναίκες ενώνουν τις τεθλασμένες γραμμές τους και σχηματίζουν μια ραγισμένη καρδιά. Η Νένα θα γνωρίσει τον άντρα της ζωής της τη μέρα που παντρεύεται έναν άλλον. Ο βιασμός της Μάρως οδηγεί σε μια πολύκροτη δικαστική διαμάχη που θ’ αφήσει εποχή. Η Σολφέζ και η Μιράντα θα περάσουν από φωτιά και σίδερο μέχρι να βγουν στο φως. Η Ιοκάστη στα χρόνια της δύσης της θα ζήσει έναν εφηβικά παράφορο έρωτα.
Πέντε γυναίκες προχωρούν πιασμένες χέρι χέρι αδιαφορώντας για ηλικίες, τάξεις και γενιές. Πέντε γυναίκες πετάνε τα σκισμένα τούλια από πάνω τους και διεκδικούν τη ζωή τους από την αρχή. Πέντε γυναίκες μέσα από την αγάπη, τη βία, το γέλιο και το δάκρυ αγωνίζονται για το δικό τους «μαζί».

Σε μια εποχή που τα ανθρώπινα δικαιώματα πνίγονται στις κραυγές των αρνητών τους, η Έλενα Ακρίτα με χιούμορ και συγκίνηση αφηγείται μια δυνατή ιστορία, ενώ η πένα της γίνεται αγωγός για να ακουστεί η κρυφή φωνή που ξεκινάει από μέσα μας.