Ο Γκορ Βερμ αφήνει κατά μέρος τους “Πειρατές της Καραϊβικής” και αναβιώνει έναν μυθικό θρύλο της Αμερικανικής κουλτούρας, τον “Μοναχικό Καβαλάρη” (“The Lone Ranger”).
Από την Ελένη Φιλίππου
Οι περιπέτειες Τζον Ριντ, του τίμιου, clean-cut υπερασπιστή της έννομης τάξης, ο οποίος μεταμορφώνεται σε παράνομο διώκτη του εγκλήματος, μεγάλωσαν γενιές και γενιές αμερικάνων, πρώτα μέσα από τα ραδιοφωνικά κύματα (1933-1954), έπειτα πέρασαν στην λογοτεχνική συγγραφή, αποθεώθηκαν στην μικρή οθόνη (1949-1957) και εικονογραφήθηκαν σε κόμικς.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Εδώ, ο μύθος του Τζον Ριντ (Άρμι Χάμερ), γνωστοποιείται στον θεατή, μέσα από την εξιστόρηση του γερασμένου πια, ινδιάνου κομάντσι, Τόντο (Τζόνι Ντεπ). Με αυτόν τον τρόπο, το κέντρο βάρους πέφτει, με όρους επιτυχημένου μάρκετινγκ, στον λαοφιλή Τζόνι Ντεπ/Τόντο και με όρους πολιτικής ορθότητας, στον ευγενή (πάλαι ποτέ άγριο) ινδιάνο. Η καθόλου τυχαία τοποθέτηση του Τόντο μέσα στην βιτρίνα-ατραξιόν, υπό τον τίτλο «The Noble Savage», ως μέρος της εκθεματικής ενότητας «The Wild West» ενός περιφερόμενου τσίρκου εν έτει 1933 στο Σαν Φρανσίσκο καθώς και η αφήγηση της ιστορίας του θρυλικού (λευκού) Τζον Ριντ από το στόμα του ιθαγενούς Τόντο σε ένα –γεμάτο έκσταση και θαυμασμό – παιδικό πρόσωπο επισκέπτη (νέα γενιά) είναι η κεκαλυμμένη συγγνώμη(;) για τις μαύρες σελίδες της αμερικανικής ιστορίας. Μέσω της διήγησης του Τόντο, λοιπόν, το παρόν γεφυρώνει το παρελθόν, και έτσι μεταφερόμαστε στην Άγρια Δύση του 1869.
Ο Τζον Ριντ επιστρέφει μετά από χρόνια απουσίας στον τόπο του, με την ιδιότητα του ιδεαλιστή δικηγόρου και το βιβλίο του Τζον Λοκ στο χέρι. Στο ίδιο τρένο βρίσκεται και ο Τόντο με την διαφορά ότι είναι αλυσοδεμένος. Τα γεγονότα θα εξελιχθούν με τέτοιο τρόπο, ώστε Τζόν Ριντ και Τόντο να βρεθούν στο ίδιο στρατόπεδο κυνηγώντας τον ίδιο εχθρό.
“Ο Μοναχικός Καβαλάρης” του Βερμπίνσκι δομείται με όλα τα κλασσικά χαρακτηριστικά που συνθέτουν «τον μύθο της Δύσης»: “ο αποκλεισμός του ήρωα από την κοινωνία προκαλεί την παλινδρόμησή του σε προγενέστερα στάδια (πολιτισμικής/ψυχολογικής) ανάπτυξης, εντός των οποίων συντελείται «η αναγέννησή του μέσω της βίας»” (Ρίτσαρντ Σλότκιν). Θέλοντας να πατήσει με ακρίβεια πάνω στην παραδοσιακή ιδεολογία του Γουέστερν είδους, ο Βερμπίνσκι, προβάλλει τον λευκό ήρωά του, Τζον Ριντ, ως τον μοναχικό παρία, στο πρόσωπο του οποίου συγκεντρώνονται όλες οι υψηλές αξίες του δυτικού πολιτισμού από την μια, και της ινδιάνικης φυλής από την άλλη. Το πρώτο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο λευκός ήρωας του Βερμπίνσκι εντοπίζεται ακριβώς στην απουσία σαφούς στοίχισης αυτών των συνδυαστικών ιδιοτήτων που φέρει εντός του ο Τζον Ριντ και ακόμη περισσότερο, ο χαλαρός έως αδιάφορος σκηνοθετικός χειρισμός της στιγμής όπου ο Τζον Ριντ «βαπτίζεται» Μοναχικός Καβαλάρης.
