Το θέατρο Επί Κολωνώ παρουσιάζει το έργο του Γιάννη Τσίρου, Άγριος Σπόρος, σε μία παράσταση από την ομάδα ΝΑΜΑ, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, με πρωταγωνιστή τον Τάκη Σπυριδάκη.
Ο Τάκης Σπυριδάκης υποδύεται τον Σταύρο ο οποίος μπλέκει σε μία κωμικο-τραγική ιστορία, η οποία δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.
Συνέντευξη Αθηνά Πούλιου
CultureNow: Από τις 8 Νοεμβρίου το θέατρο Επί Κολωνώ παρουσιάζει το έργο του Γιάννη Τσίρου, Άγριος Σπόρος. Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο και τον ρόλο του Σταύρου, τον οποίο υποδύεστε.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τάκης Σπυριδάκης: Το έργο θίγει συμβολικά το τι συμβαίνει τα τελευταία 30 χρόνια σε αυτή τη χώρα και πέρα από αυτά. Ο Σταύρος είναι ένα δημιούργημα αυτής της εποχής που η καθημερινότητά του καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από ένα δαιδαλώδες σύστημα νόμων και κανόνων μέσα στο οποίο προσπαθεί συνεχώς να ελίσσεται -όπως και οι περισσότεροι Έλληνες- κατά πώς τον βολεύει για να επιβιώνει. Φυσικά με ανορθόδοξο τρόπο. Αυτή η στρεβλότητα έχει γίνει μια μόνιμη κατάσταση για την κοινωνία.
C. N.: Το έργο διαδραματίζεται σε επαρχιακή πόλη. Οι καταστάσεις που περιγράφονται στο έργο είναι πιο έντονες σε μία επαρχιακή κοινωνία απ’ ό,τι στα αστικά κέντρα;
Τ. Σ.: Όχι είναι ίδιες, απλά στα αστικά κέντρα χάνονται μεσ’ την πολυκοσμία. Πάντως οι μικρές γειτονιές στα αστικά κέντρα είναι σαν γωνιές της επαρχίας.
C. N.: Η εξαφάνιση του τουρίστα και το γεγονός ότι είναι Γερμανός επηρεάζει τη βαρύτητα της κατηγορίας για τον Σταύρο; Πώς αντιμετωπίζουν οι Γερμανοί την κατάσταση αλλά και το χωριό τους Γερμανούς;
Τ. Σ.: Ο Γερμανός συμβολίζει μια νοοτροπία που είναι η κυρίαρχη νοοτροπία στην Ευρώπη και δεν έχει να κάνει με την εθνικότητά του. Τυχαία είναι Γερμανός, θα μπορούσε να είναι και Ολλανδός πχ. Πιθανολογώ, βέβαια, ότι επιλέχθηκε από το συγγραφέα ο Γερμανός, γιατί συμβολίζει στερεοτυπικά τον απόλυτο ορθολογισμό, οπότε είναι ιδανικό μέσο αντιπαράθεσης με την απόλυτη αναρχία που χαρακτηρίζει τη δική μας κοινωνία ή εάν θέλετε με λαούς που δεν έχουν την ίδια συμπεριφορά και που εδώ είναι το φασιστικό λάθος της Ευρώπης, να προσπαθεί με ένα λανθασμένο και εμμονικό τρόπο να αποκτήσουν οι λαοί εδώ και τώρα μια κοινή συμπεριφορά. Το χωριό επηρεάζεται και διχάζεται εκφράζοντας την αντιφατικότητα αυτή. Με τους μισούς να είναι υπέρ και τους άλλους μισούς κατά. Δεν κρίνουν αρνητικά τους ίδιους τους Γερμανούς αλλά την συγκεκριμένη κατάσταση που έχει έρθει στο προσκήνιο. Σημασία δηλαδή έχει ότι η συγκεκριμένη παρέμβαση εξωτερικών παραγόντων ανατρέπει παγιωμένες ισορροπίες με τις οποίες έχει συνηθίσει να ζει η κοινωνία κάνοντας τα «στραβά μάτια». Επομένως ξεφεύγει η όλη φάση από το πώς κρίνει η τοπική κοινωνία τους Γερμανούς αλλά από το πώς μπαίνουν σε κρίση όλα όσα συμβαίνουν. Το χωριό βλέπει καθαρά τον εαυτό του.
