Ταινία: Μια πράσινη ιστορία, του Νίκα Αγκιασβίλι

Ο Νίκα Αγκιασβίλι επιλέγει την αληθινή ιστορία του Έλληνα Ευτύχιου Βλαχάκη για να στείλει το αισιόδοξο μήνυμά του: την πίστη στο Αμερικανικό Όνειρο.

Από την Ελένη Φιλίππου

Μέσα από την βιογραφία του Βλαχάκη, ο γεωργιανός σκηνοθέτης αποσκοπεί σε μια αφαιρετικού τύπου θετική ενδυνάμωση του παγκοσμιοποιημένου θεατή, μόνο που η επιφανειακή και κοινότοπη προσέγγισή του κρατάει τις προσδοκίες του σε πρωτόλειο επίπεδο, αδύναμο να σπάσει τα όρια της μεγάλης οθόνης και να φτάσει στον τελικό αποδέκτη του.

Ο Ευτύχιος Βλαχάκης (Εντ Ο’ Ρος) έφυγε από την Κρήτη κυνηγώντας μια καλύτερη τύχη στο Σικάγο της Αμερικής. Έχοντας δίπλα του το λεξικό, σπούδασε χημικός καταφέρνοντας να διακριθεί ανάμεσα στους συμφοιτητές του. Με τις συστάσεις του καθηγητή της χημείας, ο Ευτύχιος ξεκίνησε από πολύ νωρίς την επαγγελματική του σταδιοδρομία σε μια εταιρεία παραγωγής απορρυπαντικών. Η ανέλιξη του δεν άργησε να έρθει, καθώς πολύ σύντομα βρέθηκε στην θέση του διευθύνοντα χημικού. Κάπως έτσι ξεκινάει η ζωή του έλληνα μετανάστη στην Αμερική, από την οποία δεν έλειψαν οι δυσκολίες, τα διλήμματα και οι αναποδιές. Παρόλα αυτά, το ελληνικό δαιμόνιο, η αγάπη του στο επάγγελμα του χημικού, το επιχειρηματικό μυαλό και η πίστη στον εαυτό του και στον σκοπό του να επιτύχει τον έφεραν στα σχεδόν ογδόντα του χρόνια να διευθύνει μια από τις επικρατέστερες βιομηχανίες οικολογικών απορρυπαντικών.

Όταν η ιστορία αφορά την βιογραφία ενός ανθρώπου που βρίσκεται ακόμη εν ζωή, δίνεται η ευκαιρία στον βιογράφο-ερευνητή-δημιουργό ένα σημαντικό πλεονέκτημα: την πρόσβαση στο πρωτογενές υλικό, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον βιογραφούμενο. Πλεονέκτημα που γίνεται δημιουργική δύναμη στο να προσεγγίσεις την ιστορία σου από πτυχές ενδιαφέρουσες και κυρίως, αφού μιλάμε για κινηματογραφική μεταφορά, νευρώδεις και διαφωτιστικές. Δυστυχώς, στην περίπτωση του «Μια Πράσινη Ιστορία», η κινηματογραφική μεταφορά της ζωής του Βλαχάκη γίνεται επιδερμικά, σπασμωδικά και ανέμπνευστα. Στα 90΄λεπτά που διαρκεί η ταινία και τα οποία είναι εξολοκλήρου εστιασμένα στη φιγούρα του Βλαχάκη, πάραυτα δεν κατορθώνει να συνθέσει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα του πρωταγωνιστή της. Από την μια, είναι λογική –μέχρι ενός σημείου – η αδυναμία ενεργοποίησης όλων των στοιχείων που θα καθιστούσαν εφικτή την σαφή απεικόνιση της εν λόγω προσωπικότητας, μιας και δεν έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο γνωστό τοις πάσι, που ο δημιουργός αποφασίζει να ρίξει φως σε μια άγνωστη πλευρά του (π.χ. προσωπική, συζυγική, πρώιμα χρόνια, ή κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο). Από την άλλη, η δυσκολία αυτή είναι γνωστή και στον ίδιο τον δημιουργό. Επομένως, ο τρόπος με τον οποίο αποφάσισε να διαχειριστεί το υλικό του ο Αγκιασβίλι, δεν μπορεί να σταθεί απλά ως αδυναμία επιτυχημένου συντονισμού όλων των καίριων ενοτήτων της ζωής του Βλαχάκη που θα λειτουργούσαν ως κλειδιά πρόσβασης στην ψυχοσύνθεση του ίδιου, αλλά ως αποτυχία δημιουργίας ενός σφιχτού αφηγηματικού ιστού.

Τοποθετώντας τον ήρωά του στο παρόν, ο Αγκιασβίλι χρησιμοποιεί την τεχνική του “flashback” για να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο και τμηματικά, να εκθέσει στον θεατή την πορεία της ζωής του Βλαχάκη. Το αρνητικό πρόσημο σε αυτήν την επιλογή σημειώνεται στην έλλειψη (ιστορικού, ψυχολογικού και συναισθηματικής βαρύτητας – το γιατί αυτή η στιγμή και όχι μια άλλη, το τί σήμαινε για τον ήρωα η «χ» ανάμνηση) βάθους (θυμήσου την εξαιρετική χρήση του flashback π.χ, στο «Σινεμά ο Παράδεισος»). Ο Εντ Ο’ Ρος κρατάει με σιγουριά την φιγούρα του Βλαχάκη, αλλά οι διάλογοι πολλές φορές τον προδίδουν ερμηνευτικά, καθώς ακούγονται στημένοι και μη-ρεαλιστικοί. Η παρουσία ενός Έλληνα ηθοποιού, του Αλέξη Γεωργούλη σε ξένη παραγωγή, θα μας γέμιζε με μια κάποια εθνική ικανοποίηση, αν δεν έκανε τα πάντα για να μην συμβεί ποτέ αυτό: κινούμενος εντελώς άγαρμπα και γραφικά σε έναν ρόλο που δεν απαιτούσε και πολλά από τον ίδιο, βγάζει έναν «άπιστο» προς την εταιρεία του Βλαχάκη υπάλληλο, με μια ερμηνεία χοντροκομμένη και αμήχανη. Στο ίδιο ερμηνευτικό πλαίσιο στέκεται και το υπόλοιπο καστ της ταινίας, από τον Μπίλι Ζέιν μέχρι τον Μάλκολμ ΜακΝτάουελ.

Ενώ οι προθέσεις του Αγκιασβίλι για μια ταινία, που μέσω της φιγούρας του πρωταγωνιστή της, θα έστελνε ένα αισιόδοξο μήνυμα ζωής είναι καθόλα υπαρκτές και βάσιμες, πάραυτα δεν καταφέρνει να βρει το κανάλι μέσα από το οποίο ο θεατής θα έβρισκε πρόσβαση να επικοινωνήσει μαζί του, να εμπνευστεί, να τονωθεί ή απλά να τον αγγίξει η ιστορία ενός πατριώτη που τα κατάφερε καλώς στην μακρινή Αμερική.

Ελένη Φιλίππου

Σκηνοθέσια: Νίκα Αγκιασβίλι

Σενάριο: Νίκα Αγκιασβίλι

Πρωταγωνιστούν: Εντ Ο’ Ρος, Τζόρτζ Φιν, Μπίλι Ζέιν, Σάνον Ελίζαμπεθ, Μάλκολμ ΜακΝτάουελ, Ρότζερ Μπάρτ

Διάρκεια: 90΄

Διανομή: Feelgood Entertainment