Μπορεί να ζούμε στο 2012, αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα, ότι όλα τα μέρη του κόσμου, αναπτύσσονται με την ίδια ταχύτητα. Ενώ λοιπόν …
Από τη Φαίη Πιτσιλίδου
για τους περισσότερους, μπορεί να είναι αυτονόητο να έχουν δικαιώματα, μέχρι και δικό τους αμάξι, σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη και πιο συγκεκριμένα σ’ ένα χωριό της Αφρικής, το αυτονόητο δεν περιορίζεται ούτε καν στην ύπαρξη νερού.
Το νερό λοιπόν είναι η αρχή των πάντων. Είναι η αιτία που οι γυναίκες του χωριού θα ξεσηκωθούν, καθώς η μεταφορά του από την πηγή, είναι μία άκρως επικίνδυνη και επίπονη διαδικασία, η οποία όμως εμπίπτει στις παραδοσιακές αρμοδιότητές τους. Κουρασμένες από τα ανούσια ήθη και έθιμα και εξοργισμένες από το χαμό των αγέννητων παιδιών τους -κουβαλούν το νερό ακόμα και σε προχωρημένη εγκυμοσύνη με αποτέλεσμα να αποβάλλουν-, αποφασίζουν να αντιδράσουν. Απόλυτα συνειδητοποιημένες, πως οι άντρες τους δεν πρόκειται εύκολα να βοηθήσουν την κατάσταση, ξεκινούν μία απεργία με το μοναδικό τους όπλο, τον έρωτα. Η αποχή από τον έρωτα βέβαια, σε ένα χωριό, όπου το αρσενικό εξουσιάζει, δεν είναι εύκολη υπόθεση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι περισσότερες δέχονται τη βία και την ταπείνωση των αντρών τους, καθώς και όλων εκείνων που δεν συμφωνούν με την απόφασή τους. Στην κορυφή αυτής της αυθόρμητης, αρχικά, επανάστασης, βρίσκεται η Λέιλα. Μία νεαρή μορφωμένη γυναίκα που προέρχεται από άλλη φυλή και είναι αποφασισμένη να πολεμήσει μέχρι τέλους. Η μεγάλη της διαφορά όμως, είναι, ότι εκείνη έχει παντρευτεί από έρωτα το δάσκαλο του χωριού, ο οποίος την σέβεται και την στηρίζει. Το γεγονός αυτό, κάνει τον αγώνα της ακόμα πιο δύσκολο, αφού συμπονά τις υπόλοιπες που υποφέρουν, αλλά για να τα καταφέρουν πρέπει να συνεχίσουν.
Ο Radu Mihaileanu σκηνοθετεί ένα απόλυτα ανθρωπιστικό δράμα, αποδίδοντας με πλήρη ρεαλισμό τις προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις του χωριού, χωρίς να ξεφεύγει από τον κεντρικό του άξονα. Οι χαρακτήρες του σκιαγραφούνται φυσικά, δίνοντας την αίσθηση ότι παρακολουθείς την πραγματική ζωή ενός χωριού της Αφρικής, διατηρώντας το χιούμορ τους και τις εντάσεις εκεί που πρέπει. Παρόλο, που η ταινία είναι μεγάλη σε διάρκεια, δεν υπάρχει σκηνή που να μην έχει νόημα ύπαρξης και στιγμή που να χάνεις το ενδιαφέρον σου. Το τέλος, αισιόδοξο μα όχι αφελές, είναι το καταλληλότερο τέλος που θα μπορούσε να έχει η ταινία, ενδυναμώνοντας το μήνυμα και την επιρροή της.
Επειδή λοιπόν, έχουμε δει πολύ κατήφεια τώρα τελευταία –και δεν εννοώ μόνο στον κινηματογράφο- μία τέτοια ταινία είναι ό, τι πρέπει για να σπάσει την μονοτονία…
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνοθεσία: Radu Mihaileanu
Σενάριο: Alain-Michel Blanc,Radu Mihaileanu
Πρωταγωνιστούν: Leïla Bekhti, Hafsia Herzi , Biyouna, Sabrina Ouazani, Saleh Bakri Φωτογραφία: Glynn Speeckaert