Ο Σέρτζιο Καστελίτο (Don’t Move/ Non Ti Muovere) σκηνοθετεί για δεύτερη φορά την Πενέλοπε Κρουζ μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη το ομότιτλο μυθιστόρημα της συζύγου του (Μάργκαρετ Ματσαντίνι), «Γεννημένοι Ξανά».
Από την Ελένη Φιλίππου
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αυτή τη φορά, ο Καστελίτο θέλει την Κρουζ να παλεύει με το θέμα της μητρότητας, υπό το φως ενός μοναδικού έρωτα και, υπό τη σκιά του εμφυλίου στο Σεράγεβο.
Η Τζέμμα (Πενέλοπε Κρουζ) επιστρέφει στο μεταπολεμικό Σεράγεβο 16 χρόνια μετά την γέννηση του γιου της, Πιέτρο (Πιέτρο Καστελίτο) με αφορμή την φωτογραφική έκθεση του αποθανόντος συζύγου και πατερά του παιδιού της, Ντιέγκο (Εμίλ Χιρς). Το ταξίδι θα μετατραπεί σε ένα οδοιπορικό (ιστορικής/προσωπικής) μνήμης, όπου συναντήσεις με πρόσωπα από το παρελθόν θα αποκαλύψουν μια άλλη εκδοχή της ιστορίας, την οποία η Τζέμμα αγνοούσε.
Ο Καστελίτο αναλαμβάνει στους «Γεννημένους Ξανά» να φέρει στο προσκήνιο μια ερωτική ιστορία, η ραχοκοκαλιά της οποίας απλώνεται πάνω σε έναν αφηγηματικό χάρτη τόσο πολλών και σύνθετων επιπέδων, όπου η απειρία του στην χρήση της σκηνοθετικής πυξίδας σε μεγάλης κλίμακας ταινίες, μαζί με την παχύσαρκη σεναριακή γραφή, φέρνουν ένα αποτέλεσμα χλιαρό και συγκινησιακά άνευρο σε σχέση με το βαθιά ευαίσθητο ζήτημα της μητρότητας που πραγματεύεται. Μέσα από την ιστορία της Τζέμμα και του Ντιέγκο, ο Καστελίτο φιλοδοξεί να χωρέσει εκτός από τον διακαή πόθο του ζευγαριού για τεκνοποιία, την φρίκη του πολέμου στο Σεράγεβο και τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν (βιασμοί, σκοτωμοί άμαχου πληθυσμού), την αντίσταση από τους ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων, τα ναρκωτικά ως μέσο διαφυγής από την πραγματικότητα, την γραφειοκρατία και τις αδικίες στο θέμα της υιοθεσίας, το θέμα της παρένθετης μητρότητας και τις δοκιμασίες του έρωτα, τα οποία είναι μερικά μόνο από τα υποκεφάλαια που συνωστίζονται και ψάχνουν να βρουν φιλμικό χώρο και χρόνο για να αναπνεύσουν και να αναπτυχθούν. Φυσικά, αυτό δεν κατορθώνεται ποτέ μέσα σε δύο ώρες και κάτι που διαρκεί η ταινία και παρά το φαινομενικά κυκλικό τέλος της, ουσιαστικά κανένας θεματικός κύκλος δεν ολοκληρώνεται επαρκώς, πέραν της χρονικής αποκατάστασης. Ακόμη όμως και στο θέμα της διαχείρισης του φιλμικού χρόνου, ο τρόπος που ο Καστελότι διαστέλλει, διαρρηγνύει, συστέλλει, συγχρονίζει, ανασυγκροτεί και καταναλώνει τον αφηγηματικό χρόνο, φανερώνει απροκάλυπτα την αμηχανία του στην σύνθεση τόσο περίπλοκων και απαιτητικών (και πολλάκις ανούσιων) διηγηματικών κύκλων.
Από την άλλη, η παρουσία μιας υπέροχα γήινης και αληθινής Κρουζ είναι ένα από τα δύο στοιχεία που συγκρατούν το τρεμάμενο οικοδόμημα του Καστελότι όρθιο. Το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για τον συμπρωταγωνιστή της, Εμίλ Χιρς ο οποίος κινείται εντελώς στερεοτυπικά στο μοτίβο του ιδεαλιστή φωτογράφου/καλλιτέχνη και για αυτό το λόγο δεν καταφέρνει να κλειδώσει δίπλα στην Κρουζ. Το άλλο στοιχείο που ευθύνεται για την πλεύση της Καστελοτικης σχεδίας στο επίπεδο του αξιοπρεπούς και χαρίζει στιγμές κινηματογραφικής απόλαυσης εντοπίζεται στην εξαιρετική δουλειά του φωτογράφου Τζιανφιλίπο Κορτιτσέλι.
Εν ολίγοις, το φιλόδοξο μελόδραμα του ιταλού Καστελότι καταλήγει υπέρογκο και υπέρβαρο και συνεπώς δεν τα καταφέρνει να σηκωθεί από το διάδρομο απογείωσης. Χωρίς να του λείπουν οι καλές στιγμές, η έλλειψη σαφούς προσανατολισμού και η άνευ λόγου υπερτροφοδότηση στοιχείων καθιστούν το μελοδραματικό «Γεννημένοι Ξανά» μια προσπάθεια που ήθελε πολύ να πείσει, αλλά τα μπερδεμένα συστατικά της απέτυχαν να μπουν σε τροχιά κίνησης.
Σκηνοθεσία: Σέρτζιο Καστελίτο
Σενάριο: Σέρτζιο Καστελίτο, Μάργκαρετ Ματσαντίνι
Πρωταγωνιστούν: Πενέλοπε Κρουζ, Εμίλ Χιρς, Αντνάν Χάσκοβιτς, Σαντέτ Ακσόι, Σέρτζιο Καστελίτο, Πιέτρο Καστελίτο
Διάρκεια: 127΄
Διανομή: Spentzos, Seven