Με αναιμική την πρώτη και βασική απόλαυση που χαρίζει το Γουέστερν, συνεχίζεις την προβολή με την προσδοκία της επόμενης απόλαυσης που παρέχει πλουσιοπάροχα το είδος: πυροβολισμοί, δυνατές κούρσες με άλογα και φυσικά, κακοποιοί, στην απόλυτη έκφρασή τους. Εδώ είναι το δυνατό σημείο του Βερμπίνσκι. Η επιλογή του Γουίλιαμ Φίκτνερ (Καβέντις), ως απόλυτα κακός (με τάσεις κανιβαλισμού) αποδεικνύεται σωστή. Οι σεκάνς με τα τρένα δημιουργούν την αναμενόμενη ένταση, αλλά η σκηνή της σύγκρουσης μεταξύ των αδελφών Ρίντ και της ομάδας τους ενάντια στην συμμορία του Καβέντις είναι αυτή που χαρίζει στο φιλμ τον αυθεντικό αέρα της Άγριας Δύσης.
Η αναγκαστική σύγκριση μεταξύ Τζον Ριντ/Άρμι Χάμερ και Τόντο/Τζόνι Ντεπ, εκτοπίζει στο περιθώριο τον πρώτο, όχι τόσο λόγο κακής ερμηνείας του Χάμερ, όσο της σεναριακής και σκηνοθετικής «έυνοιας» υπέρ του Ντεπ. Το success story του πειρατή Τζακ Σπάροου, έκανε τον ηθοποιό το φαβορί της εταιρείας παραγωγής του Τζέρι Μπρούκχαιμερ, ο οποίος στοιχηματίζει φανερά πάνω του για ακόμη μια επιτυχημένη εισπρακτική κούρσα. Όμως, για του λόγου το αληθές, ο Τζόνι Ντεπ δίνει μια εξαιρετικά φιλότιμη ερμηνευτική προσπάθεια, να δώσει υπόσταση και μοναδικότητα στον Τόντο, μακριά από το στερεοτυπικό μοτίβο του Ινδιάνου που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, και τα καταφέρνει.
Για κάποιον που έχει παρακολουθήσει την φιλμογραφία του Βερμπίνσκι, θα φύγει από την αίθουσα και θα έχει μια απροσδιόριστη αίσθηση ότι αυτό που είδε ήταν ένα συμπίλημα μεταξύ των Πειρατών της Καραϊβικής και του animation Ράνγκο. Για τον θεατή που αγαπάει το είδος, ο Βερμπίνσκι δεν πρόκειται να του χαρίσει κάτι παραπάνω από ό,τι έχει δει μέχρι τώρα (αντιθέτως του στερεί), αλλά για τον θεατή που επιθυμεί απλά να πάει στο θερινό και να περάσει ευχάριστα δύο ώρες και κάτι, «Ο Μοναχικός Καβαλάρης» θα σταθεί επάξια στο ύψος των περιστάσεων.
Σκηνοθεσία: Γκορ Βερμπίνσκι
Σενάριο: Τζάστιν Χέιθ, Τεντ Έλιοτ, Τέρι Ρόσιο
Πρωταγωνιστούν: Τζόνι Ντεπ, Άρμι Χάμερ, Γουίλιαμ Φίκτνερ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Τομ Γουίλκινσον, Ρουθ Γουίλσον
Διάρκεια: 149΄
Διανομή: Feelgood Entertainment