Σίγκμουντ Φρόυντ

Σίγκμουντ Φρόυντ:

Βιβλία, θεωρία, αποφθέγματα, ψυχανάλυση, ζωή, άρθρα και όλα τα νέα για τον Σίγκμουντ Φρόυντ (Sigmund Freud)

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ, (6 Μαΐου 1856 – 23 Σεπτεμβρίου 1939) ήταν Αυστριακός ιατρός, φυσιολόγος, ψυχίατρος και θεμελιωτής της ψυχανάλυσης.

Αναγνωρίζεται ως ένας από τους πλέον βαθυστόχαστους αναλυτές του 20ού αιώνα που μελέτησε και προσδιόρισε έννοιες όπως το ασυνείδητο, την απώθηση, την ερμηνεία των ονείρων και την παιδική σεξουαλικότητα.

Οι επιστημονικές θεωρίες του και οι τεχνικές θεραπείας που ανέπτυξε θεωρήθηκαν ιδιαίτερα καινοτόμες και αποτέλεσαν αντικείμενα έντονης αμφισβήτησης όταν παρουσιάστηκαν. Ωστόσο και σήμερα συνεχίζουν να εγείρουν έντονο προβληματισμό και αντιπαραθέσεις.

Η επίδρασή του δεν περιορίστηκε μόνο στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, αλλά ταυτόχρονα απλώθηκε σε πολλούς τομείς της επιστήμης (ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, φιλοσοφία) και της τέχνης.

Στα νεανικά του χρόνια ήρθε σε επαφή με τα έργα των Άρθουρ Σοπενχάουερ και Φρίντριχ Νίτσε, αλλά δεν είχαν άμεση επίδραση στη δική του θεωρία.

Μελέτησε και ανέλυσε έργα των Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Χένρικ Ίψεν και Στέφαν Τσβάιχ μεταξύ άλλων, ενώ θα σχολιάσει και την εξέλιξη του θεάτρου από την αρχαία τραγωδία στο σύγχρονο ψυχολογικό δράμα.

Γεννήθηκε στο Φράιμπεργκ της Μοραβίας (σημερινό Πρίμπορ της Τσεχίας), που αποτελούσε την εποχή εκείνη τμήμα της Αυστρίας. Την εκπαίδευσή του ανέλαβαν αρχικά οι γονείς του, πριν σταλεί σε ένα ιδιωτικό σχολείο. Σε ηλικία εννέα ετών πέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις του γυμνασίου Sperl , όπου ξεχώρισε για τις επιδόσεις του. Διέθετε κλίση στις γλώσσες και μεγάλη ευχέρεια στα Λατινικά, τα Αρχαία Ελληνικά, τα Ισπανικά, τα Ιταλικά, τα Γαλλικά και τα Αγγλικά.

Το φθινόπωρο του 1873 ξεκίνησε σπουδές ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Πέρα από τα καθιερωμένα μαθήματα που απαιτούνταν, παρακολούθησε επίσης διαλέξεις στη φιλοσοφία. Το 1876 έγινε δεκτός στο Ινστιτούτο Φυσιολογίας του Ερνστ φον Μπρύκε, όπου εργάστηκε ως ερευνητής φοιτητής.

Από το 1882 εργάστηκε γιατρός στο Γενικό Νοσοκομείο της Βιέννης και εντάχθηκε σε τμήματα χειρουργικής, παθολογίας και ψυχιατρικής.

Με βάση την προσωπική του εμπειρία πάνω στη χρήση της, αλλά και δοκιμές που πραγματοποίησε, ολοκλήρωσε μία μελέτη με τίτλο “Περί κοκαϊνης” (1885) και το ίδιο έτος διορίστηκε στο πανεπιστήμιο της Βιέννης, στο τμήμα Νευροπαθολογιας.

Παντρεύτηκε την Μάρθα Μπέρναϋς το 1886 με την οποία απέκτησε έξι παιδιά, ένα από τα οποία, η Άννα Φρόυντ έγινε διάσημη ψυχαναλύτρια.

