Φρίντριχ Νίτσε

Φρίντριχ Νίτσε:

Βιβλία, φιλοσοφία, ηθική, υπαρξισμός, βιογραφία, έργα και αποφθέγματα για τον Φρίντριχ Νίτσε (Friedrich Nietzsche)

Ο Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε (15 Οκτωβρίου 1844 – 25 Αυγούστου 1900) ήταν Γερμανός φιλόσοφος και δοκιμιογράφος.

Τα γραπτά του για την αλήθεια, την ηθική, τη γλώσσα, την αισθητική, την πολιτιστική θεωρία, την ιστορία, τον μηδενισμό, τη δύναμη, τη συνείδηση και το νόημα της ύπαρξης έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή στη δυτική φιλοσοφία.

Γεννήθηκε στο Ρέκεν κοντά στην Λειψία. Αφού τελείωσε τις σχολικές του υποχρεώσεις, φοίτησε στην Ανθρωπιστική Σχολή της Πφόρτα, όπου έλαβε γνώσεις στην ποίηση και στην μουσική σύνθεση. Εν συνεχεία, το 1864, εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο της Βόννης και διδάσκεται κλασική φιλολογία και θεολογία. Θα ολοκληρώσει στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας και στη συνέχεια εξασφαλίζει την έδρα του καθηγητή φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας σε ηλικία 24 ετών.

Εκείνη την εποχή ήρθε σε επαφή με το έργο του Ντάβιντ Στράους καθώς επίσης γνώρισε και το έργο των φιλοσόφων Άρτουρ Σοπενχάουερ και Φρίντριχ Άλμπερτ Λάνγκε.

Το 1867 κατατάχθηκε στο πυροβολικό σώμα του Νάουμπουργκ, αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός έθεσε τέλος στη στρατιωτική του σταδιοδρομία. Επέστρεψε στο πανεπιστήμιο της Λειψίας και την ίδια εποχή συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Ρίχαρντ Βάγκνερ, γνωριμία που διατηρήθηκε τα επόμενα χρόνια και τον επηρέασε σημαντικά.

Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού πολέμου (1870-71) υπηρέτησε εθελοντικά στο πλευρό της Πρωσίας, ως βοηθός νοσοκόμος και ήρθε σε επαφή με τη σκληρότητα του πολέμου, ενώ προσβλήθηκε και από αρκετές ασθένειες, οι οποίες επιβάρυναν ακόμα περισσότερο την ανέκαθεν ασθενική του υγεία.

Μετά την επιστροφή του στη Βασιλεία εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο “Η Γέννηση της Τραγωδίας” (1872). Κατά την παραμονή του στην Ελβετία μέχρι το 1879, ο Νίτσε επισκεπτόταν συχνά τον Βάγκνερ στο Μπαϊρόιτ όπου διέμενε. Την περίοδο 1873-1876, ολοκλήρωσε μία σειρά τεσσάρων δοκιμίων που εκδόθηκαν αργότερα σε μία συλλογή με τον γενικό τίτλο “Ανεπίκαιροι στοχασμοί”. Τα δοκίμια αυτά πραγματεύονταν γενικότερα τον σύγχρονο γερμανικό πολιτισμό.

Μετά την απογοητευτική παραγωγή του φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ το 1876, όπου παρουσιάστηκε το “Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν” του Βάγκνερ, άρχισε να έρχεται ρήξη στη σχέση τους. Κατά την τελευταία περίοδο της πανεπιστημιακής του σταδιοδρομίας, ολοκλήρωσε το βιβλίο με τίτλο “Ανθρώπινο, υπερβολικά ανθρώπινο” (1878), έργο που επισημοποιησε τη ρήξη αυτή σηματοδοτώντας συγχρόνως μία μεταστροφή και διαφοροποίηση των φιλοσοφικών του ιδεών. Ένα χρόνο αργότερα λόγω προβλημάτων υγείας παραιτήθηκε από το πανεπιστήμιο.

Απελευθερωμένος από τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις, πέρασε τα επόμενα χρόνια ταξιδεύοντας συχνά σε πόλεις της Ελβετίας, της Γερμανίας ,της Ιταλίας, της Γαλλίας και αναζητώντας κάθε φορά ένα αναζωογονητικό κλίμα που θα βοηθούσε να βελτιωθεί η υγεία του.

Η περίοδος αυτή υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγική και στο διάστημα αυτό ολοκλήρωσε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, όπως η “Αυγή” (1881), η “Χαρούμενη επιστήμη” (1882), “Τάδε έφη Ζαρατούστρα”(1883-85), “Πέρα από το καλό και το κακό” (1886) και “Η γενεαλογία της Ηθικής” (1887). Τα τελευταία δημιουργικά του χρόνια συνέπεσαν με την ολοκλήρωση και έκδοση των έργων “Το λυκόφως των ειδώλων” (1888), “Αντίχριστος” (1888), “Ίδε ο άνθρωπος”(1888), “Νίτσε εναντίον Βάγκνερ” (1888) και το ανολοκλήρωτο “Θέληση για δύναμη” (1883-1888)

Έχει επηρεάσει το έργο φιλοσόφων όπως οι Καρλ Γιάσπερς, Μάρτιν Χάιντεγκερ, Ζακ Ντεριντά και Μισέλ Φουκώ. Επίσης βαθιά ήταν η επίδραση που άσκησε στους ψυχολόγους Άλφρεντ Άντλερ, Καρλ Γιουνγκ και Ζίγκμουντ Φρόυντ.

Πολλοί συγγραφείς εμπνεύστηκαν από το έργο του ή έγραψαν γι΄αυτόν όπως οι Τόμας Μαν, Αλμπέρ Καμύ, Έρμαν Έσσε, Αντρέ Μαλρώ, Νίκος Καζαντζάκης, Αντρέ Ζιντ, όπως επίσης, και οι Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, Ράινερ Μαρία Ρίλκε κ.ά.