Τόμας Μπέρνχαρντ

Τόμας Μπέρνχαρντ:

Βιβλία, θεατρικά έργα, ποιήματα, βιογραφία, μυθιστορήματα, άρθρα, νέα και όλες οι ειδήσεις για τον Τόμας Μπέρνχαρντ (Thomas Bernhard)

Ο Τόμας Μπέρνχαρντ (9 Φεβρουαρίου 1931- 12 Φεβρουαρίου 1989) ήταν Αυστριακός συγγραφέας, ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς λογοτέχνες στο γερμανόφωνο χώρο.

Γεννήθηκε στο Χέερλεν της Ολλανδίας και σε ηλικία δύο ετών γύρισε στην Αυστρία. Την ανατροφή του θα αναλάβει ο παππούς του, ο αναρχικός συγγραφέας Γιοχάνες Φροϊμπίχλερ, στον οποίο χρωστά τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του και την αγάπη του για τη λογοτεχνία.

Σε ηλικία 16 ετών εγκαταλείπει με δική του πρωτοβουλία το σχολείο, πιάνει δουλειά σε μπακάλικο στην πιο κακόφημη συνοικία του Σάλτσμπουργκ και εκεί θα διασταυρωθεί μ’ έναν κόσμο που θα τον επηρεάσει βαθύτατα.

Νοσεί το 1949 από βαριά πλευρίτιδα και φυματίωση. Θα περάσει τα επόμενα δύο χρόνια σε νοσοκομεία και σανατόρια ενώ την ίδια εποχή πεθαίνει ο παππούς του και η μητέρα του. Την περίοδο 1951-1957 σπουδάζει μουσική και υποκριτική στο Σάλτσμπουργκ. Θα αρχίσει να δημοσιεύει από το 1953 ποιητικές συλλογές, ενώ θα γράψει θεατρικά μονόπρακτα και λιμπρέτα για όπερα. Ο ίδιος όμως αναγνωρίζει ως έργο του μόνο ό,τι γράφτηκε μετά το 1963, χρονιά έκδοσης του πρώτου του μυθιστορήματος “Παγωνιά”.

Παρουσιάζει το δεύτερο μυθιστόρημα “Διατάραξη” (1967) και την ίδια χρονιά εξέδωσε και μια συλλογή επτά διηγημάτων με τίτλο “Πρόζα”. Γράφει το πρώτο θεατρικό του έργο “Μια γιορτή για τον Μπόρις” (1970), το μυθιστόρημα “Το Ασβεστοκάμινο” (1970) και στη συνέχεια τα θεατρικά “Ο Αδαής και ο Τρελός” (1972), “Η συντροφιά των κυνηγών” (1974), “Η δύναμη της συνήθειας” (1974), “Ο Πρόεδρος” (1975) και το μυθιστόρημα “Διόρθωση” (1975).

Στο αριστουργηματικό πεζογράφημα του “Αυτοβιογραφία” που έγραψε την περίοδο 1975-1982 και αποτελείται από πέντε έργα (Η αιτία, Το υπόγειο, Η ανάσα, Το κρύο, Ένα παιδί), αναφέρει ότι θεμελιώδες κείμενο για τον ίδιο ήταν “Οι Δαιμονισμένοι” του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.

Εξέδωσε τα θεατρικά έργα “Οι διάσημοι” (1976), “Μινέτι” (1977), “Ιμμάνουελ Καντ” (1978), “Ο αναμορφωτής του κόσμου” (1979), “Πριν την αποχώρηση” (1979), “Πάνω απ΄όλες τις κορυφές βασιλεύει ησυχία” (1981) και “Στον προορισμό” (1981).

Δημοσιεύει τα μυθιστορήματα “Μπετόν” (1982), και “Ο Αποτυχημένος” (1983) και στη συνέχεια γράφει τα θεατρικά έργα “Τα φαινόμενα απατούν” (1983), “Ο θεατροποιός” (1984) και “Ρίττερ, Ντένε, Φος” (1984) το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα σε μια εξαιρετική παράσταση το 1991 στο θέατρο Νέα Σκηνή σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή και εκτός από τον ίδιο πρωταγωνιστούσαν η Λυδία Κονιόρδου και η Όλια Λαζαρίδου.

Γράφει τα μυθιστορήματα “Ξύλευση. Ένας ερεθισμός” (1984) και “Παλιοί Δάσκαλοι. Κωμωδία” (1985), ένα ημι-αυτοβιογραφικό πεζό με τίτλο “Αφανισμός. Μια κατάρρευση” (1986) και τα θεατρικά “Απλώς περίπλοκα” (1986) και “Ελισάβετ ΙΙ” (1987).

Ανέβασε το 1988 στο Μπουργκτεατερ της Βιέννης, το έργο “Πλατεία Ηρώων” σε σκηνοθεσία Κλάους Πέιμαν (Claus Peymann) που ξεσήκωσε πολιτική θύελλα. Η πρεμιέρα έλαβε χώρα κάτω από ισχυρή αστυνομική προστασία, ενώ οι συντελεστές της παράστασης αποθεώθηκαν από το κοινό. Για πρώτη φορά ο Μπέρνχαρντ ανέβηκε στη σκηνή, δίπλα στον Πέιμαν. Ήταν η τελευταία δημόσια εμφάνισή του.

Τρεις μήνες αργότερα έφυγε από τη ζωή, έχοντας με τη διαθήκη του απαγορεύσει να ανεβαίνουν τα έργα του εντός του αυστριακού εδάφους. Η επιθυμία του δεν έγινε σεβαστή και δέκα χρόνια αργότερα ο ετεροθαλής αδελφός του και διαχειριστής της διαθήκης του ήρε τον όρο αυτόν.