Άντι Γουόρχολ

Άντι Γουόρχολ:

Ειδήσεις, νέα, άρθρα, εκθέσεις, έργα, βιογραφία για τον Άντι Γουόρχολ (Andy Warhol)

O Άντι Γουόρχολ (6 Αυγούστου 1928 — 22 Φεβρουαρίου 1987) ήταν Αμερικανός πολυσχιδής καλλιτέχνης, ζωγράφος, γλύπτης, κινηματογραφιστής, συγγραφέας και συλλέκτης, πρωτοπόρος του κινήματος της ποπ αρτ.

Γεννήθηκε στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια και την περίοδο 1945-9 σπούδασε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Κάρνεγκι. Eγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε αρχικά σαν σχεδιαστής παπουτσιών και στη συνέχεια σε περιοδικά σαν εικονογράφος.

Το 1952 έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση στη γκαλερί Hugo, με δεκαπέντε σχέδια βασισμένα στα γραπτά του Τρούμαν Καπότε. Παρουσίασε το 1956 μια έκθεση στην γκαλερί Bodley με τίτλο “Studies for a Boy Book” που περιελάμβανε σχέδια από πορτρέτα νεαρών ανδρών και ερωτικές απεικονίσεις ανδρικών γυμνών.

Έστρεψε την προσοχή του στο κίνημα της Ποπ Αρτ και το 1961 δημιούργησε τους πρώτους πίνακες του, οι οποίοι βασίστηκαν σε κόμικς και διαφημίσεις. Ένα χρόνο αργότερα δημιούργησε το έργο “Green Coca-Cola Bottles” που θεωρείται ως ένα από τα σημαντικά του και αντιπροσωπευτικό του κινήματος.

Ξεκίνησε το 1962 μια μεγάλη σειρά πορτρέτων διασημοτήτων, με τους Μέριλιν Μονρόε, Έλβις Πρίσλεϊ, Μάρλον Μπράντο και Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Την ίδια χρονιά έφτιαξε τη σειρά “Campbell’s Soup Cans” και την παρουσίασε στην πρώτη του ατομική έκθεση Ποπ Αρτ στη γκαλερί Ferus στο Λος Άντζελες.

Το 1963 ξεκίνησε τη σειρά ζωγραφικής “Death and Disaster” που χρησιμοποίησε ως αρχικό υλικό εικόνες από περιοδικά και εφημερίδες, καθώς και φωτογραφίες αυτοκτονιών και ατυχημάτων. Την ίδια χρονιά άρχισε να κατασκευάζει γλυπτά κουτιών και δημιούργησε εκατοντάδες αντίγραφα μεγάλων κουτιών προϊόντων σούπερ μάρκετ, συμπεριλαμβανομένων των Brillo Boxes, Heinz Boxes, Del Monte Boxes κ.ά. Τα Brillo Boxes εκτέθηκαν για πρώτη φορά το 1964 στη γκαλερί Stable στη Νέα Υόρκη.

Παρήγαγε μια σειρά ταινιών, ξεκινώντας με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία “Sleep” (1963) και συνέχισε με το πρωτοποριακό σιωπηλό φιλμ “Empire” (1964) και την πιο εμπορικά επιτυχημένη ταινία του “The Chelsea Girls” (1966).

Το 1964, μετέφερε το στούντιο του σε μια μεγάλη σοφίτα στην 231 East 47th Street στο κέντρο του Μανχάταν που έγινε γνωστό ως Factory. Ήταν ένας δημιουργικός κόμβος που έγινε στέκι για καλλιτέχνες, μουσικούς και συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένων των Λου Ριντ, Μπομπ Ντίλαν, Τρούμαν Καπότε, Ντέιβιντ Μπόουι κ.ά.

Επεκτάθηκε στην τέχνη του θεάματος το 1966 και δημιούργησε την παράσταση πολυμέσων “Exploding Plastic Inevitable”, με τους The Velvet Underground και την Nico. Ήταν ο παραγωγός στο άλμπουμ “The Velvet Underground & Nico” και σχεδίασε το εξώφυλλο του με την θρυλική “μπανάνα”.

Στις 3 Ιουνίου 1968, η Βαλερί Σολάνας, συγγραφέας που είχε εμφανιστεί σε ταινίες του, μπήκε στο στούντιο και τον πυροβόλησε. Ο Γουόρχολ σημαδεύτηκε σωματικά και συναισθηματικά από τους σχεδόν θανατηφόρους πυροβολισμούς.

Το 1969, συν ίδρυσε το Interview, ένα περιοδικό αφιερωμένο στις ταινίες, τη μόδα και τη λαϊκή κουλτούρα. Την περίοδο 1972-1973 δημιούργησε μια σειρά 119 πορτρέτων του Μάο Τσετούνγκ.

Ήταν τακτικός θαμώνας στο Studio 54, τη ντίσκο της Νέας Υόρκης, μαζί με διασημότητες όπως οι Γούντι Άλεν, Σαλβαδόρ Νταλί, Τζακ Νίκολσον, Σερ, Φρέντι Μέρκιουρι, Γκρέις Τζόουνς, Φέι Ντάναγουεϊ, Φρανκ Σινάτρα, Λάιζα Μινέλι, Αλ Πατσίνο, Τίνα Τέρνερ, Μπιάνκα Τζάγκερ κ.ά.

Την δεκαετία του 1980 συνεργάστηκε με νέους καλλιτέχνες όπως οι Ζαν Μισέλ Μπασκιά, Φραντσέσκο Κλεμέντε και Κιθ Χάρινγκ.

Σχεδίασε πολλά εξώφυλλα άλμπουμ για διάφορους καλλιτέχνες όπως το εξώφυλλο για τα άλμπουμ των Rolling Stones “Sticky Fingers” (1971) και “Love You Live” (1977), και τα άλμπουμ του Τζον Κέιλ “The Academy in Peril” (1972) και “Honi Soit”(1981). Το πορτρέτο του Τζον Λένον χρησιμοποιήθηκε για εξώφυλλο στο άλμπουμ “Menlove Ave”(1986). Ένα από τα τελευταία του έργα ήταν ένα πορτρέτο της Αρίθα Φράνκλιν για το εξώφυλλο του άλμπουμ της “Aretha”(1986).

Ο Γουόρχολ έκανε περίπου 600 ταινίες και σχεδόν 2500 βίντεο. Μεταξύ αυτών είναι και οι 500 ταινίες των 4 λεπτών, οι οποίες εμφανίζουν απεριόριστα πορτρέτα φίλων, συνεργατών και επισκεπτών στο Factory.

Το 1984 ο συλλέκτης και γκαλερίστας Αλέξανδρος Ιόλας του ανέθεσε να δημιουργήσει ένα έργο βασισμένο στο “Ο Τελευταίος Δείπνος” του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Αυτή η ανάθεση είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία εκατό περίπου παραλλαγών του έργου. Η έκθεση έγινε τον Ιανουάριο του 1987 και ήταν η τελευταία, τόσο για τον καλλιτέχνη όσο και για τον γκαλερίστα.