(Πρέπει να προειδοποιήσω ότι το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι τόσο παρουσίαση της ταινίας όσο προφητικός σχολιασμός…)
Από τη Φαίη Πιτσιλίδου
Ένας 40χρονος άνδρας ζει μέσα στο αυτοκίνητό του. Η δουλειά του είναι να μεταφέρει το καλύτερο μέλι από τον παραγωγό στον πελάτη του, σε προκαθορισμένη ώρα. Τα πράγματα δυσκολεύουν, καθώς ο 40χρονος άντρας, καθυστερεί να κάνει την παράδοση και αντικαθίσταται από έναν άλλο οδηγό. Τότε ξεκινάει και το δράμα του. Προσπαθεί να ενσωματωθεί σε μία κατάσταση χωρίς όμως να τα καταφέρνει, αντιμετωπίζοντας διαρκώς την απογοήτευση. Από μεταφορέας μελιού γίνεται μηχανόβιος μαχητής και στην συνέχεια εν δυνάμει ιστιοπλόος.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στο πρώτο μισό της ταινίας «L, εγώ είμαι», άρχισαν να μου έρχονται στο μυαλό τα σχόλια που θα γίνουν για αυτή. Θα αναβιώσουμε την εποχή του Κυνόδοντα. Όχι όμως από την άποψη, ότι η ταινία μοιάζει με τον Κυνόδοντα, αλλά επειδή είναι μία δημιουργία που θα διχάσει. Θα ακουστούν τα κλασικά, ότι αντιγράφει τη φόρμα του Λάνθιμου, ότι φτάνει πια με αυτού του είδους τις ταινίες, δεν έχει να πει κάτι κτλ, κτλ… Γιατί, όποια ταινία γίνεται είναι πρωτότυπη, μοναδική και ανυπέρβλητη.
Λυπάμαι, ζούμε στο 2012. Δεν υπάρχει παρθενογένεση. Κάθε φορά που βγαίνει μία ταινία στις αίθουσες (πόσο μάλλον ελληνικής καταγωγής), που είναι διαφορετική από αυτά που έχουμε συνηθίσει και αποδεχόμαστε, αντιδρούμε σαν να έχει πανσέληνο.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει φυσικά, ότι η ταινία του Μπάμπη Μακρίδη, ανήκει στο κύμα του παράξενου κινηματογράφου, πράγμα απόλυτα λογικό καθώς το σενάριο συνυπογράφει ο Ευθύμης Φιλίππου (Κυνόδοντας, Άλπεις). Γι΄ αυτό θεωρώ, πως δεν υπάρχει και λόγος σχολιασμού της σκηνοθεσίας, ακριβώς επειδή, αυτό το στυλ, είτε σου αρέσει, είτε όχι. Η φωτογραφία ωστόσο αξίζει συγχαρητήρια. Ανήκει, λοιπόν, στο νέο κύμα του αλλόκοτου. Δεν σημαίνει όμως, ότι αντιγράφει κάποιον. Αντιθέτως, το «L, εγώ είμαι» παρωδεί αυτό ακριβώς που είναι. Μια περίεργη ταινία. Παρωδεί την κατηγορία που ανήκει. Τον περίεργο κινηματογράφο.
Ή πολύ πιο απλά, είναι σουρεαλιστική. Δεν έχει δημιουργηθεί για να περάσει κάποιο μήνυμα, δεν θέλει να αφυπνίσει το λαό, θέλει απλά να κάνει εντύπωση. Γιατί αυτό πρέπει απαραίτητα, να είναι και κατακριτέο; Ποιος κοιτώντας έναν πίνακα του Μιρό κατάλαβε τι θέλει να πει; Ποίος έβγαλε νόημα από το Mulholland Drive; Κάποιες φορές κατά τη γνώμη μου, δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τα πάντα με τη λογική και να δώσουμε απαντήσεις. Απλώς μπορούμε να αφεθούμε στην αίσθηση που μας προκαλεί. Φυσικά ο καθένας έχει το δικαίωμα να μη μείνει ευχαριστημένος από αυτό που θα δει. Η ισοπέδωση όμως δεν είναι απαραίτητη.
Με λίγα λόγια λοιπόν, το στυλ της ταινίας είναι γνωστό, η ταινία όμως, έχει δικό της χαρακτήρα και ακαταμάχητο σουρεάλ και «ποιοτικό» χιούμορ, που όποιος αφήσει να τον συνεπάρει, θα το εκτιμήσει!
(Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη εκ των προτέρων, σε περίπτωση που οι προφητείες μου δεν βγουν αληθινές…)
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνοθεσία: Μπάμπης Μακρίδης
Σενάριο: Ευθύμης Φιλίππου, Μπάμπης Μακρίδης (Από μία ιδέα του Γιώργου Γυιόκα για έναν άντρα που ζει στο αυτοκίνητό του)
Παραγωγοί: Αμάντα Λιβανού, Μπάμπης ΜακρίδηςΔιεύθυνση Φωτογραφίας: Θύμιος ΜπακατάκηςΜοντάζ: Γιάννης Χαλκιαδάκης
Μουσική: Coti KLocation Manager: Δημήτρης ΧαλκιαδάκηςΕκτέλεση Παραγωγής: Γιώργος ΠαπαδημητρίουΜιξάζ/Sound Design: Κώστας ΦυλακτίδηςΣκηνικά: Δάφνη ΚαλογιάννηΡούχα: Δημήτρης Παπαθωμάς