Από τον Δεκέμβριο του 1887 στράφηκε στην μέθοδο της ύπνωσης και την ίδια περίοδο γνωρίστηκε και απέκτησε φιλία με τον διακεκριμένο γιατρό Γιόζεφ Μπρόιερ, όπου μαζί δημοσίευσαν το “Μελέτες για την Υστερία” (1895), έργο από το οποίο θεωρείται πως αναδύθηκε η Ψυχανάλυση.

H επόμενη περίοδος υπήρξε εν γένει μία από τις δημιουργικότερες φάσεις στη ζωή του, κατά την οποία διαμόρφωσε αρκετές από τις καινοτόμες θεωρίες του. Ιδιαίτερης αξίας θεωρείται η ανακάλυψη του οιδιπόδειου συμπλέγματος, το οποίο υποδηλώνει την αγάπη κάθε παιδιού για τον ένα γονιό και τη ζηλότυπη εχθρότητα προς τον άλλο. Εκδόθηκε ένα από τα σημαντικότερα έργα του το “Η Ερμηνεία των Ονείρων” (1899) με βασικό θέμα τη διερεύνηση του ονείρου ως εκπλήρωση μιας επιθυμίας. Ακολούθησε ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του, “Για την ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής” (1904) καθώς και το “Τρία δοκίμια για την θεωρία της σεξουαλικότητας” (1905).

Πραγματοποιήθηκε στο Σάλτσμπουργκ τον Απρίλιο του 1908 μία διεθνής συνάντηση, ένα ιδιότυπο συνέδριο που ονομάστηκε “Συνάντηση για την Φροϋδική Ψυχολογία”, στο οποίο συμμετείχαν σύνεδροι που ασκούσαν ή άσκησαν αργότερα την ψυχανάλυση. Η συνάντηση αυτή θεωρείται μία από τις πρώτες δημόσιες αναγνωρίσεις του έργου του. Μεταξύ των ομιλητών ήταν ο Σίγκμουντ Φρόυντ, ο Καρλ Γιουνγκ, ο Έρνεστ Τζόουνς και ο Άλφρεντ Άντλερ.

Το ξέσπασμα του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου προκάλεσε τη διάλυση της ομάδας των συνεργατών του, διακόπτοντας παράλληλα την επαφή του με ψυχαναλυτές του εξωτερικού. Δημοσίευσε το πρώτο μέρος από τις “Παραδόσεις εισαγωγής στην ψυχανάλυση” (1915) και ολοκλήρωσε τη συγγραφή του βιβλίου “Πέραν της αρχής της ηδονής” (1920), στο οποίο εξέφραζε τη σχέση της ζωής με το θάνατο.

Αποκορύφωμα της δημιουργικής περιόδου του, υπήρξε το βιβλίο “Το Εγώ και το Αυτό”(1923).

Τα επόμενα χρόνια, το συγγραφικό του έργο περιορίστηκε. Έγραψε το δοκίμιο με τίτλο “Ο Ντοστογιέφσκι και η πατροκτονία” (1927) και εκδόθηκε το βιβλίο “Ο πολιτισμός ως πηγή δυστυχίας” (1930).

Λίγο καιρό μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, άρχισε να επεξεργάζεται τις ιδέες του γύρω από την εφαρμογή της ψυχανάλυσης στην ιστορία του εβραϊκού λαού και οι οποίες καταγράφονται στο βιβλίο του “Ο άνθρωπος Μωυσής και η μονοθεϊστική θρησκεία” (1939)

Όταν έγινε η ναζιστική εισβολή στην Αυστρία το 1938 εγκατέλειψε την Βιέννη και εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο όπου ένα χρόνο αργότερα απεβίωσε.

Με το έργο του επηρέασε σημαντικές προσωπικότητες όπως οι Έριχ Φρομ, Ζαν Πολ Σαρτρ, Βίλχελμ Ράιχ, Χέρμπερτ Μαρκούζε, Μισέλ Φουκώ, Ζακ Ντεριντά, Ζακ Λακάν, καθώς επίσης και τον υπερρεαλιστή ζωγράφο Σαλβαδόρ Νταλί κ.ά.