Ο Ζιλ Μπουρντό μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, στην Γαλλική Ριβιέρα του 1915, εκεί όπου ο γάλλος ιμπρεσιονιστής Ρενουάρ (Μισέλ Μπουκέ), βιώνει για ακόμη μια φορά το μυθικό άγγιγμα της Μούσας και ζωγραφίζει τους τελευταίους πίνακές του.
Έχοντας χάσει την γυναίκα του και υποφέροντας από τους πόνους που του προκαλεί η ρευματοειδής αρθρίτιδα ο Ρενουάρ ζωγραφίζει μανιωδώς απομονωμένος στο σπίτι του. Η μοναχική ζωή του πρόκειται να αλλάξει από την στιγμή που κάνει την εμφάνισή της, η αναγεννησιακής ομορφιάς, Αντρέ (Κρίστα Τερέ), για να ποζάρει στον φημισμένο ζωγράφο, όντας καλεσμένη από την γυναίκα του. Η Αντρέ θα κερδίσει όχι μόνο το βλέμμα αλλά και την συμπάθεια του Ρενουάρ, μέχρι να κάνει την εμφάνισή του ο γιος του, ο οποίος επιστρέφει τραυματισμένος ψυχικά και σωματικά από το μέτωπο. Η Αντρέ, «μια γυναίκα που ήρθε από το πουθενά, καλεσμένη από μια γυναίκα που δεν υπάρχει πια», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο γερασμένος ζωγράφος, πρόκειται να γίνει ο συμβολικός αρμός μεταξύ πατέρα και υιού, μεταξύ ζωγραφικής και σινεμά, μεταξύ θανάτου και ζωής.
Ο Μπουρντό με τον τρόπο που επικοινωνεί την άλεκτη γλώσσα των τεκταινόμενων φέρνει στο νου το “Amour” του Χάνεκε. Όπως στο “Amour”, έτσι και εδώ, η ατμόσφαιρα του σπιτιού είναι αυτή που ορίζει, σχηματοποιεί και, τελικά, μιλάει, για τις σχέσεις των κατοίκων του, παρά τα όσα φανερώνονται μέσα από τους προφορικούς και σωματικούς διαλόγους. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει η ασφυκτικά κλειστοφοβική αχλή που σημάνει το επικείμενο του θανάτου. Εδώ, ο Μπουρντό κινηματογραφεί μια υστερική φωτοχυσία, που ζεσταίνει και γλυκαίνει τα πάντα, ακόμη και τις δύσκολες, άχαρες στιγμές της ιστορίας. Η μαεστρία αυτής κινηματογραφικής αρχιτεκτονικής του φωτός οφείλεται εν πολλοίς στον φωτογράφο Λι Πινγκ – Μπινγκ (“In the Mood for Love”) και σχολιάζεται εύστοχα στα λόγια του Ρενουάρ, μιλώντας για την Αντρέ, «ο τρόπος που η σάρκα της [σε πρφρ. η κάμερα] απορροφά το φως».
Όλα τα μέλη της οικογένειας (ακόμη και οι υπηρέτριες) υπάρχουν ως ιστορία, προσωπικότητες και ως αλληλεπίδραση έτσι όπως αυτοί απεικονίζονται στα κάδρα του συζύγου, πατέρα και ζωγράφου Ρενουάρ. Η επανάσταση των σχέσεων θα γίνει με την καταλυτική παρουσία της Αντρέ, η οποία θα φέρει πλέον κοντά πατέρα με γιο, και θα ωθήσει τον γιο να βγει από την σκιά του πατέρα του. Η εξαιρετική ερμηνεία της Κρίστα Τερέ καταφέρνει να αναγάγει τον ρόλο της σε σύμβολο της Μούσας των Τεχνών, όπου στην μία περίπτωση κλείνει θριαμβευτικά το εικαστικό έργο του Ογκίστ Ρενουάρ και στην άλλη, ανοίγει το πολλά υποσχόμενο σκηνοθετικό έργο του Ζαν Ρενουάρ.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Επίσημη πρόταση της Γαλλίας για το Ξενόγλωσσο Όσκαρ, το «Ρενουάρ» του Μπουρντό δύσκολα θα βρει το ενδιαφέρον που αποζητά εκτός των ευρωπαϊκών συνόρων. Οι ερμηνείες των Μισέλ Μπουκέ και Κρίστα Τερέ είναι αναμφίβολα τα πιο δυνατά στοιχεία μαζί με την εξαιρετική φωτογραφία του Ταϊβανέζου Πινγκ-Μινγκ, αλλά η χαλαρή έως και νωχελική ματιά του Μπουρντό πάνω στους χαρακτήρες και τις δράσεις τους, αφήνουν την αίσθηση ότι χρειαζόταν κάτι παραπάνω, ώστε το ωραίο να γίνει συγχρόνως και ενδιαφέρον.
Ρενουάρ
Σκηνοθεσία: Ζιλ Μπουρντό
Σενάριο: Ζερόμ Τονέρ, Ζιλ Μπουρντό
Πρωταγωνιστούν: Μισέλ Μπουκέ, Κρίστα Τερέ, Μισέλ Σπινόζα
Διάρκεια: 111΄
Διανομή: Strada Films
Διαβάστε περισσότερα για νέες ταινίες