C. N.: Πείτε μας λίγα λόγια και για τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Είναι ο Αστυνομικός και η κόρη του Σταύρου, η Χαρούλα. Πώς βιώνουν τις καταστάσεις αυτοί οι δύο χαρακτήρες;
Τ. Σ.: Η Χαρούλα δε συμφωνεί σε τίποτα με τον Σταύρο. Τον αγαπάει όμως και τον βοηθάει στην εργασία του παρόλο που διαφωνεί κάθετα και οριζόντια μαζί του. Υπομένει τις ιδιοτροπίες του γιατί τον αγαπάει, είναι πατέρας της. Ο Αστυνομικός είναι ένας αγαθός επαρχιώτης που κατά σύμπτωση έγινε αστυνομικός. Είναι νεώτερος από τον Σταύρο και έχει μεγαλώσει κοντά του. Σήμερα πλέον η σχέση τους έχει καταντήσει μία σχέση εξυπηρετήσεων, που απαιτούνται από τον Σταύρο στο όνομα της φιλίας τους και που κινούνται συνήθως στα όρια μεταξύ εφικτού και παράλογου. Η Χαρούλα βλέποντας όλη την εικόνα αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και αντιστέκεται, ενώ αντίθετα ο αστυνομικός που τον διακατέχει μια στερεοτυπική αντίληψη για τα πράγματα τα βλέπει όλα με τις παρωπίδες του γράμματος του νόμου.
C. N.: Γιατί πιστεύετε ότι οι άνθρωποι στρέφονται τόσο έντονα ο ένας εναντίον του άλλου; Είναι θέμα επιβίωσης, της επικράτησης του δυνατότερου;
Τ. Σ.: Αυτό είναι ένα πανάρχαιο παιχνίδι της ανθρώπινης φύσης και των ανθρωπίνων σχέσεων. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση σε αυτό. Πάντως με όλα μπορείς να τα βγάλεις πέρα αλλά πώς να τα βγάλεις πέρα με την ανθρώπινη απληστία;
C. N.: Και οι αδύναμοι, αυτοί που κατηγορούνται με μισές αλήθειες, που βρίσκουν το δίκιο τους απέναντι στο κατηγορητήριο;
Τ. Σ.: Δεν το βρίσκουν.
C. N.: Τελικά, ο Σταύρος, ως Άγριος Σπόρος και ο κάθε Σταύρος πιστεύετε ότι πραγματικά θα «αντέξει» και θα επιβιώσει;
Τ. Σ.: Αυτή η ερώτηση ακουμπάει το ερώτημα που θέτει το έργο και που πρέπει να απαντήσει ο θεατής αλλά δεν αποτελεί το ίδιο το ερώτημα. Ο Σταύρος κατά πάσα πιθανότητα ως άγριος σπόρος θα επιβιώσει, όπως έκανε πάντα, όπως επίσης -όλοι το καταλαβαίνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- θα πρέπει κάποτε να τελειώνουνε οι Σταύροι, αλλά πως γίνεται αυτό χωρίς να χαθεί η ανθρωπιά. Και ποιο σωστά το ερώτημα είναι: αν για να αλλάξουν τα πράγματα χρειάζεται να χαθεί η ανθρωπιά τότε τι κάνεις. Με τι συντάσσεσαι.
Το έργο Άγριος Σπόρος, του Γιάννη Τσίρου, ανεβαίνει από την Ομάδα Νάμα στο θέατρο Επί Κολωνώ. Περισσότερες πληροφορίες