Η Ναυτιλιακή Λέσχη Πειραιά παρουσιάζει την έκθεση της ζωγράφου και γλύπτριας Εύας Διβάρη, με τίτλο Τα χρώματα της θάλασσας.
Ένα μεγάλο κομμάτι της εικαστικής δουλειάς της Ζωγράφου και Γλύπτριας Εύας Διβάρη είναι η Θάλασσα και ότι την αφορά. Τα βαπόρια και οι άνθρωποί τους, μέσα κι έξω από αυτά. Τα ιστιοπλοϊκά σκάφη, οι Ιστιοπλόοι και οι αγώνες τους, οι Surfers, οι γλάροι, τα ναυπηγεία, οι μηχανές, τα Λιμάνια, οι ακτές, οι ναυτεργάτες, οι λουόμενοι. «…βουτάω το πινέλο στη φυσική μπογιά κι απλώνω στον καμβά το Ναυπηγείο.» λέει στο τέλος του ομώνυμου ποιήματος της.
Γνωστή στους Ναυτιλιακούς κύκλους για τα θέματα της, παρουσίασε δουλειά της πριν από 13 χρόνια στην Ναυτιλιακή Λέσχη το 2001. Επίσης στα Ποσειδώνια το 2010 και το 2012 παρουσίασε με μεγάλη επιτυχία τις Εικαστικές της εγκαταστάσεις Art Installations, “Shipyard” και “Οn the dock”. Τα έργα που παρουσιάζει αυτή τη φορά, είναι από διάφορες ενότητες με θέμα τη θάλασσα και τα βαπόρια. “ Shipyard” που πρωτοπαρουσιάστηκε στην Gallery Selini στην Κηφισιά το 2002, “Shipyard in Black” που είχε ζωγραφιστεί σ’ ένα τεράστιο καμβά 25 μέτρων περίπου και δυόμισι ύψος, κάνοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα πορεία από το 2004 στην Gallery Stavlos, για να τεμαχιστεί αργότερα σε επί μέρους έργα και να παρουσιαστεί ποικιλότροπα σε διάφορους χώρους μέχρι σήμερα, “Λιμάνια” στο Βόλο, “Graze for Grandeur” το 2008 στη Gallery Enigma Κηφισιά, “Αντανακλάσεις”, “Με ένα Χρώμα”. Ανάμεσα τους και το έργο που βραβεύτηκε πέρυσι στην Ιαπωνία, καθώς και δύο έργα από τα πρώτα της νεανικά ταξίδια με εμπορικά πλοία, το 1978.
Για το έργο της “ΕΝ ΠΛΩ” 120×100, λάδι σε μουσαμά, η Εύα Διβάρη αναφέρει: «Το έργο αυτό σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας μου ενότητας με θέμα τα εμπορικά κυρίως βαπόρια, που το έχω επεξεργαστεί ποικιλοτρόπως στο παρελθόν. Είναι αποτέλεσμα μιας έρευνας γύρω απ’ το χρώμα και το υλικό. Αναφορά έχει στις εικόνες και κυρίως στις αισθήσεις μου από τα ταξίδια της Ζωής μου επί σειρά ετών μέσα στη θάλασσα. Είναι μια εμμονή, ένας αγώνας, μια άσκηση, ένας ακροβατισμός θα έλεγα, να προσπαθώ να αποδώσω όλη αυτή τη δύναμη, την κινητικότητα, το μέγεθος, τη δράση, τη Μεγαλοσύνη που ένοιωσα στα τρίσβαθα του είναι μου, στον καμβά, με ένα μόνο χρώμα. Πειραματίζομαι με διάφορες τεχνικές, για να δώσω όλη την γκάμα των διαβαθμίσεων, των όγκων, της κίνησης, στην ουσία φτιάχνοντας τα βαπόρια μου και τη θάλασσα κόκκινα, ή πράσινα, κίτρινα ή μπλε.. Εγώ τη θάλασσα την είδα μέσα από τις διαθέσεις της. Η θάλασσα δεν είναι μόνο μπλε, γαλάζια, γκρίζα. Στο «…περί θαλάσσης » της, η Εύα Διβάρη, μεταξύ άλλων γράφει. Είδα τη θάλασσα κίτρινη και μαβιά, στο βάθος εμείς να μας καταπίνει, σε ακτίνα του κυκλώνα τρομερή, μηδαμινοί κι ασήμαντοι. Και το ’νοιωσα στα βάθη της ψυχής μου, πως χάνομαι στην απεραντοσύνη. Την είδα ροζ και απαλή, βελούδινη, διάφανη μελένια. Είδα το πλαγκτόν να χύνετε ασήμι πηχτό, κάτω από του φεγγαριού το φως να πρασινίζει». Να γιατί ο τίτλος ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ.
