Αλμπέρ Καμύ

Αλμπέρ Καμύ:

Βιβλία, αποφθέγματα, βιογραφία, νέα και άρθρα για τον Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus)

Ο Αλμπέρ Καμύ (7 Νοεμβρίου 1913 – 4 Ιανουαρίου 1960) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, συγγραφέας και δημοσιογράφος, ένας από τους πιο δημοφιλείς του 20ου αιώνα, και ένας από τους ιδρυτές του παραλογισμού. Στα έργα του περιλαμβάνονται μυθιστορήματα, δοκίμια, θεατρικά έργα και μεταφράσεις.

Γεννήθηκε στο Μοντοβί της Αλγερίας και το 1914 μετά τον θάνατο του πατέρα του εγκαθίσταται στο Αλγέρι.

Ήταν στο γυμνάσιο που ο Καμύ έγινε μανιώδης αναγνώστης (διαβάζοντας τους Αντρέ Ζιντ, Μαρσέλ Προυστ και Πολ Βερλαίν μεταξύ άλλων), έμαθε λατινικά και αγγλικά και ανέπτυξε ένα δια βίου ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία, την τέχνη, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Επίσης του άρεσε ο αθλητισμός, ειδικά το ποδόσφαιρο. Αυτή τη περίοδο ο Καμύ υπέστη την πρώτη του σοβαρή κρίση φυματίωσης.

Μετά το απολυτήριο λυκείου παίρνει πτυχίο ανωτάτων σπουδών στη φιλολογία, της Φιλοσοφικής Σχολής και το 1933, ο Καμύ εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο στο Αλγέρι για να συνεχίσει το πτυχίο του, με ειδίκευση στη φιλοσοφία και την απόκτηση πιστοποιητικών κοινωνιολογίας και ψυχολογίας. Παίρνει το πτυχίο του το 1935 αφού ολοκλήρωσε τη διατριβή του, μια μελέτη της επιρροής του Πλωτίνου και του νεοπλατωνισμού στις σκέψεις και τα γραπτά του Αγίου Αυγουστίνου.

Κατά την διάρκεια των ακαδημαϊκών του χρόνων είχε αξιοσημείωτες επιρροές όχι μόνο από μεγάλους φιλοσόφους (Άρτουρ Σοπενχάουερ, Φρίντριχ Νίτσε, Ρενέ Ντεκάρτ, Μπαρούχ Σπινόζα, Ανρί Μπεργκσόν) αλλά εξίσου και από συγγραφείς όπως οι Σταντάλ, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Χέρμαν Μέλβιλ, Φραντς Κάφκα κ.ά.

Το 1935, ξεκινά να γράφει τη συλλογή δοκιμίων “Απ΄την καλή και απ΄την ανάποδη”, που θα εκδοθεί δύο χρόνια αργότερα. Συν ιδρύει το 1936 το “Θέατρο της Εργασίας” στο Αλγέρι, το οποίο υπηρετεί ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος και που ένα χρόνο αργότερα μετονομάζεται σε “Θέατρο της Ομάδας”.

Εγκαθίσταται το 1942 στο Παρίσι, συμμετέχει ενεργά στην αντίσταση και ένα χρόνο αργότερα άρχισε να εργάζεται στην παράνομη αντιναζιστική εφημερίδα “Μάχη”.

Κατά την περίοδο της Κατοχής, συνδέεται με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ και την Σιμόν ντε Μποβουάρ με τους οποίους μοιράζεται τις ίδιες φιλοσοφικές ανησυχίες πάνω στον υπαρξισμό, αλλά αργότερα παίρνει αποστάσεις.

Το 1942 θα δημοσιεύσει το μυθιστόρημα “Ο Ξένος” και το δοκίμιο “Ο μύθος του Σίσυφου” και θα αναπτύξει τις φιλοσοφικές του θέσεις. Σύμφωνα με τη δική του άποψη περί ταξινόμησης του έργου του, αυτά τα έργα υπάγονται στον «κύκλο του παραλόγου» ο οποίος θα συμπληρωθεί αργότερα με τα θεατρικά έργα “Η παρεξήγηση” (1944) και “Καλιγούλας” (είχε γραφτεί το 1938 αλλά ανέβηκε το 1945).

Συνεχίζει το λογοτεχνικό έργο με την παραγωγή του «κύκλου της εξέγερσης», που περιλαμβάνει ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του, που είναι “Η Πανούκλα” (1947) αλλά και άλλα έργα, λιγότερο δημοφιλή: “Κατάσταση πολιορκίας” (1948) και “Οι δίκαιοι” (1949).

Το 1951 δημοσίευσε το “Ο επαναστατημένος άνθρωπος”, έναν προβληματισμό σχετικά με τη φύση της ελευθερίας και της εξέγερσης και μια φιλοσοφική κριτική της επαναστατικής βίας. Αυτό το ισχυρό και αμφιλεγόμενο έργο, οδήγησε τελικά σε διαμάχη με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ.

Δημοσίευσε το σύντομο μυθιστόρημα “Η Πτώση” (1956), το οποίο δυστυχώς θα ήταν το τελευταίο από τα μεγάλα έργα του και το οποίο, κατά τη γνώμη ορισμένων κριτικών, είναι το πιο κομψό και πιο υποτιμημένο από όλα τα βιβλία του.

Το 1957 τιμάται με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του και τρία χρόνια αργότερα πέθανε τραγικά σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ενώ ήταν επιβάτης σε όχημα που οδηγούσε ο φίλος και εκδότης του Μισέλ Γκαλιμάρ, ο οποίος υπέστη επίσης θανατηφόρους τραυματισμούς.