Ένα Φεστιβάλ το καλοκαίρι δεν μπορεί να καλύψει “πολιτιστικές” εκκρεμότητες σε μια γειτονιά, σε μια πόλη. Είναι περισσότερο το επιστέγασμα, η κατάληξη μιας διαδρομή στις τέχνες με περισσότερα εξωστρεφή χαρακτηριστικά και πιο μαζικές δράσεις και μορφές σε εξωτερικούς χώρους …
Η οικονομική κρίση σημαδεύει τη διοργάνωση των Φεστιβάλ και λόγω έλλειψης επιχορήγησης, ειδικά αν ένας Δήμος φαίνεται στο \”κόκκινο, όπως ο δικός μας με τις μετρήσεις του Υπουργείου Εσωτερικών, αλλά και με τις αλλαγές που επέφερε ο Καλλικράτης στα Νομικά Πρόσωπα και το υπό καθεστώς για την διαφάνεια και την διαύγεια. Από την άλλη είναι φανερό ότι χρειάζεται νέα πνοή στη διοργάνωση ενός Φεστιβάλ, που παρά την έξωθεν καλή μαρτυρία φαίνεται γερασμένο.
Η διεθνής εμβέλεια είναι ζητούμενο όταν προωθείς κάτι νέο και ενδιαφέρον και για άλλες χώρες τόσο καλλιτεχνικά αλλά και σαν προώθηση εμπορική. Εμείς το μόνο που μπορούμε να προωθήσουμε διεθνώς, όσον αφορά στο Δήμο μας, είναι το Κέντρο Μελέτης Χορού της Ντάνκαν. Αυτό έχει διεθνή ακτινοβολία και ιδιαίτερη πολιτιστική βαρύτητα, δεν ευτυχεί όμως καμιάς ενίσχυσης από την πολιτεία.
Η πολιτεία οφείλει να ενισχύει τα Φεστιβάλ που προάγουν τις τέχνες και τον πολιτισμό, που υποστηρίζουν τις τοπικές κοινωνίες που δίνουν ζωή, ειδικά τα αποκεντρωμένα. Οφείλει να διαθέτει ειδικευμένους συμβούλους πολιτιστικής ανάπτυξης, να διευκολύνει τις οικονομικές δυσκαμψίες του συστήματος που φρενάρουν την ροή των προγραμμάτων και ακυρώνουν δημιουργικά όνειρα και επιδιώξεις.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πέρσι φιλοξενήσαμε στο Βύρωνα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον συνέδριο με θέμα τα Φεστιβάλ σε συνεργασία με το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Μεταφέρθηκε η εμπειρία από Φεστιβάλ του εξωτερικού, όπου πραγματικά νιώθει κανείς ότι αυτό που γίνεται στη Τεργέστη και το Εδιμβούργο γίνεται έτσι γιατί οι τοπικοί πρωταγωνιστές το «έκτιζαν» με αυτό τον τρόπο και όχι με τον δικό μας.
Τα εγχώρια Φεστιβάλ έχουν λίγο – πολύ κοινά χαρακτηριστικά. Είναι προσαρμοσμένα σε μια κοινή λογική. Το Φεστιβάλ Αθηνών κρατάει την πρωτοπορία και λόγω των εξαιρετικών χώρων του αλλά και της δυνατότητας παραγωγών και μετακλήσεων που μικρότερα Φεστιβάλ δεν την έχουνε. Ας πούμε ότι θα ήταν στοιχείο διάκρισης ο τομέας των παραγωγών τις όποιες και θα προωθούσαμε και πιθανόν να ανταλλάσαμε μεταξύ μας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Αυτά αν δούμε την τέχνη σαν προϊόν και γίνουμε καλύτεροι μάνατζερ.
Ένας δήμος ή δίκτυο Δήμων πρέπει να αναδεικνύουν στοιχεία πολιτιστικά της περιοχής αλλά και να προβάλλουν νέα σχήματα και πειραματισμούς. Παράδειγμα μια ομάδα νέων μουσικών από τον Καρέα που συμμετείχε στο παιδικό Φεστιβάλ φέτος (θεσμός 26 ετών με τη συμμετοχή όλων των σχολείων) με «πειραγμένα» κινηματογραφικά κομμάτια, ταυτόχρονα video-προβολή, καλλιτεχνικά άρτιο σε ανοιχτό χώρο (πλατεία).
Ένα Φεστιβάλ μετράει τον αριθμό των εκδηλώσεων, τα εισιτήρια, το στοίχημα της σωστής οργάνωσης, την προβολή, τις ειδικές προτάσεις, την αγάπη του κοινού που εμείς απολαμβάνουμε κάθε χρόνο με πολύ αυθόρμητο τρόπο. Αυτό που λέμε απήχηση είναι ο κυματισμός που αφήνει το βότσαλο στο νερό. Αν μπορέσει αυτό να γίνει κύμα τότε θα σπάσει ένα Φεστιβάλ τα τείχη του και θα διακριθεί.
Εισιτήρια και οικονομικά μεγέθη συνολικά είναι μια διαδικασία στην αγορά της τέχνης πολυσύνθετη. Αν οι αμοιβές ήταν μικρότερες για τους καλλιτέχνες το εισιτήριο θα ήταν φθηνότερο, αν οι χώροι εσωτερικοί και εξωτερικοί «στοίχιζαν» λιγότερο επίσης θα είχαμε μικρότερο τίμημα. Υπάρχουν και διοργανώσεις με ελεύθερη είσοδο που βασίζονται σε χορηγούς. Είναι εντυπωσιακό πως ακριβά εισιτήρια εξαντλούνται σε εποχές φτώχιας. Είναι όπως τα ακριβά επώνυμα είδη ένδυσης κ.λ.π. που προτιμούν οι μισθωτοί.
Στην Αττική και λόγω του Φεστιβάλ Αθηνών και του πλαισίου του είναι δύσκολο να κερδηθεί τουριστικό ενδιαφέρον στα πέριξ των Αθηνών. Πρέπει να υπάρχει ειδικό ενδιαφέρον για να γίνει και ειδική καμπάνια και να αξιοποιηθούν όλα τα μέσα.
Info: Η Τασία Σαρρίδου είναι καλλιτεχνική διευθύντρια του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Βύρωνα, που πραγματοποιεί κάθε χρόνο το Φεστιβάλ Βύρωνα.